'Mijn vriendin is een ex-psychiatrisch patiënt. Toen ik haar nog niet kende, dacht ik dat er iets mis was met mensen zoals zij, anders zou zoiets je toch niet overkomen? Nu weet ik wel beter en besef ik mij hoe stom ik ben geweest. Daarom wil ik dit vertellen', zegt Patricia, 'al is het maar om iets terug te doen voor degene die ik mogelijk onbedoeld heb gekwetst.'

Haar ogen stralen wanneer ze vertelt 'Mijn vriendin, Anna, is de meest lieve zachtaardigste persoon die ik ken en dat zeg ik niet alleen omdat zij mijn liefje is', zegt Patricia met een grote glimlach op haar gezicht. 'Via via leerde ik Anna kennen, zij was een vriendin van een vriendin. Ik kwam haar wel eens tegen op feestjes maar destijds liep ik met een grote boog om haar heen. Ik had namelijk gehoord dat ze een psychiatrisch patiënt was. Mensen met een psychische aandoening waren in mijn hoofd onstabiel, zwaar en moeilijk. Het waren geen mensen waar ik vrienden mee zou willen zijn, laat staan dat ik met een van hen een relatie aan zou willen gaan. In die periode las ik artikelen met koppen als: ‘vermijd giftige relaties’ ‘schrap de ellende’ en ‘positief denken is positief leven’. Ik dacht dat het leven maakbaar was, maar vermeed (onbewust) om kwetsbaar te zijn en negatieve gevoelens toe te laten. Ik dacht dat (ex)-psychiatrische patiënten per definitie je hulp nodig zouden hebben, aan je zouden gaan hangen en je mee zouden trekken naar de afgrond. Nu schaam ik mij voor wat ik destijds dacht. Waar heb ik die denkbeelden vandaan gehaald? Ik kende nota bene helemaal geen psychiatrische patiënten.

De precieze cijfers weet ik niet, daarvoor moet je bij Movisie zijn volgens mij, maar het is helaas nog steeds zo dat LHBTIAPQ+ mensen vaker psychiatrische zorg nodig hebben. Waarom krijgen we daar niet meer voorlichting over? Net zoals je bij biologie seksuele voorlichting krijgt, kunnen we toch ook voorlichting over ons psychische welzijn krijgen? Anna heeft een moeilijke periode in haar leven gehad waar ze hulp bij nodig had, maar maakt dat uit? Zegt het niet veel meer iets over mij als ik haar erop afreken en als ik denk dat mij dat nooit zou kunnen overkomen?

Ik bleef Anna maar tegenkomen op feestjes, in cafés, in de boekenwinkel en zelfs op straat. Op een gegeven moment zijn de hoi’s, een paar zinnen geworden, die omgevormd werden tot korte gesprekjes, die resulteerde in een voorzichtige suggestie om samen een keer een kop koffie te drinken en dat deden we nog eens en nog eens... Nu zijn we acht maanden samen. Ik had gedacht een persoon te ontmoeten die gebukt ging onder het leven. In plaats daarvan heeft zij mij eigenlijk geleerd om anders met het leven om te gaan, zachter. Soms valt ze nog even terug, dan slaat ze dicht en heeft ze tijd nodig om zich te herstellen. In het begin vond ik het lastig, maar nu vat ik het niet meer persoonlijk op. Anna heeft mij geleerd om niet zo hard te vechten en het leven te nemen hoe het komt, het goede en het slechte.'

*

Lees ook de vorige Hoogstpersoonlijk: Lesbische beddendood.

'Ik stroomde over van geluk en liet aan iedereen in geuren en kleuren horen hoe leuk ze was en hoe geweldig wij het samen hadden. De oudste van het stel zei: geniet er maar van, voor je het weet ontstaat er lesbische beddendood.'

'Lesbische beddendood, de seksualiteit die verdwijnt in een relatie en het maatjesschap dat ervoor terugkomt, is een woord dat bijna iedereen in de scène wel kent. Het idee van lesbische beddendood vond ik angstaanjagend. Bestaat het echt, vroeg ik me af. Ik heb mijn antwoord gevonden…'