1838: In een bergdorp in het diepe zuiden van Frankrijk worden op dezelfde dag twee kinderen geboren. De twee meisjes, Colombe en Amparo, groeien samen op en voelen zich steeds sterker tot elkaar aangetrokken.
Een dag in 1838 verenigt drie mensen uit een dorp. Marcel, Colombe en Amparo. Op het moment dat het gebeurt, weten ze het echter niet. Marcel is een knecht die van zijn werkgever het advies krijgt om het dorp waar hij woont te verlaten vanwege zijn agressieve vader en broers. Hij krijgt een paar schapen mee om in de bergen als herder te kunnen gaan leven. Op de dag dat hij met zijn schapen door de dorpsstraat loopt richting de bergen hoort hij twee baby's huilen die vlak na elkaar geboren worden. De eerste baby is Colombe, de dochter van de naaister en de tweede baby is Amparo, de dochter van de bakker.
Marcel wordt een welvarende herder en leeft alleen en tevreden op de berg met zijn kudde. De meisjes groeien samen op en zijn onafscheidelijk. In het dorp wordt gefluisterd dat de herder één van beide meisjes zal huwen en uiteindelijk vraagt hij inderdaad Amparo. Amparo is sterk en gespierd door het vele kneden van brooddeeg en zal boven op de berg kunnen overleven, denkt Marcel. Colombe met haar bleke huid, tengere gestalte en lichte haar zal het niet volhouden. Maar Amparo weigert resoluut met de mededeling dat ze nooit zal trouwen. Colombe stemt in omdat zij droomt van een gezin. Amparo is gekwetst door het besluit van Colombe en neemt afstand van haar. Colombe en Marcel trouwen en zijn redelijk gelukkig, maar tegelijkertijd mist Colombe de nabijheid van Amparo. Na een incident verdwijnt Amparo zonder dat iemand weet waarheen. Ook Colombe weet het niet, maar heeft wel een vermoeden. Als Marcel overlijdt, voelt zij zich eindelijk vrij om op zoek te gaan naar Amparo. Ze vindt Amparo, maar niet zoals ze had gedacht.
Waar vrouwenliefde niet bestaat
Het verhaal speelt in de 19e eeuw, maar het had net zo goed in een andere tijd of een ander land kunnen spelen waar vrouwenliefde niet mogelijk is of waar het niet 'bestaat'. Het decor van dit verhaal is met simpele beschrijvingen echter heel geloofwaardig. Zowel Colombe als Amparo leven volgens de regels van hun tijd, maar zij zijn ook sterk en houden vast aan hun gevoelens. Het is dan ook niet zomaar dat de schrijfster de vrouwen Colombe en Amparo heeft genoemd. Colombe betekent duif wat staat voor harmonie, vrede en trouw. Haar lichte huid maakte van haar zelfs een witte duif. En Colombe is trouw aan Amparo. De naam Amparo betekent bescherming, beschutting en wordt zowel aan meisjes als jongens gegeven. Ook deze naam is niet zomaar gekozen.
Je moet in het eerste deel door het verhaal van Marcel heen en hoewel het goed geschreven was, kon ik mijn ongeduld nauwelijks bedwingen tot het moment dat ik iets over de liefde tussen de twee vrouwen zou lezen. Gelukkig vang je af en toe een glimp op van wat komen gaat. In het tweede deel, dat over Colombe gaat, lees je over een vrouw die haar gevoelens trouw blijft. Ze is getrouwd met een man, houdt van hem en maakt er het beste van en weet tegelijkertijd dat haar echte liefde voor Amparo is. Ze blijft wachten op haar. In het derde deel over Amparo wordt je geduld beloond. Beetje bij beetje vallen de puzzelstukjes op hun plaats als Amparo vertelt waarom zij is weggegaan en niets meer van zich heeft laten horen.
Spanning en romantiek
De roman is makkelijk leesbaar geschreven en de manier waarop de verhalen vervlochten zijn, is op een knappe manier gedaan. Vanaf het begin heb je vragen, maar één voor één worden ze beantwoord en daardoor blijft er een spanning gedurende het hele boek waardoor je verder wilt lezen. Bovendien is het af en toe ook nog eens romantisch zonder kitsch te worden. Tijdens het eerste deel over Marcel wordt je geduld wel wat op de proef gesteld en dat is jammer. De roman gaat immers over Colombe en Amparo en in mindere mate over Marcel. Hun verhaal had veel meer ruimte mogen krijgen. Al met al is Colombe een mooie roman die niet teveel vraagt van de lezer en die je na lezing achterlaat met een aangenaam gevoel.
Colombe, door Christine van den Hove. Uitgegeven door Kartonnen Dozen. > Koop het boek.
Christine van den Hove publiceerde korte verhalen en gedichten in o.m. De Brakke Hond, WeL, Den Hopsack en Verzin. Op het schrijversplatform Azertyfactor werd ze sinds 2014 zes keer getipt, o.m. door Luuk Gruwez, Martijn Lindeboom, Patricia de Landsheer en Vitalski. Er werd een verhaal van haar opgenomen in de bundel Labyrint en haar gedicht Het Kapsalon kreeg in de bundel Mijn Azertyfactor lovende commentaar van Luuk Gruwez en Vitalski. Zij woont en werkt in een dorpje in Zuid-Frankrijk. Zij schrijft romans, korte verhalen, gedichten, blogs en blovels.
*
Blijf op de hoogte!