Mel, de vrouw van het schoolplein, getrouwd, net als ik. Een man en kinderen. Mel die me vertelde dat ze soms met vrouwen was. Die in mijn oor fluisterde dat ze een minnaar wilde. Mel die me in verwarring bracht.

Toen ik haar vertelde wat ik voelde, nam ze mijn gezicht in haar handen en kuste me. Haar lippen. Er wakkerde iets in een adembenemende snelheid aan. Bij mij, bij haar. Er was geen houden meer aan. De brieven die volgden. De liefde. Het drama. Mijn hart dat dubbel brak. Gehavend wist ik na precies een jaar aan het slagveld te ontsnappen en me te redden uit het drijfzand waar ik tot aan mijn nek in zat.

En ik ging op zoek naar het pad dat me naar de brug zou leiden waar Judith met haar boeken zat.

19. Feestje

Of ik meeging naar een dansfeest voor mensen van 40-plus. Op vrijdagavond, vanaf 9 uur in Oost. Verbaasd keek ik mijn vriendin Ellen aan. 'Ik dacht dat je zo'n hekel aan dat soort feestjes had?' zei ik.

Maar het leek haar wel leuk en Laura wilde ook mee, dan zouden we weer eens, net als vroeger met zijn drieën kunnen gaan. En of ze dan bij mij mocht slapen in het appartement. Gezellig!

'Maar wat moet ik dan aan?' vroeg ik.

'Alsof jij je daar ooit druk om zou maken,' lachte Ellen

'En ik moet zaterdagochtend met Fenna naar dansles.'

'We maken het niet te laat.'

Later op het feest stootte ze me aan. We waren de trap op naar boven gelopen en keken vanaf de balustrade naar beneden, naar de honderden mensen die stonden te dansen. Naast elkaar, om elkaar, los van elkaar.

'Hoe is dat nou eigenlijk?' riep Ellen boven de muziek uit.

Ik nam een slok van mijn biertje. 'Hoe bedoel je?' schreeuwde ik terug.

'Dat de hele markt nou voor jou beschikbaar is,' zei ze en ze maakte een wijds gebaar met haar armen.

Ik schoot in de lach en keek leunend op de reling omlaag. Mannen, vrouwen. Mij maakte het niets meer uit, zo leek het tenminste. Mijn jachtterrein was in een klap twee keer zo groot.

'Op de liefde,' proostte Ellen en ze dronk haar biertje leeg. Ze was zelf al jaren gescheiden, wat ze prima vond. Af en toe waaide er eens iemand aan. Laura was nu nog de enige van ons die gewoon was getrouwd. Ik keek naar het podium, waarop ze zich stond uit te leven, net als vroeger. Haar grijze haren zwierden om haar heen.

We wurmden ons naar beneden, de trap af, en liepen door het smalle gangetje naar de bar. Achter een rij van zwetende lijven bleven we staan. Dorst!

'Hoi Annelies!' hoorde ik ineens een stem vlak naast me roepen. Ik keek om, op mijn sneakers die glad waren geworden van het bier op de grond, en zag een man naar me zwaaien.