'Kijk', zeg ik terwijl ik een artikel in de krant over transgenders aanwijs, 'goed dat er tegenwoordig meer aandacht voor is.' 'Tja', zegt Andrea en kijkt mij spottend aan, 'er wordt meer over transgenders geschreven, maar komen ze zelf ook aan het woord?' 'Maar het is toch goed dat ze meer zichtbaar zijn?' probeer ik nog. 'Ik wil niet al te belerend doen hoor, want natuurlijk zou je kunnen stellen dat dat goed is en dat dit komt doordat de samenleving toleranter is geworden. Je zou ook kunnen stellen dat het komt doordat de gender-ideeën in onze samenleving vernauwen en er geen ruimte meer is voor tussenvormen waardoor transgenders zich wel zichtbaar moeten maken om hun ruimte te behouden.'

Ik frons en Andrea praat verder. 'Heb je de campagne van SIRE: 'Laat jij jouw jongen genoeg jongen zijn?' gezien? Ik word daar woedend en tegelijkertijd ook verdrietig van. Kinderen in een hokje stoppen nog voordat ze zelf de kans hebben gehad om te onderzoeken wie ze zijn… Ik ben blij dat ik nu geen kind meer ben. Op de basisschool had ik wel een paar vriendinnen, maar in mijn vrije tijd ging ik het liefst voetballen. De andere leden van het voetbalteam waren allemaal jongens en dat maakte niet uit. Ik kreeg even vaak de bal toegespeeld en voelde me lid van het team. Op mijn basisschool kregen jongens en meisjes gescheiden gymles. Mijn gymlerares was gek op jazzballet en onderwierp mij en de meiden van mijn klas wekelijks aan een uur danspasjes leren. De meeste meiden vonden het ook leuk, maar voor mij was het elke keer een hel. Gelukkig mocht ik op een gegeven moment sporten met de jongens. Die beoefenden verschillende sporten waar ik wel blij van werd. Stel je voor dat ze mij uit alle macht in het hokje meisje hadden willen stoppen omdat ik als kind maar aan hun genderverwachtingen had moeten voldoen?' Andrea kijkt mij aan. 'Stel je voor dat niet alleen jouw ouders, jouw school maar zelfs ook de overheid zich bemoeit met hoe je je uit en hoe je je gedraagt. Hoe zou jij je voelen?' Ik blijf stil. 'Het aantal zelfmoordpogingen bij transgenders is niet voor niks zo hoog' antwoordt ze op mijn zwijgen.

Ik sla de krant dicht en wil hem, samen met Andrea's verdriet in mijn tas laten glijden. 'Ken je 'The Slope'? Dat is een internetserie. Ingrid, een masculiene lesbische vrouw zegt dat ze niet snapt dat transgenders per se hun lichaam willen veranderen. Desiree antwoordt dat zij, als super butch, gewoon jaloers is op transgenders en dat als ze jonger was geweest vast voor een transitie zou zijn gegaan.' Andrea is even stil. 'Dat vraag ik mezelf ook weleens af. Zou ik, als ik later geboren was, wel transgender geweest zijn? Zou ik in transitie zijn gegaan? Gender was vroeger gelukkig niet zo'n ding bij mij. Ik had de ruimte om mezelf te zijn. Nu worden mij veel meer vragen gesteld zoals 'wanneer wist je dat je een meisje was?' en 'zou je niet liever een jongen zijn geweest?' en 'hoe voelt het om misgendered te worden?' Op deze manier wordt gender wél een ding voor mij. Het voelt alsof ik mij moet verantwoorden. Ik koop mijn kleding bijvoorbeeld op de mannenafdeling. Dat is geen stap in de ontwikkeling van mijn genderidentiteit of een bewuste keuze. Ik voel mij prettig in mannenkleren en dus koop ik ze. Door het erover te hebben wordt het opeens wel spannend. Alsof ik die ruimte moet heroveren en haar niet als vanzelfsprekend kan innemen. Dus nee, gesprekken over mijn genderidentiteit of over de verwarring die ik bij mensen oproep als ik uit volgens hen de verkeerde wc kom, voer ik liever niet. Naast dat het een ander niks aangaat hoe ik mij identificeer, moet ik om die vraag te kunnen beantwoorden mezelf in een hokje stoppen en dat weiger ik. Ik vind het eigenlijk ook wel prima als mensen verward zijn.' Andrea kijkt mij een tikje uitdagend aan. 'Zij mogen de aanpassing doen in hun hoofd. Zij mogen hun ideeën over gender en expressie bijstellen en niet ik.' Ik knik. 'Ander onderwerp dan maar?'