Van mij las je de afgelopen tijd verhalen over succesvolle en minder succesvolle dates in de rubriek 'Het leed dat daten heet'. Eén van de reacties die ik kreeg was van Ellen. Ze schreef: 'Eerste dates zijn zo fijn. Het is het begin van iets, of juist helemaal niet. Het is een avontuur waarvan je het einde nog niet weet. Ik zit nu aan zo'n einde. Na acht jaar relatie wil ik weg bij mijn vriendin. En ik wil mijn verhaal graag delen.'

Ik sprak Ellen uitgebreid en samen hebben we haar verhaal opgetekend, in vier delen.

Deel 1: 'De twijfel' lees je hier.

Deel 2: 'De beslissing' lees je hier.

Deel 3: 'Het gesprek' lees je hier.

Deel 4: De verhuizing

Toen ik na het 'slecht nieuws gesprek' het huis had verlaten, ben ik in mijn auto gaan zitten die om de hoek geparkeerd stond. Ik wist niet hoe ik me voelde, het was vreemd. Ik kon even niks en staarde naar mijn stuur. Het was alsof ik wakker werd uit een diepe droom en een moment niet wist waar ik was, tot de werkelijkheid in zich alle hevigheid aan me opdrong. Even balanceerde ik op het randje tussen lachen en huilen, en maande mezelf tot kalmte. Ik voelde langzaam een heel klein glimlachje opkomen, en een trillende lip. Adem in. Adem uit. Mijn wangen werden zacht, alsof ik eindelijk mijn gezicht weer kon ontspannen. Het was goed zo. Weggaan was de juiste beslissing.

Beeld: Antonio Guillem / Shutterstock

Stap voor stap. Ik moest dit rustig aanpakken want als ik over het geheel nadacht voelde ik een blinde paniek opkomen. Ik had geen idee hoe het, alles, er vanaf nu zou gaan uitzien. Stap één was naar mijn jongste broer. Hij had gezegd dat ik een tijdje bij hem kon blijven en het vooruitzicht om bij hem in zijn grote huis te bivakkeren gaf me een gevoel van rust. Vanaf daar zou ik de volgende stappen plannen, richting mijn nieuwe leven.

Hij was er niet toen ik aankwam, maar de sleutel vond ik op de afgesproken plek. Nadat ik mijn tas in de logeerkamer had gezet, maakte ik koffie en ging met vel papier aan tafel zitten. 'Oké, wat nu?' vroeg ik me hardop af.

Weg uit het huis!

Een uur later had ik een lijstje gemaakt. Bovenaan stond met grote letters: Weg uit het huis! Details over gezamenlijke rekeningen, verzekeringen en spullen zouden we later wel zien, ik moest er eerst voor zorgen dat ik en mijn eigen dingen niet langer onder hetzelfde dak zouden staan, zodat ik me niet zo gevangen voelde terwijl ik al weg was. Het huis was van ons samen, maar op dit moment maakte ik me daar geen zorgen over. Ik wilde er niet meer wonen. We konden het verkopen of ze kon me uitkopen, dat zouden we nog wel zien. Ik wilde mijn kledingkast leeg, mijn spiegel en mijn lamp uit de woonkamer. Alle dingen die echt van mij zijn wilde ik uit haar buurt. Niet omdat ik dacht dat ze iets geks zou doen, maar omdat ik de breuk helder wilde hebben. Niet dat oeverloze heen en weer geschipper, mijn spullen en kleding nog daar en dat ik dan steeds 'op bezoek' in mijn eigen huis moest, met alle drama van dien. Nee.  

Nadat mijn broer thuiskwam zaten we met een koud biertje mijn lijst te bekijken. 'Zullen we het dit weekend doen? Het kan maar klaar zijn.' Hij belde een paar vrienden en ik ook, en zo hadden we in korte tijd een heel leger mensen verzameld. Ik huurde zo'n minivrachtwagen online en was trots op de voortvarendheid waarmee we dit varkentje aan het wassen waren. 'Reken je niet te rijk', zei mijn wijze kleine broertje. 'Je bent in overleef-modus, en dat is heel goed. Maar rouwen om wat voorbij is kan je niet overslaan.' Hoe vreselijk gelijk hij had zou dat weekend blijken.

Op zaterdagochtend verzamelde ons leger zich al vroeg. Ik had met mijn ex – zo noemde ik haar nu, mijn 'ex' – afgesproken dat we om 10 uur zouden arriveren en ze had gezegd weg te zijn. Toen we aankwamen was het eerste wat ik zag haar auto voor de deur en inderdaad: ze was helemaal niet weg. Ze had ons al aan zien komen en zwaaide deur open toen we het tuinpad opliepen. Ze had een merkwaardige uitdrukking op haar gezicht en na een hele korte maar hele ongemakkelijke stilte riep ze: 'Welkom! Koffie staat in de keuken, broodjes op het aanrecht! Ik ben blij dat jullie met zo'n grote groep gekomen zijn om mijn leven te ontmantelen. Succes!' Dat laatste schreeuwde ze bijna, en ze stormde te trap op.

'Oh shit…' was het enige wat ik uit kon brengen.

Mijn broer nam meteen de leiding. Hij wist waar mijn spullen stonden en wat er, zo ongeveer