Lieve lezers,
Er is een hoop te zeggen over Zij aan Zij, over de nieuwe koers, de nieuwe hoofdredacteur en uitgever (ondergetekend) en over hoe Zij aan Zij altijd een instituut was voor lesbische vrouwen en gelukkig later voor een breder LBTQia spectrum (én alle andere letters van de regenboog), en nu nog steeds, in een andere vorm, aan de weg timmert. En alle nieuwe plannen. Daar is een hoop over te zeggen en dat komt ook.
Maar mijn eerste 'editorial' moet me om andere redenen van het hart.
In augustus vorig jaar ontmoette ik kunstenaarsduo JF. Pierets, ofwel Fleur en Julian. Zij waren toen heel druk met het plannen van een geweldige reis: Trouwen in alle landen waar het homohuwelijk is toegestaan. Het waren er toen 22, vandaar de naam 22 the Project. Hier lees je er alles over.
Terwijl ik dit schrijf, loopt de voice-opname die ik tijdens ons gesprek heb gemaakt. Ik hoor Julian zeggen: "Het is bizar dat de meeste mensen niet eens weten dat je maar in zo weinig landen kunt trouwen als lesbisch stel." Vloeiend vult Fleur aan: "Daarom dus dit project, we willen de mensen bewust maken." Julian: "Als we ook maar één iemand kunnen laten nadenken over dit gegeven, dan is ons project geslaagd."
Het was augustus 2017. Fleur en Julian waren officieel allang getrouwd, maar dit project moest nog beginnen. New York was als eerste aan de beurt, en ons gesprek vond dan ook plaats in een diner op 42nd street. Geïnspireerd nam ik afscheid van ze, met het idee dat we elkaar gingen zien. In Amsterdam, in New York. Maar het liep allemaal anders. Julian is er niet meer.
De afgelopen tijd hebben we je laten weten wat er gebeurde: Julian kreeg een horrific diagnose en had opeens nog maar kort te leven. Wij zaten in de startblokken voor hun mooie reis (zo ook Ellen DeGeneres!) en toen dit. Kun je je voorstellen hoe ze zich hebben gevoeld? Hoe Fleur zich voelde, wetende dat haar grote liefde van haar afgenomen ging worden? Julian en haar 'vonnis'? Ik niet. Ik kan het me helemaal niet voorstellen. Maar heb wel sindsdien een knoop in mijn maag.
Ik stuurde Fleur en Julian een mail, vlak nadat het nieuws over haar ziekte bekend werd. Het was één van de sufste mails die ik ooit heb geschreven: Ik weet niet wat ik moet zeggen (maar ik denk aan jullie). Daar hadden ze lekker veel aan. Ik dacht steeds maar aan hoe deze twee vrouwen in het leven stonden. Hoe ze op een positieve manier veranderingen wilden waarmaken. Positief, dat was het sleutelwoord in alles wat ze samen hebben opgezet. En liefde was wat ze uitstraalden. Je kon gewoon zien hoeveel ze van elkaar hielden. En dan dit.
Waar mijn nekharen recht van overeind gaan staan, mijn klauwen in het tafelblad, zijn de reacties van sommige mensen op Julians overlijden. Ik kan bijna niet geloven dat er nog steeds mensen zijn in Nederland die er zulke ideeën op nahouden. In Nederland, het eerste land ter wereld waar stellen van hetzelfde geslacht konden trouwen. Ne-der-land.
Op de Facebook-pagina van NOS, naar aanleiding van het overlijden van Julian:
En je wilt echt niet weten hoeveel erger dit soort reacties werden op allerhande nieuwspagina's. Boos, misselijk werd ik ervan.
Jongens. Meisjes. We zijn er nog niet. We moeten nog steeds een strijd strijden, al was het maar voor zichtbaarheid en (h)erkenning. Ik word er zo verdrietig van dat mensen werkelijk denken dat lesbisch/ homo zijn een geestesziekte is. Dat wij er niet mogen zijn. En dáárom ga ik Zij aan Zij in de lucht houden. Doe je mee?
Nogmaals, lieve Fleur, ik weet niet wat ik moet zeggen, behalve dat ik aan je denk. Jullie positieve vibe leeft voort.
XX
