Madeleijn van den Nieuwenhuizen (27) is mediacriticus op Instagram onder de naam @zeikschrift, werkt als columnist bij Vogue magazine en als onderzoeker bij de City University of New York.

Zeikschrift werd in juli 2016 opgericht en geeft kritiek op seksisme, bodyshaming, racisme, klassisme en heteronormativiteit* in tijdschriften en andere nieuwsmedia. Inmiddels heeft haar account 25.000 volgers! Wij gingen met haar in gesprek over het tegengaan van heteronormativiteit in de media, stereotyperingen van LGBTQ+ vrouwen en progressie in de vorm van 'inclusieve stripjes.'

@Zeikschrift vind hier!

Kun je ons iets vertellen over heteronormativiteit in de media?

In Nederland wordt nog altijd relatief weinig aandacht besteed aan heteronormativiteit. Doordat Nederland het eerste land ter wereld was waar het homohuwelijk was gelegaliseerd, denken veel mensen: 'wij zijn er al.' Ik vind media-analyse een effectieve manier om te laten zien op welke manieren heteronormativiteit zich manifesteert. Zo wordt er in vrijwel alle tijdschriften vanuit gegaan dat de lezers vallen op het andere geslacht. Maar sowieso wordt seksualiteit nog erg nauw en traditioneel gedefinieerd en worden er filosofisch interessante en sociaal complexe gesprekken uit de weg gegaan in de meeste tijdschriften. Aan de ene kant kun je zeggen: ja, maar die blaadjes zijn toch ook niet bedoeld voor sociaal-filosofisch gekeuvel? Maar volgens mij zou je prima op instapniveau fundamentelere vragen kunnen stellen die tornen aan heteroseksualiteit als norm en de binaire standaard van man-vrouw.

[Bron]*

Er zijn bladen die met goede bedoelingen een 'special issue' maken over een bepaalde minderheidsgroep. Maar als je mensen uit minderheidsgroepen zo laat zien, wordt tegelijkertijd ook extra benadrukt dat het uitzonderingen zijn, dat ze afwijken van de norm. Maar wie bepaalt die norm? Dat doen wij zelf.

De afwezigheid van LGBTQ+ vrouwen

Afgezien van special issues staan er dan weinig artikelen in die over LGBTQIA-geaardheden praten als iets normaals. In veel vrouwenbladen, bijvoorbeeld, is er een totale afwezigheid van de lesbische seksualiteit. Er zijn  honderden artikelen die gaan over 'de manieren waarop je hém kan pleasen tussen de lakens'. Als je dat genoeg doet zonder ooit aandacht te besteden aan lesbische seksualiteit, ben je dus effectief bezig haar uit te wissen, weg te moffelen. Dat is een politieke daad.

Seksuele diversiteit binnen het lezerspubliek

Ik kan me voorstellen dat bladen die bijvoorbeeld prominente seks en liefde rubrieken hebben misschien minder gelezen worden door LGBTIA+ mensen, omdat deze zich daar amper in herkennen. En als wisselwerking denken die redacties misschien: 'als ze ons niet lezen, waarom dan voor hen schrijven? Dit brengt interessante ethische vragen met zich mee.' Want ik snap best dat je je als blad richt tot het lezerspubliek.. Maar je hebt er natuurlijk een hand in wie dat zijn. Een belangrijke vraag is dan: in hoeverre ligt de verantwoordelijk bij de redacties om diversiteit te implementeren onafhankelijk van het lezerspubliek? Hoe dan ook kunnen we vaststellen dat er een disproportionele kloof is in de aandacht die er besteed wordt aan de normatief dominante groep en minderheden. 

Denk je dat er meer behoefte is aan magazines speciaal voor LBTQ+ vrouwen?  

Ik denk dat die behoefte er absoluut is, zeker wanneer je jezelf verder zo weinig terugziet op andere plekken. Het fijne