Toen ik net uit de kast kwam had ik er echt behoefte aan. Mijzelf en mijn verhaal terugzien in de media. Ik keek alles wat er was. Van series als The L Word tot Lip Service en films als Bound en Imagine Me & You. Het irriteerde me dat ik mijzelf in veel van de verhalen nog steeds niet herkende. Later kwam er meer keuze en meer diversiteit, zoals de reality-serie The Real L Word en in Orange is the New Black. Ik had zo'n behoefte aan representatie. Alles wat er was bekeek ik. Hoe slecht ook.

Die behoefte verdwijnt steeds meer. Tenminste zo voelde dat tot voor kort. Ik dacht dat ik het niet meer zo nodig had als toen ik net uit de kast kwam. Tot The L Word Gen Q vorige maand weer op Videoland verscheen. Het is toch anders. Terwijl ik juist tegen hetero's van de daken wil schreeuwen dat we precies hetzelfde zijn, dat is niet zo. Dat merk ik ook weer als ik series kijk zonder lesbische stellen. Koppels gaan anders met elkaar om, dat valt mij vooral op bij de oudere generatie. Het Max-programma We Zijn er Bijna is hier thuis een guilty pleasure. Grappig genoeg hebben wij de afgelopen weekenden precies dezelfde bestemmingen aangedaan als de senioren in het nieuwste seizoen. Maar daar houdt de vergelijking wel op. De mannen maken grappen over het winkelen van de vrouwen, de vrouwen houden de boel aan kant in de caravan en vertellen dat hun mannen weer in andere dingen goed zijn en daarom niet meehelpen. Allemaal van die typische dingen die zogenaamd bij mannen en vrouwen horen. Het irriteert me. Het valt ook dus echt op als er weer een nieuwe lesbische serie uit is.

Daarom vind ik het leuk dat er een ANNE+ film komt. Meer content en dus meer representatie is altijd goed. De film – die vanaf oktober te zien is – komt na het succes van de serie over de lesbische twintiger Anne. Na haar studie probeert ze in Amsterdam uit te zoeken wat ze wil met haar leven. De film zet dit verhaal voort. In de serie stonden vooral ook haar relaties centraal. Vooral in het eerste seizoen waar elke aflevering zelfs als titel de naam kreeg van één van haar liefjes.

Meer over ANNE+ en de trailer vind je hier!

In de trailer zie je dat Anne de non-binaire Lou ontmoet. Gespeelt door Thorn de Vries. Die je misschien kent van SpangaS, de populaire jeugdserie van de NPO. Zelf ken ik hen van De Roze Revolutie. Een documentaire van één van de beste documentairemakers Michiel van Erp, voor mij als filmmaker een inspiratie. Afijn, terug naar Thorn. Ik hoop wel dat hen de deur open heeft gezet voor meer non-binaire personen in films en series. Thorn is de enige populaire non-binaire acteur in Nederland. En hoe meer representatie er qua genderdiversiteit komt, hoe meer mensen zich zullen herkennen. Maar dit is een mooie eerste stap.

ANNE+ is één van de weinige series waarin een jonge lesbische vrouw op deze manier losse manier wordt neergezet. Waarbij het dus niet expliciet gaat over het lesbisch zijn en de struggles die daarbij komen maar juist over een jonge, toevallig lesbische vrouw en haar leven. Het is herkenbaar en goed gemaakt. Niet zo raar dus dat het aan grote internationale namen op streamingsgebied is verkocht. Maar na het zien van de trailer van de ANNE+ film was ik teleurgesteld.

Mijn eerste reactie bij de introductie van Lou was: jammer. Nadat Anne in de trailer een afspraak maakt met haar vriendin die in Canada zit voor werk: 'We mogen alleen met een ander daten als we ons daar allebei goed bij voelen', lijkt ze later in de trailer verliefd te worden op de non-binaire Lou. Of althans geïnteresseerd te zijn in hen. Het stelt me teleur, want ANNE+ was juist bijzonder doordat de hoofdpersoon op vrouwen valt. Er is al zo weinig over vrouwen die op vrouwen vallen waarin ik mijzelf herken.

Met deze gedachte stuurde ik mijn column naar hoofdredacteur Marieke. Die vond het te zuur, te voorbarig en te negatief. Ze stuurde mij de column met de kritiek terug. Ik dacht er een aantal dagen over na. Want ik schrok hiervan. Ik wil zo helemaal niet zijn. Ik zie mijzelf als open en progressief. Mijn geschreven column paste hier totaal niet bij. Die film gaat helemaal niet om mij. En net zoals dat er – toen ik als tiener die representatie vooral nodig had – hetero's waren die meer diversiteit in de media verwelkomden zou ik dat nu ook moeten doen. Want neemt het echt iets van mij weg? Of voegt het juist voor het grotere doel iets toe?

Meer diversiteit en meer representatie kan eigenlijk niets afnemen en alleen maar toevoegen. Mij heeft de film in ieder geval al voor de release meer inzicht gegeven. En misschien is dit ook wel mede het doel van de makers. Nederland wakker schudden en een spiegel voorhouden. Want ook binnen de LHBT+ community is er nog genoeg te bereiken. Als je - net als ik - ook benieuwd bent naar de film: vanaf 14 oktober draait ANNE+ de film in de bioscoop.

*

Stefanie van Wijk is journaliste en woont samen met haar vriendin en Golden Retriever in Overijssel. Naast schrijven is het maken van documentaires (zoals Unapologetically Us) haar passie. Haar andere columns lees je hier.

Lees ook:

Blijf op de hoogte!