Het is en blijft een kunst om ze eruit te pikken. En toch gebeurt het automatisch, overal. Op straat, op feestjes, elke keer als ik iemand voorbij zie komen en ik heb dat gevoel, dan denk ik: 'Ha, dat is er een van ons'. Vaak op vrijwel niks gebaseerd. Ik hou het maar op de gay-dar, ik heb verder geen verklaring. Meer dan een paar uiterlijke kenmerken of een loopje kan je er vaak toch niet van maken. Het is vooral het gevoel waar je op afgaat. Het klopt verrassend vaak.

Waarom kon ik het niet gewoon daarbij laten? Dit zat niet alleen in mijn hoofd, ook mijn vrienden zeiden het: 'Waarom begin je er nou weer aan?' kreeg ik dan naar mijn hoofd geslingerd. Ze hadden wel een punt. Elke relatie met een 'hetero' verliep altijd hetzelfde. Veel te leuk vond ik het om erachter te komen... Zou ik weer gelijk hebben? Begrijp me niet verkeerd, wanneer je het al zo vaak goed hebt gehad, en dat bevestigd wordt door je omgeving, word je wel erg zeker van jezelf. Misschien iets te, maar dat bracht het nodige uithoudingvermogen met zich mee. Essentieel in dit geval.

De klik was er, maar voordat je ook maar ergens achter kon komen, moest er contact zijn. Voor een langere tijd, wilden zij beseffen dat ze misschien toch niet helemaal hetero waren, én dat vervolgens wilden toegeven. De klik voelden zij ook wel, pas na een tijdje vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Maar daar was wel eerst iemand van de andere kant voor nodig, gewoon om eens een idee te krijgen hoe dat dan is. En dan kwam daar ineens dat appje: 'Roos, ik moet je iets vertellen. Ik voel iets maar ik weet niet goed wat het is.'

Ik zal eerlijk zijn: dat was het leukste moment. En niet alleen omdat je je gelijk hebt gekregen, nee, dit is een heel speciaal moment. Dit appje is het begin van een nieuwe identiteit, een kant van zichzelf die ze nog niet kenden. Ik zag het als een win-winsituatie, ik wist het zeker genoeg om de gok te wagen en ondertussen genoot ik van de uitdaging. Hoe mooi is het als je zoiets belangrijks samen met iemand die je leuk vindt kan ontdekken? De tijd erna was het langzaam aftasten. Het was alsof ik de deur voor ze kon openen. De deur naar de andere kant, zo van: 'Kijk.. zó kan het ook. Ontdek het! Je zal er geen spijt van krijgen.' Zo trots als ik was, heerlijk vond ik dat.

Maar dan komen de twijfels, de onzekerheden en de angsten. Altijd maar weer die angst voor wat anderen ervan zullen vinden. Altijd maar weer die keuze voor de weg die ze in eerste instantie voor ogen hadden, in mijn ogen de makkelijke weg. Het was vreselijk frustrerend, elke keer weer.

Inmiddels is het een paar jaar later en zeg ik dat ik er niet meer aan ga beginnen. Doe mij maar een vrouw die hieraan voorbij is en weet wat ze wil. Het gevoel dat je op één level zit met iemand die wel al overal achter is, is onmisbaar. Dat vind je niet bij iemand die net komt kijken. Het verlangen naar deze connectie is de overhand aan het nemen, sinds ik weet dat het ook zo kan. Het ouder worden werkt in mijn voordeel, steeds meer mensen zijn er al achter. Misschien is dat dan hetgeen wat mij eindelijk laat stoppen met het onbewust rekruteren van vrouwen de gaywereld in.

*

Rosanne Peters (21) studeert aan de School voor Journalistiek in Utrecht. Ze woont op zichzelf in Voorschoten waar ze ook voor de Voorschotense Krant schrijft. Al op de middelbare school zette zij zich in voor de belangen van LHBT-ers en heeft ze meegewerkt aan een documentaire over homoseksualiteit op scholen.

'Nu combineer ik graag mijn twee passies: schrijven en vrouwen!'

Blijf op de hoogte!