Mensenrechten en empowerment lopen als een rode draad door het werk van schrijver, fotograaf en trainer Eveline van de Putte (51). Met haar boek Stormachtig Stil, levensverhalen van roze ouderen, reisde zij sinds begin 2014 door het land. Tijdens deze Tour d'Amour bleken de verhalen een prima kapstok voor dialoogbijeenkomsten. Dit voorjaar verscheen de bundel Nieuwe Namen, levensverhalen van transgender ouderen. Een logisch vervolg, aldus Eveline.

Bij welke letter van LBTQIA voel jij het meeste? 
Ik houd niet van hokjes. Ik wil mezelf en anderen niet gaan benoemen. Goed, ik ben nu 22 jaar met een vrouw, mijn grote liefde, maar ik ben geen lesbische schrijver, gewoon schrijver. Ik geef mijn boek ook niet uit bij een roze uitgever: het gaat om de kwaliteit van mijn werk, de inhoud en intentie, daar wil ik op beoordeeld en gewaardeerd worden, niet om mijn privéleven. Helaas is er veel discriminatie binnen de scene. Iemand wordt beoordeeld op zijn uiterlijk: 'Als je lesbisch bent, hoor je er niet zus of zo uit te zien.' Als je vrij wilt zijn, ga je elkaar toch niet beknotten? Ik zie het al vanaf mijn achttiende en ik word er doodmoe van. Dragqueen Victoria False zei eens: 'Houd ermee op! Laten we het bij de M houden. De M van mens.' 

Wat is jouw verhaal?
Vanaf dat ik een pen kon vasthouden, schreef ik met grote fantasie verhaaltjes voor de schoolkrant, op de lagere en de middelbare school. Maatschappelijk betrokken was ik ook steeds, en bezig met het milieu. In Zeeland, waar ik opgroeide, was de kerncentrale een ding. Ik wilde me niet per se conformeren aan de verwachtingen van mijn omgeving. Met 16-17 jaar ging ik al mijn eigen weg. En dus ging ik na het gymnasium niet naar de universiteit, maar deed ik Sociaal Cultureel Werk. Ik wilde achterstandswijken in, arbeidersvrouwen en migranten helpen. Zoveel jaar verder hebben groepen die niet zo gezien worden nog steeds mijn aandacht. Ik kom voor ze op en versterk ze door hun verhalen zichtbaar te maken in woord en beeld. Daarbij is het belangrijk de omgeving bewust te maken van diversiteit. Mijn werk draait steeds om die twee kanten.

Lees hier meer over het boek Nieuwe Namen. Levensverhalen van transgender ouderen.

 'Opnieuw weet Eveline van de Putte de verhalen van een uitzonderlijke groep mensen van binnenuit te vertellen. Indringend en van wezenlijk belang, persoonlijke verhalen over leven en overleven!' - Arthur Japin

Wat is je ergste nachtmerrie?
Ernstig ziek worden. Dat ik dan op bed moet liggen en niet meer ijverig enthousiast nieuwe dingen kan creëren. Daar haal ik zoveel kracht en voldoening uit. Ik prijs me heel gelukkig hoor. Ik ben 51 en nog nooit in een ziekenhuis geweest. Dat kan heel anders, weet ik van vrienden en vriendinnen. De één krijgt borstkanker, de ander een hersenbloeding. Niets meer kunnen zien lijkt me ook heel erg. Ik ben dol op vogels. Ik kan erg genieten van een Vlaamse gaai of roodborstje in de tuin. Daar kan ik tijden naar kijken. Die vogeltjes geven me rust.

Waar ben je over vijf jaar?