Het leed dat daten heet: Herkenbaar, gênant, ongemakkelijk of ronduit pijnlijk: Je moet er wat voor over hebben om je droomvrouw te vinden. Rosalie deelt haar ervaringen. Lees, lach, huil en huiver!

'Vorig jaar ben ik getrouwd met de leukste, mooiste en liefste vrouw van de wereld. Maar voor het zover was heb ik me jarenlang fanatiek begeven op de datingmarkt. Je moet haar érgens tegenkomen, in het wild is het niet zo makkelijk. Ik durf mezelf inmiddels best professioneel dater te noemen. Online dating, koppelpogingen van vrienden (en mijn moeder!), onhandige introducties op werk en natuurlijk desillusies in alle vormen en maten. Je kunt het zo gek niet verzinnen of ik heb het meegemaakt.

Neem nou die keer dat ik een SOA had en daar veel te laat achter kwam. Ik heb me nog nooit zo schuldig gevoeld…

Blijkbaar weet een groot deel van de besmette vrouwen niet dat ze chlamydia hebben, terwijl het één van de meest voorkomende SOA's is. Je kunt er mee rondlopen zonder dat je het doorhebt. Zonder klachten dus ook. Ik kwam er bij toeval achter (door zo'n fijne oproep voor een uitstrijkje) en ben me rot geschrokken. Of ik een vaste vriend had, vroeg de assistente. Nu is dat al direct zo'n vraag waar ik niks mee kan: Ik zou gewoon nee kunnen zeggen, want waarheid. Maar dan heeft de mevrouw geen antwoord waar ze iets aan heeft, omdat ze er probeert achter te komen of ik ja/nee seks heb en ja/nee met meerdere mensen. 'Ik ben lesbisch. Ik heb op dit moment geen vaste vriendin. Maar ik ben wel bang dat ik iemand, of iemanden, besmet heb.' Dat laatste kwam er nogal zachtjes uit, omdat ik in mijn hoofd meteen een lijstje aan het maken was. 'Hoe ver moet ik terugdenken?' De assistente zocht in de computer op wanneer ik mijn vorige uitstrijkje had gehad. Nooit.

'Minstens een half jaar. Maar in jouw geval zou ik nog wat verder terugdenken.' Het begon een vervelend gesprek te worden, en ik wilde sowieso mijn dekbed om me daar even heel diep in te gaan zitten schamen. Assistente legde me nog uit dat de GGD eventueel kon helpen om anoniem mijn bedpartners op de hoogte te brengen (nou nee bedankt) en ik kreeg een door de huisarts geschreven recept voor antibiotica.

Eenmaal thuis was mijn dekbed bij lange na niet groot genoeg om mijn gêne te bedekken. Nu kwam het gedeelte waar ik het minste naar uitkeek: Mijn scharrels bellen. Of mailen? Appen? Postduiven?  ... Meer lezen? Log in!