Karlijn Bunnig is consulent geestelijke zorg bij stichting MARA Rotterdam. Zij koppelt onder andere vrijwilligers van stichting MARA aan oudere LHBTI+-ouderen in Rotterdam die een roze maatje willen. Via haar krijgen wij het telefoonnummer van Caroline. Zij is vrijwilliger bij Roze Maatjes in Rotterdam en ook daar Roze Maatjes voor LHBTI-ouderen nodig; Homoseksualiteit is nog steeds op sommige plekken taboe en soms gaan ouderen zelfs opnieuw de kast in.

Over stichting MARA

Stichting MARA  is een stichting waar 16 mensen werken en diverse vrijwilligers zijn. De naam Mara verwijst naar een verhaal uit Exodus, het tweede boek van de Hebreeuwse Bijbel. In dit verhaal werd bitter water zoet. Dat past goed bij wat de mensen in van stichting MARA doen: Ze ontfermen zich over mensen die tussen wal en schip vallen. Daarbij focust Stichting Mara Rotterdam zich op lokale projecten. Zo is er in Rotterdam een project waar zwerfjongeren samen met jonge vrijwilligers allerlei sportieve en culturele activiteiten ondernemen. Ook is er het project Roze Maatjes. Vrijwilliger Caroline is zo'n maatje. 

Roze maatje Caroline

Als ik bel naar Caroline, valt meteen de vrolijkheid in haar stem op. Ik vraag of het gesprek uitkomt en ze zegt direct ja. Ze vertelt dat ze bijna bij het huis van haar dochter is en nog met haar scootmobiel op pad is. Caroline is 59 jaar en kwam toen ze 11 jaar was vanuit Groot Brittannië naar Nederland, vanwege het werk van haar vader. Hoewel ze super enthousiast vertelt, voel ik ook dat ze een klein beetje voorzichtig is. Terwijl ik aan stem hoor dat dit voorzichtige eigenlijk helemaal niet bij haar past.

Caroline: 'Ik kwam bij Roze Maatjes terecht via roze oudere mannen van het COC, ik deed al vrijwilligerswerk voor stichting Mara, zoals koken voor roze ouderen. Als roze maatje doe je de dingen die de oudere graag wil doen. Het gaat vooral om uitjes, bijvoorbeeld naar het bos of een terrasje. Het is fijn voor een oudere dat je met iemand gewoon over de liefde en de coming-out praat, zonder angst voor een oordeel.'

'Ik was roze maatje voor twee vrouwen, maar dat is inmiddels gestopt. De ene vrouw had een psychische stoornis en de andere was verstandelijk beperkt. Het matchte niet goed. Voor nu heb ik aangegeven dat ik ook Roze Maatje wil zijn voor mannen. Ze dachten eerst dat mannen misschien geen roze vrouw willen als maatje, maar er zijn ook mannen die net zo goed een vrouw leuk vinden. Roze Maatjes zijn belangrijk, er zijn zelfs ouderen die niet uit de kast zijn of er opnieuw in gaan. Bij een roze maatje kan iemand zichzelf zijn.'

Taak voor instellingen en wooncomplexen voor ouderen

Zijn er niet genoeg oudere vrouwen in Rotterdam die de behoefte hebben aan een roze maatje? vraag ik aan Caroline. 'Er is zeker behoefte aan, maar er is ook een hoge drempel. Sommige schamen zich. Bovendien helpen instellingen en wooncomplexen lang niet altijd mee aan de zichtbaarheid voor Roze Maatjes.'

Ik begrijp wat ze bedoelt. Ooit liep ik stage op een communicatieafdeling van een zorginstelling waar men dacht dat 'specifieke aandacht voor LHBTI-personen' niet nodig was. Niet vanuit homofobie gelukkig, maar omdat men dacht dat dit in Nederland geen ding meer is. Het lukte mij toen niet om er goed op te reageren, maar ik voelde toen ook dat we inderdaad nog niet zover zijn.

Caroline vertelt verder over wat instellingen en besturen van seniorencomplexen voor roze ouderen kunnen doen, zoals een poster over Roze Maatjes ophangen op het prikbord. 'Verder is vanuit de leiding belangrijk dat ze de mogelijkheid voor en het belang van een roze maatje uitdragen, zodat men ouderen erop attent maakt.'

Nog altijd voorzichtig

Ondertussen vertelt Caroline ook over haar eigen beleving: 'In de seniorenflat waar ik woon, hang ik niet aan de grote klok dat ik lesbisch ben. Niemand doet dat, hoewel ik wel zo mijn vermoedens heb over sommige mensen hier. Het ging in mijn flat ook over de LHBTIQ-vlag uithangen met Pride: dat willen ze niet. Op allerlei andere feestdagen hangt de Nederlandse vlag uit. Je mag wel individueel bij je eigen appartement de vlag uithangen. Soms maakt iemand een negatieve opmerking over LHBTI-mensen. Ik ga er wel op in als ze dat doen!' zegt ze strijdvaardig. 'Ze vinden mij denk ik wel een rare.'

Aan het einde van het gesprek, vraagt ze waar dit artikel gepubliceerd wordt. Ik vertel dat ik ook 'roze ben' en het artikel voor Zij aan Zij is. Dat eerste hoef ik eigenlijk niet te zeggen, maar ik voel dat het voor haar de lichte spanning eraf haalt. Caroline: 'Dat ken ik wel, dat is toch voor vrouwen?' Haar enthousiasme is nu helemaal zonder rem: 'Oh dus je bent dus niet zo keurig' zegt ze met een hoorbare opluchting. Ergens vond ze het toch nog spannend of ze dingen zomaar kon vertellen. 'Nou je kunt wel keurig zijn..' zeg ik, terwijl ik mijzelf niet zo zou omschrijven. Alleen ik kom niet veel verder met een toelichting. De reactie van Caroline maakt direct duidelijk waarom die Roze Maatjes nog zo nodig zijn.

Ben je woonachtig in de omgeving van Rotterdam en wil je ook een roze maatje zijn of zoek je een roze maatje? Stuur dan een mailtje naar: karlijn@maraprojecten.nl of bel: 0641535322. 

*

Blijf op de hoogte!