Oorspronkelijke titel: Ketika Semua Menolak Kehadiran Diriku Di Dekatnya

Auteur: Yael Stefani Sinaga, hoofdredacteur universiteitskrant SUARA USU (Sumatra)

'Wanneer allen mijn tegenwoordigheid bij Hem afwijzen'

Hoe moet ik mens worden genoemd? Ik moet me in zoveel bochten wringen, hurkend, kruipend.

Beeld: kittirat roekburi/ Shutterstock

"Je bent een ziekte voor ons, je verdient het niet te leven. Zelfs in de hel zullen mensen jou vermijden. Verdomde vrouw."

Ze stonden om me heen. Ik weet niet hoeveel spuug er uit hun monden op me neerdaalde, maar het hield niet op en kwam als regen. Ik wenste de vleugels van een beschermengel.

"Heb je me gehoord?! Geen man zal iets met je willen. Je bent walgelijk. Je baarmoeder zal gesloten zijn en geen man zal zijn sperma aan je willen verspillen." Het was een meedogenloze aanval. Omdat ik betrapt werd op gevoelens voor Laras. Waarom? Ik houd niet van mannen. Ik ben een vrouw die van vrouwen houdt.

**

Ik kom uit een gebroken gezin. Vroeger leken wij een droomfamilie maar daar is niets meer van over.

Vader was de eigenaar van het grootste teakhoutbedrijf op Sumatra. Moeder was journalist, ze streed als een leeuw voor mensenrechten. Vader steunde haar, ook al bracht haar beroep risico's met zich mee. Moeder heeft overwogen te stoppen met werken om vader in het bedrijf te helpen, maar vader wilde daar niets van weten. Ze was nodig om te vechten voor het leven, voor beter onderwijs en betere gezondheidszorg in dit uitgeholde land, vond hij. Vader is een romanticus. Na vijf jaar huwelijk werd ik geboren. Mijn sterke moeder had niet veel tijd nodig om mij op deze zondige wereld te zetten.

De eerste jaren was alles in harmonie. Ik was geliefd en moeder was bij me. Er werd voor me gebeden. Later ging het mis.

Alles veranderde toen de heersers van het land een onderdrukkingsregime begonnen. Vader werd gedwongen zijn bedrijf te sluiten. Hij werd misleid. Hij zou voor 25 miljoen Amerikaanse dollars hout aan Singapore verkopen. Fantastisch, dacht hij. Maar nadat hij geleverd had, verdwenen de kopers. Hij heeft nooit een cent gezien. Zijn verdriet en stress veroorzaakten een zware beroerte en uiteindelijk stierf hij.  

In dezelfde tijd gaf moeder haar ziel aan de strijd voor mensenrechten, ze was nooit thuis. Door de exploiterende overheid verloren mensen hun land en natuurlijke bronnen, daarmee hun voedsel en inkomen. Moeder had een artikel geschreven over de leugens die de overheid verspreidde. Ze werd een voortvluchtige, de regering had een prijs op haar hoofd gezet. Zulke scherpe kritiek was gevaarlijk in die tijd, dat wist iedereen. Twee weken na de publicatie van haar artikel verdween moeder spoorloos. Sommigen zeggen dat ze uit zichzelf is weggegaan.

Ik werd geadopteerd door mijn grootvader. Hij had voor moeder geen goed woord over. "Ik heb het je vader altijd gezegd. Trouw niet met een verslaggever. Dat is geen leven, daar zit geen toekomst in. Kijk maar naar jou. Ze heeft je in de steek gelaten." Ik kon dan alleen maar zwijgend naar de grond staren. Sindsdien ben ik bang voor het leven.

Toen ik een paar jaar geleden Laras ontmoette, en studente architectuur, werd het anders. Ze was zo creatief met potlood en papier. Ze zat vaak op de witte bank onder een boom achter de campus. Daar tekende ze en liet mij kennismaken met een diverse wereld en Japanse Manga.

Het was alsof ik haar altijd al kende. Ik wilde geen vrienden, ik vertrouwde mensen niet. Mensen zijn wolven die geluk uitbuiten. Als je overbodig wordt gooien ze je weg.

Ik ben christelijk opgevoed, Laras islamitisch. Het maakt niet uit, het gaat om liefde. God en religie zijn verschillende dingen, vindt Laras. Als we elke dag maar religieus zijn gaat God zich vervelen, zegt ze. Ze lijkt op moeder, koppig en ambitieus. Ze kan goed uitdrukken wat ze voelt en denkt, het maakt haar niet uit wat mensen ervan vinden. Mijn gevoel voor haar werd groter.

Het was fijn om bij haar in de buurt te zijn. Om haar met passie te zien tekenen en schilderen. Ze is mooi. Heel mooi. Er stonden veel mannen voor haar in de rij. En ik ook, hoewel ik het niet durfde toe te geven.

Ik wist lange tijd niet wat ik met dat gevoel moest doen. Ik wachtte op een teken.

Vaak kocht ik koffie om niet te slaperig in de les te zitten. Ik nam chocolade voor haar mee als ze zich verdrietig voelde. Ik knuffelde haar dan en streelde haar haren als ze huilde. Ik was verliefd.

We hielden elkaars hand vast als we in het winkelcentrum liepen. Niet zelden leunde ze op mijn schouder om te ontspannen. Het waren mooie momenten.

Tot de dag die alles veranderde. Laras verloofde zich met een klasgenoot van de middelbare school, Aryo. Het was de wens van haar ouders, vrienden van de ouders van Aryo. Hun kinderen zouden met elkaar trouwen, dat lag altijd al vast. Ik wist niet van die afspraak en mijn hart brak, voor de zoveelste keer.

Alle gebeurtenissen van twaalf jaar geleden leken zich te herhalen. Ik werd verpletterd door verdriet en moest eerlijk zijn tegen Laras. Ik ging naar het verlovingsfeest, waar ik me schreeuwend een weg baande door de menigte. Mensen staarden me verbaasd aan. Ik liep naar het podium, pakte de microfoon en begon te praten.

"Het spijt me. Bedankt voor alles, Laras. Hoe moet ik mens worden genoemd? Je doet me aan mijn moeder denken. En ik houd van je. Ik houd van alles in je. Het doet me pijn dat je bij Aryo zult zijn en niet bij mij. Je zegt vast dat ik gek ben. Schaamteloos. Maar laat me zeggen wat ik voel. Heb jij me niet geleerd gevoelens te uiten? Ik laat je zien dat ik het kan, Laras. Ik kan je gelukkig maken. Trouw met me."

Plotseling sleepte iemand me met geweld van het podium. Ik voelde mijn kleding scheuren en mensen stonden om me heen. Miljoenen ogen keken me kwaad aan. Uit monden kwam speeksel en boze woorden. Niemand had medelijden. Laras staarde me aan.

*

Door dit verhaal is de voltallige redactie van een Indonesische universiteitskrant ontslagen. Het zou pornografisch zijn en homoseksualiteit promoten.

De rector wilde dat het verhaal offline gehaald werd, maar hoofdredacteur Yael Sinaga en haar collega's weigerden dit en verhuisden de complete website naar een server buiten de universiteit.

Zij aan Zij publiceert deze (vrije) vertaling om Yael en haar team een hart onder de riem te steken.