Carry Slee (1949) schreef een nieuw boek: Zijn Jongen. Een autobiografisch verhaal over de jeugd en ouders van Carry en haar oudere zus Els. Het verhaal is een terugblik en de aanloop naar wie ze nu is, ondanks alles, voeg ik er graag aan toe. De boodschap, zoals in veel van haar boeken: jezelf durven zijn is het allerbelangrijkste.
Foto is gemaakt door Keke Keukelaar | Lebowski.
'Vader Slee heeft het eeuwige leven. Dus dat hij nu overleden is, zal wel weer één van zijn grappen zijn. Terwijl Carry Slee halsoverkop naar haar moeder rijdt om te achterhalen of het nieuws inderdaad klopt, blikt ze terug op haar jeugd waarin diezelfde moeder een grote rol speelde. Maar hoe dichter ze bij haar ouderlijk huis komt, hoe meer haar vader op de voorgrond treedt, met al zijn verschillende gezichten.
Zijn jongen is een ontroerend, oprecht verhaal over gezinsverhoudingen, de rollen die we aannemen voor wie we liefhebben - en je eigen identiteit omarmen.' Dat staat op de achterflap.
'Incest en amandelkrullen.' Met in gedachten de boeken die ik vroeger verslond, zoals 'Verdriet met mayonaise' en 'Spijt!' leek me dat een gepaste titel voor dit stukje. Tot ik over het boek op haar eigen website las: 'Carry Slee ziet de dingen zoals ze zijn en kijkt liefdevol terug op haar onstuimige kindertijd.'
Liefdevol? Ik zou het misschien nuchter noemen, feitelijk zelfs. Het vermogen om je te kunnen aanpassen aan je omgeving om niet te worden vermorzeld, terwijl je emotionele klappen incasseert en je zelfvertrouwen en zelfbeeld steeds verder afbrokkelen, en daar dan een boek over schrijven... Ik zie het vooral als een kunst, die Carry Slee pijnlijk goed beheerst. Het kwam uiteindelijk goed met haar, zo weten we natuurlijk. Ze is niet alleen Nederlands bekendste kinderboekenauteur, ze schreef ook boeken voor volwassenen, waarvan dus deze laatste titel. Ze is al heel lang samen met haar vrouw Elles, hun twee dochters hebben inmiddels zelf kinderen. Carry Slee won stapels met prijzen, van haar boeken zijn miljoenen exemplaren verkocht, acht boeken zijn verfilmd en ze kreeg in 2010 een koninklijke onderscheiding voor haar bijdrage aan de Nederlandse literatuur.
'Met jou wordt het nooit wat,' vond haar vader. Terwijl hij, dat moeten we hem nageven, het gezin bij elkaar hield. Hij had ook zijn lieve kanten. In die Amsterdamse gribuswijk, waar moeder Slee regelmatig in de gordijnen hing of bij de pakken neerzat. Zijn zaak ging een paar keer failliet, hij deed het met andere vrouwen en had een ongezonde focus op zijn oudste dochter Els, maar je kon wel met hem lachen.
'Bij mijn zus en mij was hij heilig; zonder hem was er van ons niks terechtgekomen. Die dankbaarheid zit heel diep en ik denk dat ik die altijd blijf voelen. Ik ben geworden wie ik ben doordat hij er was – ondanks zijn vervelende gedrag,' zegt Carry Slee in een interview met de Volkskrant.
Els was de prinses, Carry was zijn jongen. Maar toen Els verkering kreeg en Carry ongesteld werd, stortte ook dat kaartenhuis in. Ik begrijp dat de zussen ook veel medelijden hadden met hun ingewikkelde ouders, bij het lezen van het boek lopen mij soms de rillingen over de rug. Het is allemaal best te verklaren: Vader Slee had een pijnlijke jeugd. Toen zijn moeder overleed, op zijn zevende, werd hij met zijn koffertje bij het weeshuis afgezet, omdat de nieuwe vrouw van zijn vader geen zin had in kinderen. Moeder Slee was mooi maar psychisch (ook) niet in orde, dus de zussen Els en Carry zaten met de gebakken peren.
Maar ja, daar kwamen wel heel veel prachtige boeken van, zoals deze allernieuwste.
Zijn Jongen, geschreven door Carry Slee. Verkrijgbaar vanaf 25 september, uitgegeven door Lebowski Publishers.
www.carryslee.nl
*
Blijf op de hoogte: