Ze werd er geboren maar weet er niks meer van; toen ze met haar ouders verhuisden van New York naar Amsterdam was zij pas twee jaar oud. Vlak na haar 31ste verjaardag verliet haar vriendin haar voor een ander, volkomen onverwacht. Het was de hoogste tijd voor een nieuw begin en Frances vertrok, terug naar haar 'roots' in The City That Never Sleeps. Deel 6.
De vorige delen vind je hier.
Het was een makkelijke opdracht, de doos uit de kelder níet aan Jack geven. Hij zou voorlopig toch niet langskomen en tegen de tijd dat hij in de buurt zou zijn, verzon ik wel een list. Wat helemaal niet makkelijk was, was zomaar loslaten wat Willy had geschreven. De doos stond nog steeds in mijn kledingkast, maar nu voelde ik de aanwezigheid zelfs als ik in de keuken stond. Wat zit erin, welke geheimen stonden al die jaren in de kelder te verstoffen? Ik heb de doos een paar keer opgepakt en goed bekeken, maar uit niets werd duidelijk wat de inhoud was. Het was ook niet mogelijk om de doos stiekem een beetje open te maken, of door een scheurtje in het karton te gluren. Hij zat compleet dicht getapet.
Deze hachelijke situatie deed me denken aan de schoenendoos die Peet onder ons bed had gezet. Tijdens het stofzuigen had ik 'm daar een keer onder vandaan gevist en haar gevraagd wat het was. 'Oh oude foto's, niks bijzonders,' had ze gezegd. Ze wist niet waar ze ze moest laten, onder het bed leek haar een goede plek. Ze bood niet aan om ze te laten zien en ze zei er verder niks meer over. Op mij had die schoenendoos een beetje het effect van sinterklaascadeautjes vroeger in de kast op zolder. Ik wist dat ze er lagen (die bergplaats had ik jaren eerder al ontdekt), en ik wist ook dat ik eraf moest blijven en dat ze vanzelf in mijn laars bij de achterdeur zouden verschijnen, maar wat was het verleidelijk om er toch in te kijken, om te proberen uit te vogelen wat ik dit jaar voor cadeautjes zou krijgen. Zelf had ik vroeger ook een geheime bergplaats, namelijk achter de plint bij de ladekast in mijn kamer. De plint zat los, erachter was een loze ruimte. Ik stopte daar snoepjes in, mijn gelukspoppetjes als ik ze niet nodig had en later, ik was een jaar of 16, sigaretten en een aansteker. Ik hield van geheime plekken. En helemaal als ik dan ook wist wat het geheim was.
Die schoenendoos van Peet sprak tot de verbeelding. Ik moest eraf blijven, hij was niet van mij. Maar wat voor foto's zouden erin zitten? Van haar, toen ze klein was? Ze waren in ieder geval belangrijk genoeg om te bewaren. Zou ik ernaar vragen? Gek genoeg durfde ik dat niet goed. Toen ik op een middag alleen thuis was kon ik me niet inhouden en haalde de doos onder het bed vandaan. Hij stond me aan te staren vanaf het rommelige dekbed en ik twijfelde nog heel even. Kan dit wel? Ze hoeft het niet te weten. Alleen maar heel even kijken en dan zet ik 'm weer terug. Ik had mezelf snel overtuigd. En toen ik het deksel optilde had ik meteen spijt.
Mijn vader zei vroeger vaak, als ik mijn neus weer eens in andermens zaken had gestoken: 'Pas maar op jij, curiosity killed the cat.' Hij strooide wel vaker met Engelse uitspraken, in een halfslachtige poging mij de taal uit mijn geboorteland bij te brengen, maar deze uitdrukking vond ik als kind heel vreselijk. Ik begreep het ook niet echt, en kon het dan 's avonds in bed niet laten om aan onze kat Chester uit te leggen dat ik het niet zo had bedoeld.
Wat ik ook niet zo had bedoeld, was om geconfronteerd te worden met foto's waarop Peet haar ex stond af te lebberen. Op een strandfeest
Lees meer