Insemineren in een kliniek

We waren door de kliniek wel gewaarschuwd dat het even kon duren voordat ik zwanger zou zijn, en we hadden braaf geluisterd naar het verhaal over 15% slaagkans per inseminatie. Maar stiekem gingen we ervan uit dat ik in een keer zwanger zou zijn. En anders de tweede keer. Maar dat gebeurde niet. En we waren totaal niet voorbereid op het verdriet dat dit zou veroorzaken.  

Toen we eenmaal het aanbod van onze ‘Viking’ hadden gekregen, mochten we een keer per maand – op de dag dat ik Waarschijnlijk Ovuleerde – naar de kliniek komen. Ik moest gaan liggen in een felverlichte kamer, op een veel te koude onderzoekstafel, terwijl een veel te opgewekte verpleegkundige mij veel te snel volspoot. Ik moest na vijf minuten weer buiten staan, zodat de volgende wanhopige mama-to-be kon gaan liggen.

Het was erg stressvol. En het paste 100% niet bij ons. Ik werd veel te nerveus van dat klinische gebeuren. Het voelde niet goed om mijn ovulatie-dag min of meer te moeten gokken. We wilden meerdere dagen rondom mijn eisprong insemineren. En ik wilde rustig kunnen blijven liggen na een inseminatie. Ik had gelezen dat dit de kans op een zwangerschap vergrootte, dus we vonden het onbegrijpelijk dat dit nu niet kon.

De zwangerschapstesten, twee weken later, waren zwaar. De eerste keer huilde ik 'alleen' maar. Na wat de laatste test zou zijn, kreeg mijn vrouw mij nauwelijks van de badkamervloer gehesen. Ik voelde me vreselijk. Mijn vrouw voelde zich machteloos. Het voelde al zo oneerlijk dat we al dit gedoe nodig hadden om zwanger te worden. De manier waarop het bij de kliniek ging, versterkte ons verdriet en onze boosheid alleen maar.

Na de teleurstelling van iedere negatieve test, trok ik mijn hardloopschoenen aan en rende kilometers om mijn hoofd leeg te maken. De doffe klappen van mijn gympen op het asfalt werden het ritme voor de smeekbedes aan ons kindje, om dan nu toch echt naar ons toe te komen.

Wanhoop is blijkbaar voelbaar voor de mensen om je heen, want onze stille pleidooien aan het universum werden beantwoord na mijn badkamer breakdown. Ons kindje voelde zo dichtbij. Maar iets moest veranderen. De verandering kwam in de vorm van een goede vriend, die hulp aanbood.

Kari van der Heide

www.columnsbykari.com

columnsbykari@gmail.com