Ik werd voor een 'visuele podcast' gevraagd naar mijn meest schaamtevolle verhaal. Nogal een vraag dacht ik zo, maar ook een leuke uitdaging. Ik ben gewend mijn persoonlijke verhalen te delen en deze in te zetten voor verbinding, bewustwording of de kracht van kwetsbaarheid. Ik wist ook meteen welk verhaal. En alleen al bij de gedachte kleurden mijn wangen tomaatrood. Of ik dit even wilde delen met de redactie.
Ik ging naarstig opzoek naar andere (mindere schaamtevolle) verhalen van mezelf, maar deze bleef steeds op de voorgrond van mijn gedachten. Met schaamrood op de kaken deed ik mijn verhaal uit de doeken. De redacteur vond het zeker schaamtevol, maar het bleek niet geschikt voor de animatie die ze erbij wilde maken, te pornografisch wellicht? En dat, dat mijn verhaal daar nu open en bloot lag en niet tot iets werd gemaakt dat impact kon hebben, mensen kon vermaken of raken, was uiteindelijk het meest schaamtevol voor mij. En daarom besluit ik het hier met jullie te delen, hopend dat je het met plezier leest, of met ongemak of met schaamte, maar dat het alsnog bij de ander terecht komt, nu het er toch al ligt. Dus daar ga ik:
Ik was nogal een serieus kind, dat serieus nadacht over het leven. Vooral 's avonds wanneer ik in bed lag en ik niet kon slapen. Overdenkingen over groter worden: 'hoe pak ik dit aan en wat kan ik daarvoor doen.'
Toen ik 10 jaar oud werd kon ik dat niet bevatten, tien jaar, zó groot, zó oud. Het idee dat ik mijn leeftijd ineens kon uitdrukken in twee cijfers in plaats van één, namelijk een 1 en een 0, dat voelde gigantisch. En daarmee voelde ik ook een grote verantwoordelijkheid voor mezelf en voor het leven.
Ik was een kind dat het heft in eigen handen wilde nemen, zowel letterlijk als figuurlijk. Maar ik wist ook dat ik niet alles in de hand had. Rond mijn 10e, vlak voordat ik de grote stap maakte naar de middelbare school, dacht ik in bed na over de pubertijd die op de stoep stond, over verliefd worden en over seksualiteit. Ik had alle boekjes uit de bibliotheek over seksuele voorlichting verslonden en ik wist: die hormonen die gaan er komen en ik heb daar geen enkele invloed op.
En in die stukgelezen seksuele voorlichtingsboekjes, boekjes die mij alles over de pubertijd vertelden, las ik voor het eerst over masturbatie. De boodschap die ik eruit haalde was: masturbatie is gezond en bovenal een belangrijke manier om je eigen lichaam te verkennen voordat iemand anders dat doet.
Het was in dezelfde periode dat ik, tijdens één van mijn vele overpeinzingsavonden in mijn bed, nadacht over de verliefdheden die op mijn pad zouden komen. En door die boekjes wist ik dat je verliefdheid niet zelf in de hand hebt, niet op wie en niet op welk geslacht. En toen, toen heb ik daar in mijn eigen bedje voor het eerst gebeden tot God. En 'hem' gevraagd of ik alsjeblieft maar niet op meisjes verliefd zou worden, want dat leek mij zoveel ingewikkelder en niet 'gewoon'.
Terug naar het masturberen. Het was vlak voor kerst, ik was 11 jaar oud en ik vond het tijd om de theorie in de praktijk te brengen. Maar hoe pak ik dat aan? En vooral met welke hand? Het zou vast iets zijn voor de rest van mijn leven en dit was het startpunt, nogal bepalend leek me zo. En daarbij: een goed begin, is het halve werk.
Ik was in principe rechtshandig met alles wat ik deed. Voor een goede balans en ontwikkeling van beiden armen en handen leek het mij daarom zo'n gek idee nog niet om deze nieuwe activiteit met links te leren. Misschien was dit niet genoeg voor de gehele balans en daarom besloot ik toen ook maar gelijk om voortaan potjes, en deksels met links te openen. Niet wetend dat ik later alsnog op die potjes verliefd zou worden. En toen éen van hen eens zei: je bent toch eigenlijk rechtshandig? Wilde ik het liefst via het bed direct door de grond zakken. Ik schaamde me zo ontzettend voor het idee dat ik als 11 jarige de bewuste overweging heb gemaakt om met links te masturberen met het idee dat het beter en eerlijker voor de ontwikkeling van beide handen was, dat ik diezelfde dag nog volop in mijn eentje met rechts ben gaan oefenen. En nu ben ik een beetje versitale zogezegd.
Ja, en daar staat het verhaal dan. Open en bloot hier op digitaal papier. En hier zit ik dan, achter mijn laptop met de schaamte op schoot. Zo meteen stuur ik dit artikel naar de redactie. En ergens voelt dat ook bevrijdend, verlost worden van de schaamte.
*
Sanne Pols is storyteller, gespreksleider en trainer bij IncInc, waarmee ze de werkvloer een stukje diverser en inclusiever maakt. Het meest geniet ze van haar zelfontwikkelde LGBTour: Een queer rondleiding door het roze hart van Amsterdam.
Voorheen won ze – als projectuitvoerder – de LHBT-innovatieprijs en was ze een van de oprichters van L'HBTQ magazine.
Wil je een keer meelopen met één van Sanne's LGBTours? Boek dan hier een plekje.
Volg Sanne via Facebook en Instagram!