Het leed dat daten heet: Herkenbaar, gênant, ongemakkelijk of ronduit pijnlijk: Je moet er wat voor over hebben om je droomvrouw te vinden. Rosalie deelt haar ervaringen. Lees, lach, huil en huiver!

'Ik ben inmiddels getrouwd met de leukste, mooiste en liefste vrouw van de wereld. Maar voor het zover was heb ik me jarenlang fanatiek begeven op de datingmarkt. Je moet haar érgens tegenkomen, in het wild is het niet zo makkelijk.

Ik durf mezelf best professioneel dater te noemen. Online dating, koppelpogingen van vrienden (en mijn moeder!), onhandige introducties op werk en natuurlijk desillusies in alle vormen en maten. Je kunt het zo gek niet verzinnen of ik heb het meegemaakt.

Neem nou die keer dat mijn scharrel- bij gebrek aan een betere term- wilde dat ik meeging naar het kerstdiner van haar familie. We kenden elkaar nog helemaal niet zo lang, een week of 4 denk ik. We waren een paar keer uit eten geweest, hadden wat avonden samen thuis doorgebracht (waar minder tijd en ruimte was voor diepzinnige conversatie, des te meer voor haar zachte huid en zwoele lippen), en ik wist niet bijster veel over haar. Dat ze een paar broers en zussen had, en een goeie band met haar ouders. Ik heb me er niet zo in verdiept en mijn interesses lagen elders. De bewuste avond waarop het kerstdiner ter sprake kwam werd van luchtig heel snel razend ongemakkelijk. Hoe zeg je nee op zoiets?

'Het is echt gezellig, we doen niets traditioneels of truttigs, gewoon lekker eten met z'n allen. We maken allemaal wat. Het zou echt veel voor me betekenen als je met me meegaat.' Ik had haar eerder al laten weten dat ik niet zo van kerst ben, maar dat ik altijd op Tweede Kerstdag bij mijn moeder langs ga. De uitnodiging was dus in die zin een schot voor open doel, ik had toch niks te doen op Kerstavond. Ik hoorde mezelf stotteren dat ik er over na zou denken.  

Ik houd niet van kerst omdat het altijd zo'n druk uitoefent op iedereen. Het móet gezellig zijn, alleen-zijn met kerst is een doodzonde, en oh wat vinden we elkaar allemaal lief opeens. Hypocriet is het. Ik heb geen zin om er aan mee te doen en zeker niet met een schoonfamilie die ik 1. Nog nooit ontmoet heb en 2. Misschien (waarschijnlijk!) wel helemaal nooit mijn schoonfamilie wordt. We kennen elkaar een maand. Nee, nee en nog eens nee. Helaas lag het niet zo simpel.

Dat stomme kerstdiner beheerste de dagen nadat ze me vroeg. Kan ik niet gewoon een beetje flexibel zijn en een avondje meegaan naar haar familie? Het betekent heus niet dat we gelijk gaan trouwen en misschien is het wel echt gezellig. Ik hoef er toch niet meer aan op te hangen? Waarom maak ik hier zo'n punt van?

Mijn hoofd had het allemaal wel uitgedacht: Stel je niet zo aan, ga gewoon een avondje lekker eten met nieuwe mensen. Mijn hart daarentegen had de hakken in het zand. Kerst bleek toch ook voor mij meer waarde te hebben dat ik wilde. Of beladenheid, de precieze reden dat ik er zo'n hekel aan had.