Het leed dat daten heet: Herkenbaar, gênant, ongemakkelijk of ronduit pijnlijk: Je moet er wat voor over hebben om je droomvrouw te vinden. Rosalie deelt haar ervaringen. Lees, lach, huil en huiver!

Beeld: Anna Hoychuk / Shutterstock

'Vorig jaar ben ik getrouwd met de leukste, mooiste en liefste vrouw van de wereld. Maar voor het zover was heb ik me jarenlang fanatiek begeven op de datingmarkt. Je moet haar érgens tegenkomen, in het wild is het niet zo makkelijk.

Ik durf mezelf inmiddels best professioneel dater te noemen. Online dating, koppelpogingen van vrienden (en mijn moeder!), onhandige introducties op werk en natuurlijk desillusies in alle vormen en maten. Je kunt het zo gek niet verzinnen of ik heb het meegemaakt.

Neem nou die keer dat ik vals werd beschuldigd van mishandeling. Ik wil voorop stellen dat ik erg van dieren houd. Katten, honden, cavia's: Ik vind ze allemaal leuk. Zelfs spinnen zet ik liever buiten dan dat ik ze opzuig….

Ik ontmoette haar online. Gevat profiel, vlotte pen en een mooie foto: heel veel meer overtuiging had ik niet nodig. We mailden even en besloten af te spreken. Na de ongemakkelijke eerste vijf minuten in het stationsrestaurant was de klik er ook in real life en we hadden een heerlijke avond. De tijd was voorbij gevlogen en we raakten niet uitgepraat. We spraken om af de volgende dag samen te lunchen. Dat was op woensdag.

Ook de lunch was fijn. We bleken allebei vegetarisch, hielden van dezelfde soort films, zij wist veel van muziek en dat vond ik interessant. We waren allebei al een tijdje vrijgezel (mijn escapades liet ik buiten beschouwing) en ze leek me een prettig zelfstandige, onafhankelijke vrouw. Net als de voorgaande avond hingen we aan elkaars lippen. En over lippen gesproken, na het afscheid appte ze me: 'Ik heb geen idee waarom ik je niet heb gezoend.'

'Omdat je er geen zin in had?' stuurde ik bijdehand terug.

'Wel. Ik denk dat ik nog moed aan het verzamelen was.'

'Hoe lang duurt zoiets, gemiddeld?'

'Een dag of twee. Zaterdagavond heb ik denk ik wel genoeg. Plannen?'

 'Nee. Kom je eten?'

En zo stond ze die zaterdagavond op mijn stoep. Ik had gekookt, dat wil zeggen, groenten in een ovenschaal gemikt en er kaas overheen gestrooid. Het rook lekker. Ik had een fles wijn opengetrokken, kaarsje aan, muziekje op; 'niks meer aan doen'. De deurbel ging.

Ik rook haar voordat ik haar zag. Haar parfum was zoet en zwaar. Ze verscheen om de hoek van de gang en hield glimlachend een papieren tas omhoog. 'Ik heb dessert meegebracht!'. Het bleek tiramisu te zijn, zag ik even later in de keuken. Ze had haar jas op een stoel gegooid en was me gevolgd. Ze inspecteerde de ovenschaal die stond te walmen op het aanrecht. 'Ruikt goed!' 'Jij ruikt goed', zei ik quasi-stoer. 'Wijntje?'

De avond was een succes, concludeerde ik de volgende ochtend toen ik wakker werd en zij nog naast me lag te slapen. De groenten waren wat verlept geweest omdat ze te lang in de oven hadden gestaan, de tiramisu was heerlijk en toen die op was had ze eindelijk genoeg moed verzameld. Toen ik naar haar toe boog om haar bordje te pakken, legde ze haar hand in mijn nek en kuste me, lang, lekker en intens.

Als twee pubermeisjes hebben we vervolgens giechelend en zoenend een tijd op de bank doorgebracht, maar toen de spanning serieuzer werd kon ik niets anders dan haar meenemen naar bed. Ook daar bleken we een goede klik te hebben. Toen ze weg was rook mijn huis naar koffie en haar parfum.

Later die dag kreeg ik een appje van haar. Dat ze het zo fijn en bijzonder had gevonden en me gauw weer wilde zien. Dat wilde ik ook, en al snel spraken we af dat ik de volgende avond naar haar toe zou komen. Haar beurt om te koken, vond ze. 'Ik kan niet wachten. X'

Toen het zover was en ik in mijn auto stapte, had ik me drie keer omgekleed. Ik was nerveus, had mijn haar los, vast, toch maar los gedaan en checkte nog een keer haar adres.

Haar huis was niet moeilijk te vinden, maar zag er heel anders uit dan ik had verwacht. Het was een begane grond woning en de buitenkant was een beetje tuttig. Wel schattig ook, Beatrice Potter-achtig. Toen ik aanbelde, schoot er een spierwitte kat langs mijn benen uit het kattenluikje. 'Je hebt Sappho ontmoet zie ik', lachte ze toen ze de deur opendeed. Kat Sappho zat me op een muurtje onderzoekend aan te kijken en volgde ons weer naar binnen. 'Je bent niet allergisch voor katten, toch?' 'Nee hoor, niet dat ik weet', antwoordde ik en liep met haar mee de huiskamer in. Er stond mooie houten tafel voor het raam, en aan de andere kant van de kamer zo'n groot kattenklimrek met touwen en plateautjes hoog en laag. Een heel gevaarte. Nu ik dit zo zag meende ik ook de kattenbak te ruiken.

'Hoeveel katten heb je?' vroeg ik een beetje argwanend. 'Twee maar!', lachte zij. 'Pussy zal wel buiten zijn.' Ik liet dat even op me inwerken. 'Sappho… en zei je nou Pussy? Hoe bedoel je lesbisch?' 'Ze heet eigenlijk Puss in Boots, weet je wel van Shrek.' Ik had geen idee. Ze babbelde verder: 'Ik dacht dat het een mannetje was, hij komt van een zwerfnest. Puss in Boots klonk stoer, afgekort tot Boots. Later bleek ze een meisje te zijn en is ze Pussy geworden. Ze luistert ook naar Puss.' Ik probeerde in alle macht mijn lachen in te houden en slaagde daar bijna in.

Het diner bestond uit gevulde poblano's met een mix van mais, tomaat, kaas en koriander in een tortilla, en om het Mexicaanse thema af te maken serveerde ze er Margarita's bij. Ze was niet zuinig geweest met de tequila. We praatten, lachten en ik voelde me op mijn gemak. Het was echt leuk. En het werd uitbundiger toen ze bij wijze van toetje de fles tequila, limoen en zout tevoorschijn haalde. 'Weleens zo'n shotje gedaan?' Nee, dat had ik niet.