Het leed dat daten heet: Herkenbaar, gênant, ongemakkelijk of ronduit pijnlijk: Je moet er wat voor over hebben om je droomvrouw te vinden. Rosalie deelt haar ervaringen. Lees, lach, huil en huiver!

Beeld: Shebeko / Shutterstock

'Vorig jaar ben ik getrouwd met de leukste, mooiste en liefste vrouw van de wereld. Maar voor het zover was heb ik me jarenlang fanatiek begeven op de datingmarkt. Je moet haar érgens tegenkomen, in het wild is het niet zo makkelijk. Ik durf mezelf inmiddels best professioneel dater te noemen. Online dating, koppelpogingen van vrienden (en mijn moeder!), onhandige introducties op werk en natuurlijk desillusies in alle vormen en maten. Je kunt het zo gek niet verzinnen of ik heb het meegemaakt.

Neem nou die keer dat ik aan het daten sloeg met mijn ex. Ze was een van mijn eerste liefdes geweest en toen ze het uitmaakte, heel wat jaren geleden, was ik er kapot van. Ik heb een lange tijd gedacht dat ik nooit meer zou voelen wat ik voor haar voelde, en andere vrouwen staken bleek tegen haar af. Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik me weer open durfde te stellen voor iets nieuws.

Nooit goed genoeg

Ik had haar nogal op een voetstuk geplaatst. En de manier waarop ze met mij omgegaan was, verdiende helemaal geen schoonheidsprijs. Ze had me altijd in een vorm willen gieten: Deze tas en die make up, 'die broek kan echt niet', ik moest aan haar ideale plaatje voldoen. En jong als ik was (ja, ze was inderdaad een stukje ouder), heb ik erg mijn best gedaan om haar tevreden te stellen. Helaas was het nooit goed genoeg, en een paar maanden later ruilde ze me in voor een nieuw exemplaar. Opgeruimd staat netjes, zou je denken. Maar ik was ontroostbaar, want naast haar overheersende en controlerende neigingen, had ze ook een heel erg leuke kant. Ze was grappig, ik had nog nooit met iemand zo gelachen. Slim, belezen en interessant. En bloedmooi, dus ik nam haar zogenaamde 'adviezen' graag ter harte. Het zou me goed doen, heb ik lang gedacht. Ze heeft het beste met me voor. De oppervlakkigheid ervan zag ik helemaal niet. Ik wilde haar gewoon heel graag blij maken.

Goed, toen dat allemaal achter de rug was en ik eindelijk zonder tranen aan haar terug kon denken, zag ik natuurlijk ook wel dat ik beter verdiende, bijvoorbeeld iemand die me waardeerde om wie ik was en me niet constant probeerde te veranderen. We hadden geen contact meer, de ex en ik. Totdat ze mij, bijna acht jaar later, een berichtje stuurde op Facebook.

Ze was me nooit vergeten, schreef ze in de chat, nadat we wat formaliteiten hadden uitgewisseld. Ik was nog