'Anders' zijn tussen alle mensen die voldoen aan de sociaal gewaardeerde norm van vandaag de dag, hoe doe je dat? Hoe blijf je bij datgene dat jou speciaal maakt, als je door al je naasten de heteronome kant op wordt getrokken? 'Anders' zijn in je oude vertrouwde omgeving is niet makkelijk. Voortdurend word je met je neus op de feiten gedrukt. Juist dat 'anders' zijn maakt dat ik er niks meer van snap. Zijn zij nou zo raar? Of ben ik juist de stoorzender?

Al sinds de dag dat ik mijn geaardheid heb omarmd, probeer ik deze vraag te beantwoorden. Wie is hier nou anders? Zij of ik? Tegenwoordig, zes jaar later, weet ik vrijwel zeker dat er een scheidslijn door het midden is getrokken. Hetero's en homo's, iedereen is net zo raar. Zij houden van mannen, ik van vrouwen, en beide partijen lijken daar net zo weinig van te snappen. We zullen dus maar moeten accepteren dat beide groepen elkaar nooit volledig zullen begrijpen. Waarom ben en voel ik mij dan alsnog altijd de vreemde eend in de bijt?

Natuurlijk is er één ding duidelijk: ik ben alleen. De hetero's hoeven maar naar links of naar rechts te kijken en zullen steun vinden in elkaars aanwezigheid. Ik zal toch echt mijzelf moeten blijven overtuigen van mijn positie binnen de groep. Al jarenlang ben ik de enige 'anders' denkende binnen mijn eigen vertrouwde kring. Ik word dagelijks omringd door de standaard groep hetero meiden. Al voordat deze groep bij elkaar kwam vroeg ik mij af hoe dit in zijn werk zou gaan. Zouden zij mij wel snappen? En ik hen? Zal ik mij niet alleen voelen in al mijn verhalen en veroveringen, aangezien niemand mij écht zal begrijpen?

Maar niets is wat het lijkt. Juist mijn 'anders' zijn en eenzaamheid binnen de groep maken mij speciaal. Wie denk je dat de meeste vragen over haar liefdesleven krijgt? Wie krijgt de speelse klap op haar billen? En over wiens liefdesleven wordt toch altijd het meest gespeculeerd? Ja, dat ben ik. Ik ben degene die in het middelpunt staat. Ik ben degene die met de meeste partners thuiskomt. Hoe kan uitgerekend de lone wolf in de groep deze positie innemen?

Dat is nog altijd de vraag, waar zelfs ik geen antwoord op kan geven. Het lijkt erop dat juist degene die vist in de kleinste vijver beet heeft, en juist degene die anders is het meest opvalt. Nu hoeft dit niet per se iets positiefs te zijn, maar ik doe mijn best. Ik doe mijn best van mijn 'anders' zijn een positieve eigenschap te maken. Juist mijn geaardheid maakt mij bijzonder. En ook al begrijpen mijn vrienden maar de helft van wat ik doe, zij maken mij dit elke dag weer duidelijk.

*

Rosanne Peters (21) studeert aan de School voor Journalistiek in Utrecht. Ze woont op zichzelf in Voorschoten waar ze ook voor de Voorschotense Krant schrijft. Al op de middelbare school zette zij zich in voor de belangen van LHBT-ers en heeft ze meegewerkt aan een documentaire over homoseksualiteit op scholen. 'Nu combineer ik graag mijn twee passies: schrijven en vrouwen!'