De ene pelgrimage is de andere niet. André Brouwer zou voor de tweede maal wandelend de Camino de Santiago doen, maar haakte in Noord-Frankrijk af. Waar hij ook mee stopte was te verbergen dat hij eigenlijk Annette is. In haar boek Waar je geen zin meer in hebt vertelt ze over beide uitdagingen.

Bij welke letter van LBTQIA voel jij het meeste?
'Ik ben niet zo van die letters. Ze zijn niet uit te spreken. Veel mensen noemen zich queer, dat is wel mooi. Toch heb ik het meeste met de T. Waarom? Ik vertel altijd mijn standaardverhaal. Als ik van onze Schepper had mogen kiezen of ik een jongen of een meisje zou zijn, had ik voor het laatste gekozen. Maar er was niets te kiezen. Ik wist dit al voor mijn tiende levensjaar, maar ik heb altijd tegen deze gevoelens gevochten tot ik rond mijn veertigste begreep dat ik die strijd ging verliezen en dat ik behalve anderen vooral mezelf voor de gek hield.'

Wat is jouw verhaal?
'Tegen mijn gevoelens vechten deed ik onder meer door als André mannelijke beroepen te kiezen, bijvoorbeeld vrachtwagenchauffeur. Pas vanaf mijn veertigste ben ik langzamerhand Annette geworden. Oké, dat was ik al maar dat wist ik niet. Of beter: ik wist het wel, maar ik wilde het niet weten. Ik dacht dat ik niet normaal was. Toen ik eind vorige eeuw een pruik zocht, vond ik op internet Mariposa, een lounge voor transgenders – travestieten zei men toen nog – in Amsterdam-Osdorp. Ik werd een vaste bezoeker. Ik ging er altijd met de auto heen, maar zag anderen met de tram komen waarna ze nog een heel stuk moesten lopen. Dat je dat durft, dacht ik toen. Die paar meter naar mijn auto vond ik al heel wat om te overbruggen. Nu heb ik daar niks meer mee. Ik loop overal waar ik wil in dameskleding. Ik ga regelmatig als Annette de deur uit. Naar feestjes, maar ook naar gewone dingen als winkels en bij de huisarts sta ik tegenwoordig ook als Annette ingeschreven. Mijn kapster kent me alleen maar als Annette. Ik draag geen pruiken meer, maar houd het nu bij mijn natuurlijke haar. Met een pruik op voel je je meteen zo verkleed.'

'Dit jaar ben ik voor het eerst ook naar de Pride in Amsterdam geweest, samen met mijn vriendin Annemarie. Ik ervaarde een aangenaam gevoel van saamhorigheid. We maakten foto's van kleurige wildvreemden en zij van ons.'

'Mijn ouders hebben niet meer meegekregen dat ik liever Annette wilde zijn. Mijn vader had het wel begrepen, van mijn moeder weet ik dat niet zeker. Mijn vader was bij vlagen ruimdenkend. Toen ik met 21 jaar een vriendin van 33 jaar kreeg, hoorde ik mijn vader tegen mijn moeder zeggen: 'Als hij daar nou gelukkig mee is.''

Door de jaren heen was je ook regelmatig aan het pelgrimeren op de Camino de Santiago. Dat deed je nooit expliciet als Annette, ook de laatste keer in 2022 niet, de tocht die je in je boek Waar ik geen zin meer in heb beschrijft. Waarom?
'Een paar jaar terug zei ik nog dat ik dan aan het reizen en lopen ben en niet bezig met mijn vrouw-zijn. Dat is nu veranderd. Het is ook niet waar. Het eerste wat ik ging doen bij mijn aankomst in Santiago de Compostela was een leuk jurkje scoren. Andere pelgrims haastten zich naar het beeld van de apostel Jacobus in de kathedraal. Het is wel zo dat