Ze had het van tevoren allemaal niet kunnen verzinnen. In haar zoektocht naar een zaaddonor maakte Suzanne Geysendorpher dingen mee die de grenzen van haar gevoel voor 'normaal' toch een beetje oprekten; Ze ging naar speeddate-avonden voor zaaddonoren, liet zich fysiek, psychisch en financieel meerdere malen langs de meetlat leggen, gluurde over de grens naar Scandinavisch super-sperma en werd uiteindelijk zwanger van 'tweedehands' Deens zaad.
Inmiddels geniet ze volop van haar zoon Simon, die maar liefst zes halfbroertjes en -zusje in heel Europa blijkt te hebben, allemaal met prachtige bruine ogen. Ze kon er wel een boek over schrijven. En dat deed ze daarom ook. Ik ga even zaad halen is het verhaal hoe ze, als lesbische single met een kinderwens, wist te navigeren door een web van lastige procedures en ingewikkelde beslissingen.
Fragment voorwoord:
Dat ze moeder wilde worden dat wist Geysendorpher altijd al, dat ze op vrouwen viel besefte ze pas ten volle op haar 32e. "Ik was op mijn zestiende hartstochtelijk verliefd op mijn lerares Duits, maar mijn ouders reageerden nonchalant, het zou wel over waaien. Mijn eerste relaties waren dan ook met mannen. Toen ik besefte dat ik toch echt op vrouwen viel, moest ik erg wennen aan het idee dat een zwangerschap niet zomaar spontaan kan ontstaan, dat er altijd een donor bij komt kijken. Jammer dat de evolutie nog niet zover is, want ik zou niks liever willen dan met een vrouw een kind krijgen!"
Kopkrampen
Op haar 37e besluit Suzanne daarom actief op zoek te gaan naar een donor. Ze is dan nog single maar krijgt al snel een relatie met Francien, die een dochter heeft van een anonieme donor. Dat leverde gelijk nieuwe moeilijke vragen op. Was het te snel? Deden ze het samen? Suzanne gaf de voorkeur aan een bekende donor, maar was het oneerlijk richting Franciens dochter om een kindje te krijgen van een bekende donor als zij haar biologische vader nooit zou kennen?
"Echt joh, er komen gelijk zoveel vragen op je af als je dit traject in gaat, dat het soms moeilijk is om vooruit te blijven gaan. Het bezorgt je constant flinke kopkrampen. Het is steeds een stap zetten, rouwen om wat niet is en dan gelijk weer mee bewegen."
Suzanne begint dicht bij huis en vraagt een goede vriend of hij de vader wil worden, maar na initieel enthousiasme krijgt hij een nieuwe relatie en dat maakte de beslissing ingewikkeld. Ook een andere bekende belooft uiteindelijk zijn zaad aan de kinderloze zus van zijn nieuwe vriendin. Dan maar naar het UMC, of online contact zoeken met donoren. En zo zet Suzanne steeds een nieuwe stap verder in de wondere wereld van zaaddonoren, vruchtbaarheidsklinieken en spermabanken.
Het wordt uiteindelijk een proces dat bijna drie jaar duurt. Ze gaat het traject in bij het UMC in Amsterdam, meldt zich bij de vruchtbaarheidsafdeling van het ziekenhuis in Gent en sluit zich aan bij een online community voor aspirant ouders en donoren.
Ondertussen doet Geysendorpher bijzondere ervaringen op, die ze kleurrijk beschrijft in haar boek; Een speeddate-avond voor zaaddonoren bijvoorbeeld, met een leuke date als gevolg. Een klungelige arts in het UMC die over een snoer valt en zo de vaginale echo nogal bruut onderbreekt. Of een close encounter met een aantrekkelijke jongen in een klein tentje op Oerol, die haar bijna overtuigt om hun leuke ontmoeting nog ter plekke te bezegelen met een baby.
Onder de loep
En hoewel ze het met vaart en humor beschrijft in haar boek, is het duidelijk een pittige tijd. De relatie met Francien loopt stuk op de kinderkwestie en haar zoektocht naar een donor vraagt om eindeloos geduld en incasseringsvermogen.
Lees hier het hele interview met Suzanne Geysendorpher.
"Het boek gaat voor de helft eigenlijk over voor jezelf opkomen, je eigen grenzen aangeven. Aan de ene kant moet je constant in je kracht gaan staan en weer een stap vooruit zetten, terwijl je nog niet zeker weet of die stap al klopt met je gevoel. Aan de andere kant ben je ontzettend afhankelijk van de artsen en de commissies. Zij lijken de beslissende factor in de vraag of jij moeder mag worden of niet. Je wordt onder de loep gelegd, psychologisch, financieel. Heb je een koophuis, hoeveel verdiepingen, een vaste baan?
Gaat bijvoorbeeld je relatie uit, dan wordt het traject in sommige ziekenhuizen standaard een half jaar stil gelegd, je dient dan te rouwen en wordt niet stabiel genoeg geacht. Maar die tijd heb je helemaal niet. Je voelt je soms echt machteloos, vooral als je je bedenkt dat je eigenlijk iedere avond de kroeg in kunt lopen en je door een wildvreemde kerel zwanger kunt laten schoppen.
Vooral als alleenstaande, lesbische vrouw sta je echt voor de ballotagecommissie. Bij het medisch centrum Kinderwens is er bijvoorbeeld wel een aparte infoavond voor alleenstaanden of voor homostellen, maar niet voor heterostellen. Het maakte me niet uit, ik vond het zinvol, maar het geeft aan dat je anders wordt benaderd dan hetero's met vruchtbaarheidsproblemen."
Deens superzaad
Uiteindelijk kijkt Suzanne naar zaaddonoren over de grens, richting Scandinavië. Sinds de donorregistratie-wet is het aantal Nederlandse donoren afgenomen en de wachtlijsten worden steeds langer. In Denemarken zit het commerciële Cryos, die reclame maken met hun superzaad van echte Vikingen. Pure handel, vindt Geysendorph, maar er is ook de Europese Spermabank, waar je als aanstaand ouder een veel persoonlijker beeld kunt vormen van een donor. En dat spreekt haar erg aan: "Er bestaat inmiddels het beeld dat veel mensen naar Scandinavië uitwijken vanwege de lange wachttijden hier. Voor mij was dat in ieder geval niet zo, ik was in Nederland bijna aan de beurt. Doorslaggevend was voor mij dat je bij de Europese Spermabank zelf de keuze hebt voor de donor. Bij de meeste Nederlandse klinieken is je enige keuze de kleur van het haar en de ogen van de donor. Veel meer krijg je niet te horen over de vader van je kind. Bij de European Spermbank krijg je een dik dossier met informatie, een baby-foto, een brief die de donor schreef aan het aanstaande kind én een audio-interview met hem. Je krijgt zo een veel beter beeld of iemand wel een match is met jou."
Dan krijgt ze een tip. In de online community Meer dan Gewenst gaat een mail rond van iemand die zaad over heeft, aangekocht via de European Spermabank, en zodoende compleet met alle info over de donor. Suzanne duikt in het dossier, luistert naar de audio en weet gelijk, ik ben klaar met zoeken.
"Deze vrouw had het zaad al besteld, maar kwam ineens de man van haar dromen tegen. Het zaad was dus ineens over. Ik luisterde naar het interview, zijn stem, humor…het voelde gelijk helemaal goed. Dit voelde zoveel vertrouwder dan alleen de selectie voor haarkleur en ogen. Dan had ik hem ook niet eens aangeklikt, ik ging voor blond, omdat ik dat zelf ben. Deze man had bruin haar en bruine ogen maar ik wist zeker; dit is 'm!"
En dus ligt Suzanne enige tijd later voor de zoveelste keer in een kliniek met haar voeten in beugels. "Momentje", zegt de verpleegster; "ik ga even zaad halen." En ze verlaat de behandelruimte. Die woorden blijven hangen in haar hoofd. "Dit is het dus", denkt ze; "Zo word ik zwanger. Geen intimiteit, geen romantiek, iemand gaat gewoon even zaad halen."
En zwanger is ze, al na de eerste inseminatie. Ze wist het. Haar boek schrijft ze tijdens haar zwangerschap, deels om in haar eigen hoofd een beetje orde te scheppen in de belevenissen van de jaren ervoor, deels om anderen te helpen in hun zoektocht.
"Ik kreeg zoveel vragen van mensen, bekenden, maar ook via facebook. Haha, ja, ik was ineens de zaadspecialist. Ik wilde mijn ervaring delen, maar ik wilde er ook echt een lekker leesboek van maken. Toen ik besloot te gaan schrijven was ik net zeven weken zwanger, ik zat in de auto op weg naar een tinderdate"
Haar roman Ik ga even zaad halen wordt opgepikt door de landelijke pers. Niet alleen het AD, RTL Boulevard besteden aandacht aan haar, ze komt zelfs met haar verhaal in het journaal. Ook haar schrijfstijl krijgt mooie kritieken. Ze wordt het zusje van Kluun genoemd.
Klik hier om het boek - Ik ga even zaad halen – te kopen via Bol.com.