Tano Rivers is panseksueel, geboren in Utrecht met Turkse roots. Hij is behalve (Engelstalig) rappend poëet ook schrijver, acteur en vooral multidisciplinair performer. Met een uitgesproken visie op maatschappelijke constructies streeft Tano Rivers naar een wereld waarin feminine masculinity omarmd wordt. Tano speelt op dit moment in de nieuwe theatervoorstelling Don't Wanna Touch. In deze uitdagende show van theatergroepen DOX en YoungGangsters onderzoeken vijf performers liefdevolle, gewelddadige, seksuele en vriendschappelijke aanraking.

Ik was al eerder benaderd door theater DOX over de voorstelling Hot Peaches, met onder andere Ayla Satijn in de hoofdrol (Ayla speelt Maya in ANNE+). Deze keer werd ik uitgenodigd voor de voorpremière van Don't Wanna Touch op vrijdag 6 oktober in de Stadsschouwburg Utrecht. De voorstelling is nog tot en met 14 december te zien in theaters door heel Nederland. Ik sprak Tano Rivers over de voorstelling!

Tano vertelt: 'Don't Wanna Touch gaat over mannen die niet intiem durven te zijn met elkaar. In het stuk onderzoeken de mannen kanten van zichzelf die ze eigenlijk niet durven te laten zien. Ze zijn bang dat ze daardoor als zwak of zacht worden gezien. Het gaat over de tederheid van aanraken en het gevoel dat je met elkaar kan hebben zonder dat dat raar hoeft te zijn. Samen met de andere performers heb ik een stuk ontwikkeld waarin we elkaar niet willen aanraken maar eigenlijk ook weer wel.'

Hoe ben je betrokken geraakt bij Don't Wanna Touch?

'Ik werd in eerste instantie gevraagd omdat ik een videoclip had uitgebracht in 2021 genaamd Pleasure. In deze clip zitten elementen waarin ik meerdere kanten van mezelf laat zien, namelijk een feminiene kant en een masculiene kant. Ik zoek een balans daarin. Annechien de Vocht, de regisseur van de voorstelling, had mijn videoclip gezien. Dat was voor haar de aanleiding om mij uit te nodigen om mee te doen! In het stuk zitten nu ook een paar van mijn eigen nummers.'

Wat vind je zelf goed aan Don't Wanna Touch?

'We laten zien hoe belangrijk intimiteit is. Zeker mannen vinden het moeilijk om intiem te zijn met elkaar, omdat ze bang zijn dat ze dan zwak lijken. Het is een microscopisch beeld van gedrag. In eerste instantie lijkt het in het stuk of ze hun hardste kant willen laten zien. Door het stuk heen zie je dat ze zich ontplooien en steeds meer hun feminiene, zachte kant laten zien. Het stuk is eigenlijk een vergrootglas op wat mannelijkheid moet voorstellen. Wij proberen dat beeld te hervormen. Don't Wanna Touch laat daarin het tedere van mannelijkheid zien.'

'Wat vrouwen zo mooi en sterk maakt is dat ze zo in contact zijn met hun emoties. Mannen zijn dat totaal niet. Ze sluiten hun emoties compleet af en willen die helemaal blokkeren om stoer en macho te lijken. Mannen willen iets representeren wat ze niet hoeven te zijn. Ik denk dat het goed is als mannen zien dat er niks mis mee is om hun feminiene kant meer te laten zien. We zijn allemaal geboren als mens met zowel vrouwelijke als mannelijke hormonen. Feminiene masculiniteit gaat verder dan een man die bijvoorbeeld make-up op doet of vrouwelijke kleding draagt.'

'Vrouwelijkheid komt in zoveel lagen. Voor mij betekent het vooral dat je weet hoe je eigen emoties werken, weet hoe je je voelt en waarom. En dan ook niet bang zijn om dat te uiten. Hoe vaak zie je mannen bijvoorbeeld samen huilen met elkaar? Dat zie je bijna nooit. Veel mannen doen of emoties niet eens zo relevant zijn. In essentie gaat het stuk erover dat mannelijkheid zich heel primitief uit en dat het veel meer gelaagd kan zijn. Al die lagen van mannelijkheid zie je terug in Don't Wanna Touch.'

Durf je in het dagelijks leven ook je zachte kant te laten zien?

'Ja, ik ben daar heel vrij in. Ik vind het bijvoorbeeld ook leuk om oogschaduw te dragen en mijn nagels te lakken. Ook draag ik weleens vrouwelijke kleding. Verder ben ik heel emotioneel gelaagd en gevoelig. Ik vind dat helemaal niet iets om me voor te schamen, ik ben gewoon altijd lekker mezelf. Mijn mannelijkheid is mijn mannelijkheid. Dat betekent bijvoorbeeld ook dat ik oogschaduw kan dragen wanneer ik dat wil en dat ik ook op jongens val.'

Hoe was de samenwerking tijdens het maken van de voorstelling?

'De samenwerking met Annechien was superfijn. Ze liet ons heel vrij om mee te denken. We maakten Don't Wanna Touch echt met elkaar en ze gaf mij en de andere spelers ook die ruimte. Ik voel me heel vereerd dat Annechien mij mijn eerste acteerervaring heeft gegeven, want die had ik nog niet. Ik ben erachter gekomen dat ik best goed kan acteren, haha! Ik had nooit verwacht dat ik op het punt zou kunnen komen dat ik kan leven van wat ik doe. Ik heb nooit gestudeerd en vaak kom je niet in een theaterstuk zonder op een theaterschool te hebben gezeten. Het voelt voor mij echt als een eer dat ik gevraagd ben om in Don't Wanna Touch te spelen.'

Ik vond Don't Wanna Touch een herkenbare, speelse voorstelling waarin de kwetsbaarheid van mannelijkheid goed naar voren komt. Ook wordt er ingespeeld op de manier waarop mannen vanuit de maatschappij worden bekeken. Ik vond het mooi om te zien dat de zaal goed gevuld was met een heel divers publiek. Er zaten bijvoorbeeld ook middelbare scholieren in de zaal. Don't Wanna Touch wordt namelijk ook aangeboden op scholen. Ik merkte wel dat sommige scholieren de voorstelling ongemakkelijk vonden om naar te kijken. Dat gebeurde vooral wanneer de spelers intiem werden met elkaar. Maar juist daarom lijkt het mij goed dat scholieren de voorstelling zien. Hopelijk krijgen de scholieren de kans om te reflecteren op hun gevoel van ongemak en na te gaan waar dat gevoel vandaan komt. Na afloop kregen we een drankje en kletsten we gezellig na.

Speeldata

Are you ready to be touched? Kom dan zelf naar één van de voorstellingen!

Een omhelzing, een kus, een schouderklop, boks of ferme handdruk. Het kan zo vanzelfsprekend zijn om elkaar aan te raken, maar soms is het doodeng. Waarom kan een simpele handshake al awkward zijn? Waar komt de schaamte vandaan bij sommige aanrakingen? En wanneer trek je een grens?

De eerstvolgende voorstelling is op woensdag 25 oktober om 20:15 uur in Theater Rotterdam. Ook in november en december zijn er nog voorstellingen in onder meer Enschede, Haarlem, Almere, Delft en Amsterdam.

Ga naar de website van DOX voor meer info en de hele speellijst.

*

Blijf op de hoogte!