Vorige week ging ik samen met mijn vriendin naar Spencer. De film over Diana. Ik vind het leven van prinses Diana fascinerend. Mijn vriendin heeft meer met Kristen Stewart. Als tiener hing haar kamer vol met posters en deed ze zelfs mee met een tijdschriftwedstrijd: wie is de grootste Twilight fan? Ze won niet. Waarschijnlijk omdat de interesse vooral bij Kristen lag en totaal niet bij Robert Pattinson, Taylor Lautner óf de verhaallijn.
Ik ben al weken zenuwachtig. De hele dag door eigenlijk maar vooral 's avonds. Spencer leek een goede afleiding. Leek, want voor je humeur doet de film weinig goeds. Het is sowieso een triest verhaal maar de film zoomt ook nog eens in - op een bijna claustrofobische manier - op een aantal dagen uit haar leven waarin ze zich extra slecht voelde. Het deed weinig voor mijn stressniveau. Of zelfs: het schoot omhoog. Alles wat maar niet super vrolijk is heeft meteen invloed op mijn stemming.
We gaan namelijk verhuizen. Voor mijn werk gaan we naar München. Na enorm lastige maanden door corona kan ik bijna niet geloven dat het nu eindelijk is gelukt. Het is geweldig, maar ook spannend en eng. Ik heb geen idee wat ik kan verwachten. Dat vond ik altijd geweldig, maar sinds corona heb ik meer behoefte aan controle. Ik probeer te doen wat ik moet doen en niet teveel stil te staan bij mijn gedachten. Afleiding zoeken helpt enorm.
Zoals dus Spencer in eerste instantie. Ondanks dat het geen vrolijk verhaal is, is het zeker wel een aanrader. De film is gayer dan je verwacht. Ik vertel er verder niks over: ga het vooral zelf zien maar het is een leuk detail. Je voelt je gezien. Hoe raar misschien ook door zoiets kleins. Maar vaak wordt er in de media gedaan alsof de lhbt+ gemeenschap buiten de maatschappij staat. Je hebt de 'gewone mensen' en lhbt+'ers.
Juist daarom was het schrijven van deze column zo fijn. Ruim een jaar lang fixeerde ik mij elke maand op alles in de media wat met vrouwen die op vrouwen vallen te maken had. Dat leek de afgelopen maanden voor mij méér de norm, omdat ik er zo mee bezig was. Qua muziek, film en series leefde ik in een wereld waarin alles en iedereen gay was. Een fijne bubbel.
Maar wel een kleine. Want in deze weken van spanning was er maar weinig wat genoeg afleiding bood. Kerst is nog ver weg, dus Happiest Season weer kijken voelt wat raar, Jojo Siwa's relatie is over dus geen lieve TikToks meer, de vrouwen van Ikvrouwvanjou plaatsen bijna nooit meer vlogs en series als het Duitse Princess Charming en The L Word: Generation Q zijn afgelopen. Allemaal onderwerpen waar ik in de afgelopen maanden over mocht schrijven. Met heel erg veel plezier.
Nu is het tijd om mijn eigen avonturen te beleven zullen we maar zeggen. En ook die blijken gayer dan verwacht. Afgelopen weekend waren ik en mijn vriendin in München voor een aantal bezichtigingen. Onze favoriete woning leek te mooi om waar te zijn. 's Avonds reed ik huilend door München omdat ik niet voor het tweede-keus-appartement wilde gaan. En toen werden we gebeld door de makelaar: we hadden de woning. Bij het tekenen van het contract de volgende dag kregen we een vermoeden waarom. De eigenaressen zijn een lesbisch stel van in de zeventig. Die – zo vertelden ze lachend aan de ontbijttafel – vroeger heel wat tuinfeestjes gaven. Wij wonen op de tweede verdieping, ze wonen onder ons. Ik heb zo'n vermoeden dat ze nog heel wat wilde verhalen te vertellen hebben. Blijf ik ook in München toch nog even fijn in mijn eigen gay bubbel.
*
Lees alle columns van Stefanie hier!
Blijf op de hoogte!