'Zijn jullie bezig met een fotoshoot?' Dit was zomaar een zin van een meneer die voorbijliep op onze trouwdag. Voorbijliep toen er in het park foto's van ons werden gemaakt in onze trouwjurk nadat we elkaar het ja-woord hadden gegeven. Onze goede vriend en onze chauffeur die dag was er ook bij. Meerdere keren werd hem gevraagd door mannelijke voorbijgangers hoe het is om twee vrouwen te hebben.

Dit is geen column om zielig te doen of gevonden te worden. Dit is een column om gewoon eens uit te spreken wat er gebeurt als je niet het stel bent wat normaal wordt gevonden. Ook al sta je in twee bruidsjurken. Nog kunnen sommige mensen er niet bij dat je van elkaar houdt. Elkaar liefhebt. Een verbintenis aan wil gaan voor de rest van je leven. Hoe anders is dat als er een man en vrouw naast elkaar staan.

Om nog een voorbeeld te noemen zijn de aardig bedoelde antwoorden.
'Zijn jullie vriendinnen?'
'Nee, we zijn getrouwd.'
'Oh, echt? Vind ik helemaal oké hoor. Mijn tante is ook getrouwd met een vrouw.'

Dat was er eentje om over na te denken. Ik bedacht bij mezelf dat ik haar antwoord eigenlijk heel vreemd vond. Ondanks dat het waarschijnlijk goed bedoeld was. Achteraf had ik willen reageren met: 'Mijn zusje is getrouwd met een man.' Gewoon om te laten zien hoe gek zo'n opmerking eigenlijk is. Hoe pijnlijk soms zelfs ook. Het keert continue terug naar het moeten bewijzen dat het oké is. Oké is om lesbisch te zijn. Oké is van iemand te houden van hetzelfde geslacht.

Een hele andere simpele opmerking die totaal niet erg lijkt is: 'Jullie zijn een stel? Daar heb ik echt geen problemen mee hoor.' Ten eerste waarom zou je er problemen mee hebben en ten tweede vroeg ik je ook niet om je toestemming.

Het gekke is dat we volgens mij allemaal niet anders gezien willen worden. Maar wel anders 'gemaakt' worden. Aan de andere kant: Zijn we überhaupt niet allemaal anders? Dat is toch ook weer het mooie aan het leven? Al die verschillende mensen, kleuren, vormen, karakters enzovoort. En toch voelt het tegenstrijdig. Tegenstrijdig om nog steeds niet relaxed en zonder na te denken de hand van mijn vrouw te pakken.

Mijn vrouw zegt zelf vaak: Eigenlijk moeten we het gewoon allemaal wel doen. Als een soort statement. Maar toch gebeurt het vaak genoeg dat we ergens lopen, elkaars hand bewust of onbewust vastpakken, maar bij de eerstvolgende mensen die langslopen loslaten of toch vast blijven houden. Het is vaak een afweging. Berekenend en zoekend naar of deze mensen er oké mee zijn of dat je een kutopmerking of seksistisch commentaar naar je hoofd krijgt.

Vorig jaar hebben mijn vrouw en ik onszelf ergens op betrapt. We zijn samen met een nieuwe baan begonnen in het buitenland. En los van elkaar biechtten we elkaar dezelfde dag op dat we niet eerlijk waren geweest. We hadden allebei door andere mensen de vraag gekregen of we vriendinnen waren. En allebei hadden we, zonder dat we het van elkaar wisten, ja gezegd. En we hadden allebei hetzelfde stomme gevoel daarna. Want waarom zeiden we niet gewoon: we zijn getrouwd. We waren het er snel over eens dat je bij bepaalde mensen toch een gevoel krijgt dat het maar beter is te laten. Om discussie te voorkomen. Om vervelende opmerkingen te voorkomen. Of om vervelende vragen te voorkomen, zoals: 'Wie is er de man in de relatie?' 'Waren jullie allebei in jurk?' 'Hoe hebben jullie eigenlijk seks?' Allemaal schaamteloze vragen die je aan een hetero koppel ook niet stelt als je ze voor het eerst ontmoet.

Nou goed, dit was mijn klaagzang. De reden dat ik deze column mocht schrijven van de hoofdredacteur is om mijn boeken te promoten. Zeven jaar geleden was ik zelf net een paar jaar uit de kast en had ik een enorme behoefte om films te kijken of boeken te lezen rondom uit kast komen of überhaupt over twee vrouwen. En er waren films en er waren boeken maar ze waren best deprimerend. Niet echt een positief en fijn voorbeeld voor als je eruit bent dat je op vrouwen valt. Ik vond dat daar verandering in moest komen. Dus besloot ik een boek te gaan schrijven. Een feel good roman. Met allerlei struggles en clichés wellicht. Maar wel iets met een positief eind. Een boek dat je een fijn gevoel heeft als je het uit hebt. Een boek waarbij je het gevoel krijgt dat het harstikke oké is dat je op vrouwen valt. Een boek met herkenbaarheid misschien wel. Maar nogmaals bovenal fijn. Luchtig. Lekker. Ik ben van mening dat er ontzettend veel romcoms zijn over hetero stellen of personen maar veel te weinig van hetzelfde over vrouwenliefde. Zo ontstond 'Duizend gevoelens'. En dit boek wordt ook door hetero vrouwen gelezen. En ook voor hun voegt het iets toe. Dat is te lezen in de volgende review:

Duizend gevoelens komen boven drijven bij dit prettig te lezen boek. Gevoelens van liefde, onzekerheid, vriendschap, verwachtingen en vooroordelen etc. De eye opener die je krijgt bij het lezen dat het blijkbaar niet voor iedereen zo makkelijk is om voor zoiets moois als de liefde uit te komen. Het boek is erg prettig geschreven zelf had ik het gevoel het in één keer uit te willen lezen. Dit boek verdient zeker een vervolg. - Claudia

Na Duizend gevoelens besloot ik dat ik verder wilde met mijn hoofdpersoon Jessie. Verder wilde met haar leven en haar liefde. Het heeft een tijd geduurd door verschillende omstandigheden, maar ook omdat ik wilde dat het echt een mooi vervolg zou worden in dezelfde sferen. Maar wel iets meer de diepte in. En het is gelukt. Afgelopen mei verscheen 'Duizend en één gevoelens.' Een boek waar ik oprecht heel trots op ben.

Ik ben onbekend. Mijn boeken zijn onbekend. En ik ben niet arrogant maar ik denk echt dat het fijne boeken zijn in deze tijden waar we nog steeds vaak als anders gezien worden. Een fijne vlucht in een wereld en karakters van personages die herkenbaar zijn. Gewoon zoals het zou moeten zijn.

Liefde is mooi. Op al haar manieren.

*

Duizend gevoelens:

Jessie is een onzeker meisje. Ze leidt een vrij rustig en saai leven met haar huisgenoot Anouk. Op het moment dat ze een nieuwe huisgenoot moeten kiezen, komt Jack in haar leven. Jack is homoseksueel. Het duurt niet lang voordat Jessie en Jack vrienden worden. Hij neemt haar mee naar zijn vaste homokroeg en laat haar zijn wereld zien. Daar begint Jessies ontdekkingsreis naar wie ze nu eigenlijk echt is.

Duizend en één gevoelens:

Drie jaar nadat het leven van Jessie compleet veranderde, is ze dolgelukkig met Laura. Ze wonen samen en zijn toe aan een volgende stap in hun leven: een kindje. Maar hoe? Jessie en Laura gaan op onderzoek uit naar de manier die het beste bij hun past. Maar dit gaat niet zonder slag of stoot. Er komen duizend en één gevoelens bij kijken. Kunnen ze dit samen wel aan?

Sanne van der Eerden is getrouwd met Evianne en ze wonen samen in Utrecht. Nou ja, een deel van het jaar. Nadat ze jarenlang als bedrijfsleidster in de horeca heeft gewerkt, is ze twee jaar geleden samen met haar vrouw gestart met werken als camping medewerker in Spanje. Acht maanden van het jaar is ze daar te vinden. Een heerlijke maar ook drukke baan die nooit stopt. Maar wel met de Spaanse zon, het heerlijke eten en de geweldige wijn. Ondertussen blijft ze natuurlijk schrijven!

Blijf op de hoogte!