Mel, de vrouw van het schoolplein, getrouwd, net als ik. Een man en kinderen. Mel die me vertelde dat ze soms met vrouwen was. Die in mijn oor fluisterde dat ze een minnaar wilde. Mel die me in verwarring bracht.

Toen ik haar vertelde wat ik voelde, nam ze mijn gezicht in haar handen en kuste me. Haar lippen. Er wakkerde iets in een adembenemende snelheid aan. Bij mij, bij haar. Er was geen houden meer aan. De brieven die volgden. De liefde. Het drama. Mijn hart dat dubbel brak. Gehavend wist ik na precies een jaar aan het slagveld te ontsnappen en me te redden uit het drijfzand waar ik tot aan mijn nek in zat.

En ik ging op zoek naar het pad dat me naar de brug zou leiden waar Judith met haar boeken zat.

24. Emotionele gijzeling

Het was druk op de gracht. Rinkelend fietste ik tussen de groepjes toeristen door die breeduit over de klinkers flaneerden. Aan de kant, aan de kant! Laura en Ellen zaten al een half uur in het café bij het stadhuis op me te wachten, op mijn verzoek, terwijl ik ervan overtuigd was dat zeker Laura het liefst meteen na haar werk naar huis was gegaan. De tweeling, haar jongens die de hele dag gillend achter elkaar aan renden, de jongste die nog in de luiers zat. Haar man, die acteur was en huisman, en vaak 's avonds repeteerde. Hij zou op haar moeten wachten. Dankzij mij. 

'Kan ik straks, na het werk, alsjeblieft even met je praten?' had ik Laura aan de telefoon gevraagd. Ik had al nachten niet geslapen. Ik kreeg geen hap meer door mijn keel. 

Ze vroeg me niets en zei onmiddellijk ja. 

Daarna belde ik Ellen. Wat moest ik doen? Stoppen of doorgaan? Doorgaan of stoppen? Vier dagen had ik moeten wachten op bericht van Mel, waarin ik geen idee had hoe het met haar was gegaan.

In het café gaf Ellen me een knuffel en Laura zei niet eens: 'Wanneer kom je nou eens op tijd?' 

De ober zette een bordje met zes bietenballen op tafel. Ik ging zitten en pakte er een tussen mijn vingers beet. Gloeiend heet. Waar moest ik beginnen? Laura keek op haar horloge. 

'Laat me raden,' zei Ellen. 'Het is uit met Mel.' 

Ik schudde mijn hoofd en slikte. De bietenbal legde ik terug op het bordje. Laura schonk me een glas water in uit de karaf die op tafel stond.

'Gistermiddag,' begon ik een beetje aarzelend. 'Mel belde me. Ze was het hele weekend weggeweest met haar man. Ze zou Ronald vertellen dat het serieus was tussen ons. Dat ze zo niet verder met hem kon. Dat er iets moest gebeuren. Ik stond doodsangsten uit. Je weet maar nooit wat zoiets oproept bij zo'n man. Maar ze klonk heel opgewekt. Ze vroeg hoe het met me ging en ik zei dat ik zo blij was dat ze belde, eindelijk, na vier dagen. Vier dagen! Ik had me zo'n zorgen om haar gemaakt. En toen schoot ze in de lach, wat ik raar vond, want wat viel er te lachen? En ik vroeg hoe ze zich voelde.' 

Ellen knikte. Haar glas hing stil in de lucht. 'En?' vroeg ze. 

'Goed,' zei ik zacht. 'Heel goed. Dat was wat ze zei.' 

Ze hadden gepraat. Ronald was zich kapot was geschrokken. Eerst werd hij boos. Hij voelde zich erin geluisd. Hij dacht dat ze gewoon gezellig een weekendje weg zouden gaan, terwijl Mel hem tijdens een optreden van een van de bandjes ineens vertelde wat er gaande was tussen ons. Eindelijk was het tot hem door gedrongen hoe serieus het was, dat dit geen fase was die als vanzelf wel weer over zou gaan. Dat hij zijn vrouw kon verliezen. Dat zijn huwelijk over kon gaan. En weet je wat hij toen deed?'

Ellen en Laura keken me, allebei vooruit leunend op hun ellebogen op de tafel, met grote ogen aan.