De Nederlands Marokkaanse lhbtq-community Pink Marrakech is een initiatief van Nassiri Belaraj. De club strijdt al een tijdje voor acceptatie en gelijkheid binnen en buiten Marokkaanse kringen, maar is sinds kort officieel een stichting. Reden voor een extra feestelijke nieuwjaarsborrel op 9 februari aanstaande en een gesprek met bestuurslid Selma Bommel (38) over Pink Marrakech.
Sinds september 2018 ben je bestuurslid van Pink Marrakech. Wat waren jouw beweegredenen om je in te zetten voor de stichting?
Ik was al langer betrokken bij Pink Marrakech. Ik ken initiatiefnemer Nassiri van vóór hij uit de kast kwam. Mijn zus is lesbisch en getrouwd. Zo heb ik veel lhbtq'ers in mijn omgeving. Ik zag ze vaak worstelen met hun geaardheid. Nederlandse Marokkanen kunnen het er niet over hebben vanwege het taboe. Onder andere minderheden zie je hetzelfde. Het gaat me aan het hart. Het is niet eerlijk, het kan niet. Er is veel meer acceptatie en openbaarheid nodig. Toen Nassiri meer naar voren kwam, had ik meteen zoiets van: daar doe ik aan mee. Ik ga naast je staan en strijd mee.
Je bent leidinggevende in de zorg. Kwam je gebrek aan acceptatie ook in je werk tegen?
Als leidinggevende sta ik nu iets verder van de mensen af. Ik stuur een wijkteam aan in twee wijken in Amersfoort. Daarbij adviseer ik de gemeente bij complexe cases. Maar toen ik nog zelf in de uitvoering zat, kwam ik gebrek aan acceptatie en intolerantie zeker tegen. Het lag wel breder en ging om mensen met een andere cultuur of achtergrond die niet hun eigen keuzes kunnen maken. Niet voor je geaardheid mogen uitkomen is daarvan één ding. Lhbtq'ers moeten een dubbelleven leiden, gedeeltelijk in de kast, gedeeltelijk uit de kast. Dat is dan de 'goede' oplossing, maar het is moeilijk overweg gaan met dubbellevens. Vaak komt gebrek aan acceptatie voort uit de religie. In een geloof zou het naar mijn idee om liefde en zachtheid moeten gaan. Waarom kan dat niet? Niet alleen bij moslims liggen dingen gevoelig, ook bij christenen. Dat bewees de Nashville-verklaring onlangs nog.
De officiële oprichting van Pink Marrakech wordt 9 februari gevierd met een extra feestelijke nieuwjaarsborrel. Wat gaat er precies gebeuren?
Het kersverse bestuur stelt zichzelf voor, met plannen en ambities, en één spreker voegt een heel persoonlijke, inspirerende touch toe. Maar uiteindelijk zal de ontmoeting tijdens de borrel centraal staan. Het moet een feestje zijn waarop lhbtq'ers met een Marokkaanse achtergrond elkaar kunnen vinden.
Kun je al iets van de plannen verklappen?
De nieuw te lanceren website moet een rol spelen bij de uitwisseling van ervaringen en herkenning, maar we zoeken ook een vaste plek waar we met een zekere regelmaat bijeenkomsten gaan organiseren. Bijeenkomsten over bepaalde thema's of peerconsults, maar ook feestjes en een roze iftar (maaltijd na zonsondergang in de maand ramadan). Omdat dat ontmoetingspunt zo centraal mogelijk moet zijn, denken we aan Amsterdam. Financieel moet het natuurlijk haalbaar zijn. Scholen, hulpverleners en de politie willen we eventueel ook ondersteunen door op hulpvragen te anticiperen. Tijdens de Gay Pride moet er weer een Marokkaanse boot komen.
Hoe bereikt Pink Marrakech de doelgroepen?
Zichtbaarheid is een voorwaarde voor herkenbaarheid en bespreekbaarheid, dus dat heeft hoge prioriteit. De website, Facebook, Instagram en Twitter zijn belangrijk online, maar we proberen ook zoveel mogelijk bij roze en Marokkaanse festivals aan te haken. Bij True Colors, migrantenfestivals, COC-events, noem maar op. Met een stand of zelfs een enkele flyer kun je al verschil maken voor iemand, een aanknooppunt voor zijn of haar verhaal zijn.
Richt Pink Marrakech zich alleen op Nederlandse Marokkanen?
De focus ligt op Nederlandse Marokkanen, maar een ieder die bij ons aanklopt kan een luisterend oor verwachten. Voor Marokkanen zal Pink Marrakech wel het meest vertrouwd zijn. We horen regelmatig verhalen dat ze zich bij andere lhbtq-organisaties niet gehoord, gezien of begrepen hebben gevoeld. Daar kan ik me iets bij voorstellen. Ik werk in een achterstandswijk in Amersfoort. De bewoners vormen een bonte culturele mix. Wij, de zogenaamde autochtone Nederlanders, zijn niet degenen die Marokkanen in nood kunnen bereiken. Je moet van de eigen cultuur zijn om te begrijpen waarmee ze kampen. Wij doorleven die niet. De Nederlands Marokkaanse bestuursleden Nassiri, Abdel en Rachida zijn degenen die de barricade hebben doorbroken door dingen openlijk te benoemen. Mensen weten ze inmiddels al te vinden. Niet alleen lhbtq'ers met Marokkaanse roots, maar ook hun moeders en hulpverleners. Bij onveilige situaties biedt Pink Marrakech hulp aan jonge jongens en transgenders. Meisjes en vrouwen komen natuurlijk ook. De mogelijkheid om anoniem te blijven schept een groot gevoel van veiligheid.
Is jouw voornaam niet Marokkaans?
Haha, dat hoor ik vaker, maar ik ben een Nederlander zonder Marokkaanse achtergrond. Ik ben dus niet het gezicht van de stichting Pink Marrakech. Maar zoals Abdel tegen me zei: iemand zoals jij is ook nodig. We moeten dit samen dragen.
*
Volg Pink Marrakech via Facebook en Instagram!
Mariëtte van Beek is reisjournalist. Ze studeerde Arabisch in Leiden, woonde lang in Marrakech en heeft een zoon in Rotterdam. Sinds januari 2016 is ze bewust dakloos en trekt ze als digitale nomade over de wereld: 'Mijn sleutelwoord is vrijheid. Het is altijd weer spannend waar ik mijn volgende stukje tik. Wordt het Bangkok, Bilbao of Buenos Aires? In mijn vrije tijd wandel ik eindeloos op de grens van dorpjes en natuur. Zo'n bestaan zonder ballast went héél snel!'
Blijf op de hoogte!