Hanneke Mijnster werkte ooit als communicatieadviseur en leefde het gezinsleven met man en zonen. Tegenwoordig is ze zelfstandig journalist, columnist bij Libelle, en schrijft ze onder andere voor Psychologie Magazine en RTL Nieuws. Ze werd zich langzamerhand steeds meer bewust van het verschil tussen leven volgens de verwachting en voelen wat je hart werkelijk wil. Dat had invloed op haar werk én in de liefde. Uiteindelijk kwam ze op haar 38e uit de kast. Ze deelt met ons haar verhaal, hoe het idee voor haar boek (release: mei 2024) tot stand kwam en hoe het nu met haar is.

Leven zoals het hoort

Hanneke was al vanaf haar 19e met een man. Ze waren 15 jaar samen en kregen twee kinderen. Ze vertelt: 'Ik had besloten dat het met hem moest lukken. Hij is een goede man voor mij, vond ik. Hij geeft mij rust, we hebben dezelfde ambities en we kunnen lachen. Hij is gewoon echt een goede man die me nooit zal belazeren. Ik had altijd voor ogen dat ik ook huisje-boompje-beestje moest, net als mijn ouders. En zorgen dat ik mijn studie haal. Dat waren allemaal dingen waarvan ik dacht: dan doe ik het goed, dan ben ik een goed mens. Maar 15 jaar later zat ik helemaal vast. En ik merkte: ik kan niet meer verder, ik moet eruit. Ik wist niet waarom. Er was geen ander. Er was geen slaande ruzie.' Hanneke was zo hard bezig met leven zoals het hoort, dat ze zich niet afvroeg of ze wel hetero was of niet.

Wanneer kwam het bij je binnen dat je lesbisch was?

Hanneke vertelt honderduit, net zo makkelijk als je kunt horen in de podcast Over de Liefde, van het Algemeen Dagblad met Debby Gerritsen, in de aflevering Seks met een vrouw is hard werken. Als ik vraag wanneer het kwartje viel, zegt ze meteen: 'De barista.' De vrouw die ze zag nadat ze al gescheiden was.

Hanneke: 'Ik was in de bibliotheek in Haarlem en had de avond ervoor met een man gekletst die me altijd uitdaagt met prikkelende vragen. Ooit waren we een match, maar ik voelde er niks bij. In de bibliotheek zit een koffietentje waar ik wel vaker heen ging om te werken. En toen kwam ik dus dat koffietentje binnen en daar stond een barista. Echt zo'n butch, het tuinbroek-tanktop-kort-haar-type. En ik dacht 'Ze is er weer' en meteen erachteraan 'Wat is dit nou, waarom denk ik nou, ze is er weer? Dat is grappig.' Toen ik op het terras zat, ging zij aan de overkant van het terras staan. Ik keek naar haar en ineens