Ze werd er geboren maar weet er niks meer van; toen ze met haar ouders verhuisden van New York naar Amsterdam was zij pas twee jaar oud. Vlak na haar 31^ste verjaardag verliet haar vriendin haar voor een ander, volkomen onverwacht. Het was de hoogste tijd voor een nieuw begin en Frances vertrok, terug naar haar 'roots' in The City That Never Sleeps. Deel 9.

De vorige delen vind je hier.

Oscar lag als een tapijt van hondenhaar in het midden van de kamer. We hadden een stuk gelopen in Central Park en in plaats van hem terug te brengen naar zijn eigen, lege huis, hield ik hem bij me. Vonden we allebei gezellig en volgens mij was Mona ook dol op honden. Ze zou er bijna zijn, ik zette vast koffie. De foto van het Vondelpark had ik al op een paar plekken tegen de muur gehouden, Mona moest maar helpen beslissen wat de beste plek was. De bel ging toen de koffie klaar was.

De kraan en het keukenkastje waren in een vloek en een zucht gerepareerd. Mona zat inmiddels aan tafel met haar tweede kop en ik hield eerst de boekenplanken en toen de foto tegen de muur naast het raam.

'De foto daar, de planken aan de binnenmuur bij de deur.' Er was geen speld tussen te krijgen en ik vond het allang best. 'Willy had daar zo'n antieke boekenkast, ik heb nog geholpen 't kreng uit elkaar te halen. Ik weet eigenlijk niet eens of ze 'm mee heeft genomen naar Michigan of heeft verkocht.'

Ik vroeg Mona hoe ze Willy had leren kennen. Of Jack, want hij had me naar Mona doorverwezen.

'Ja, ik kende eerst Willy, daarna pas Jack. Ik heb wat werk voor hem gedaan, Willy ken ik van vroeger uit de kroeg. Ik werkte een tijdje achter de bar, Willy en haar vrienden zag ik daar vaak. Ze heeft me aan een hoop klanten geholpen toen ik voor mezelf begon.'

Ik dacht dat Mona ook in New York City woonde, maar dat bleek niet zo te zijn.

'We wonen in Yonkers, net buiten de stad. Opknappertje gekocht een paar jaar geleden. Veel meer waar voor je geld dan hier. Ik heb dat hele huis uit elkaar getrokken en opnieuw opgebouwd, nu is het ons paleis. Tuin voor de kinderen, buitenkeuken en bubbelbad voor ons.'

'Ik wist niet dat je kinderen had! Hoe oud?'

'Tweeling van bijna 11, Max en Charlotte. Mijn vrouw had er best meer gewild, maar ik vind dit komische duo wel genoeg.' Mona grijnsde breed toen ze me wat foto's liet zien op haar telefoon.

'En is dat je vrouw?' Het was een foto op het terras van een kleurrijk restaurant.

'Ja, dat is Sharlene, bij onze favo Mexicaan aan de rivier. Kom maar een keer mee als je zin hebt!'

Een keer de stad uit, ik kon niet wachten. 'Graag! Wanneer?'

'Wanneer je maar wilt.'

Ik durfde niet te veel vragen te stellen over haar leven en hoopte dat ons gesprek zich vanzelf zou ontwikkelen naar meer details, over Sharlene, Willy…

'In welke kroeg werkte je? Ik ken nog niet zoveel in de stad.'

Mona vertelde dat de zaak al heel lang niet meer bestond. 'Slecht management, ze begonnen het verkeerde publiek aan te trekken en de vaste klanten voelden zich er niet meer thuis. Toen ging het snel bergafwaarts, zoals met veel van die queer cafés, toen al. Blijven nooit lang overeind.'

'Ook jammer,' vond ik. En ik besloot de kastdeur open te gooien. 'Waar moet ik dan heen om een leuke vrouw