Mel, de vrouw van het schoolplein, getrouwd, net als ik. Een man en kinderen. Mel die me vertelde dat ze soms met vrouwen was. Die in mijn oor fluisterde dat ze een minnaar wilde. Mel die me in verwarring bracht.

Toen ik haar vertelde wat ik voelde, nam ze mijn gezicht in haar handen en kuste me. Haar lippen. Er wakkerde iets in een adembenemende snelheid aan. Bij mij, bij haar. Er was geen houden meer aan. De brieven die volgden. De liefde. Het drama. Mijn hart dat dubbel brak. Gehavend wist ik na precies een jaar aan het slagveld te ontsnappen en me te redden uit het drijfzand waar ik tot aan mijn nek in zat.

En ik ging op zoek naar het pad dat me naar de brug zou leiden waar Judith met haar boeken zat.

29. Ze was van mij

'Hoe gaat het?' vroeg Mel. Haar stem klonk schor en schel. 

Ik hield mijn mobiel een stukje van mijn oor. Ze belde me vanuit Spanje. Het was laat. Heel laat. Ik stond op het punt om naar bed toe te gaan. Morgen had ik een belangrijke presentatie. 

'Wel oké,' zei ik terwijl ik mijn hart tegen mijn ribben voelde drukken. Waarom belde ze me? Ze zou me niet bellen. Ze wilde me pas in het weekend weer zien, zaterdag, als ze terug was in Nederland. 

'Ik heb net een docu gezien over een dichter, een vrouw in Zuid-Afrika. Zo'n sterke vrouw. Ze was getrouwd met een wat oudere man, leuk, lief, zorgzaam. Maar hij begreep haar niet. Ze had andere behoeftes. Ze wilde meer vrijheid. Uiteindelijk koos ze voor zichzelf. Ze liet alles achter: haar kinderen, haar huis. En aan het einde van het verhaal liep ze de zee in…'

'En dat vond je sterk?' onderbrak ik haar terwijl ik nog steeds niet snapte waarom ze me belde. Wilde ze me iets zeggen? Me iets tussen de regels door laten weten? Hoe moest ik luisteren naar wat ze zei? 

'Het verhaal speelde zich af in 1963,' zei Mel. 'Moet je je voorstellen dat je daar, in die tijd, dat je daar toen als vrouw was, dat je dan, dat je niet… Ik zou willen dat ik net zo stoer was als zij, net zo sterk…' 

'Als je dan maar niet de zee inloopt,' reageerde ik met een kort lachje. Het drong tot me door dat Mel nogal slissend sprak. Ze begon te grinniken.

'Luister, ik moet morgen vroeg op,' zei ik. 'Ik heb een belangrijke bijeenkomst met het bestuur.'

'Met allemaal m-mannen zeker,' hikte Mel. Ze lachte te hard en te dicht bij de microfoon van haar mobiel. 'Power to the vrouwen,' lalde ze. 

'Mel, ik ga slapen. Hoeveel wijn heb je op?'

'Genoeg om te weten dat ik van je hou,' murmelde ze in mijn oor. 

Ik slikte. Ik wilde dit niet. Ik wilde dit niet op deze manier. Ik wilde dat ze gewoon voor me koos.