Kari en haar vrouw zijn de trotse ouders van de kleine Isaya. In haar blog vertelt Kari over het lesbisch moederschap; de uitdagingen en obstakels, en de vele geluksmomenten. Deze week de laatste blog van Kari, waarin zij haar eigen geluk in breder perspectief plaatst.
‘En heb je een vriend?’
De afgelopen zeven weken heb je kunnen lezen hoe mijn vrouw en ik ons dochtertje hebben gekregen. Onze zoektocht naar de juiste donor, onze ervaringen als twee vrouwen met een kinderwens en hoe deze uitkwam met de geboorte van Isaya. Je hebt ook gelezen dat, ondanks dat we in alle wachtkamers, bij alle instanties en in iedere zandbak het enige vrouwenstel zijn, we ons nooit slecht behandeld hebben gevoeld. Ik sta er niet dagelijks bij stil dat we ‘anders’ zijn. Ik voel me niet anders. Ik ben een moeder. Ik ben een vrouw. En ja, ik heb een vrouw. So what. Daar is weinig bijzonders aan.
Maar ik realiseer me ook dat er heel veel – veel te veel – mensen zijn die deze ervaringen niet hebben. Zoveel homo’s, lesbiennes en transseksuelen over de hele wereld hebben te maken met geweld, discriminatie en afwijzing. Zoveel mannen en vrouwen voelen zich eenzaam, verdrietig en bang vanwege hun seksualiteit. Het idee dat deze mensen in angst leven, in gevaar verkeren of zelfs aangevallen zijn, maakt me ontzettend verdrietig.
Eén keer had ik het vermoeden dat ik een baan niet kreeg vanwege mijn geaardheid. Ik zal het nooit zeker weten. Het kwam door de manier waarop de interviewster vroeg: "En heb je een vriend?" aan het einde van een heel leuk gesprek. Het was een stom baantje, maar als ik eraan terugdenk kan ik me voorstellen hoe vreselijk het moet zijn als je hier dagelijks mee te maken hebt. Ik ben door acht ‘Jesus-first’ moeders op Instagram geblokt. Dat zal me verder een worst wezen, maar ik ben toch iedere keer verbaasd dat er echt mensen zijn die zo denken. Het is naïeve verbaasdheid, die omslaat in verdriet als ik in het nieuws lees over homohaat.
Gebeurtenissen als de Orlando Shooting trekken me leeg en maken me bang. Het voelt als een regelrechte aanslag op de veiligheid van mijn gezin en de toekomst van mijn dochter. De dag na Orlando moest ik op werk regelmatig mijn tranen bedwingen. Het voelde alsof er iets heel groots was gebeurd. Maar voor iedereen om me heen was het business as usual. Niemand had er last van. Want niemand was gay.
Hetzelfde geldt voor de ‘anti-homo-flyer’. Het gebruik van de foto op de flyer, van de twee vaders met een kind aan de hand, voelt als een enorme bedreiging. Meer nog dan de tekst in de flyer maakt het gebruik van die foto mij verdrietig, bang en boos. Want hoe haal je het in je hoofd om een kind erbij te betrekken. Ik ben een luie lesbo die zonder al te veel moeite uit de kast is gekomen en nooit heeft hoeven vechten voor haar rechten. Maar ik zal op iedere barricade de longen uit mijn lijf schreeuwen om de veiligheid van mijn dochter te garanderen.
Kari van der Heide
www.columnsbykari.com
columnsbykari@gmail.com