Ze werd er geboren maar weet er niks meer van; toen ze met haar ouders verhuisden van New York naar Amsterdam was zij pas twee jaar oud. Vlak na haar 31^ste verjaardag verliet haar vriendin haar voor een ander, volkomen onverwacht. Het was de hoogste tijd voor een nieuw begin en Frances vertrok, terug naar haar 'roots' in The City That Never Sleeps. Deel 14.

De vorige delen vind je hier.

'Genoeg over mij. Ik heb nog anderhalve dag in de stad voordat we weer vertrekken, ik zou het heel leuk vinden als jij en Jack elkaar eindelijk ontmoeten. Heb je al eetplannen vanavond?'

Die had ik niet. Wel kreeg ik de neiging om te melden dat mijn kookkunsten niet geweldig waren, maar Willy was me voor: 'Mooi. Ik reserveer een tafel.' Op haar telefoon had ze dat vlot geregeld. 'Om acht uur, ik stuur je wel een linkje van het restaurant. Jack zei dat hij tot een uur of zeven bezig zou zijn, dus dat moet hij ook prima kunnen redden. Het is een mediterraanse keuken, niet te versmaden.' Willy leek behoorlijk tevreden met zichzelf. 'Dan het volgende,' begon ze. 'Die doos van Amy, met al het zogenaamde bewijs. We moesten er maar eens mee ophouden te denken dat daar, dertig jaar later, ooit iemand echt iets mee gaat doen. Amy is er ook klaar voor.'  

'Waarvoor precies?' vroeg ik. 'Wil je dat ik 'm weggooi..?'

Willy trok een gezicht. 'Nee zeg, na al die jaren? Dat is wel heel oneerbiedig.' Ze knipoogde. 'Nee. Wat we gaan doen is van dit hele drama een museumstuk maken. Het is nu eindelijk weleens klaar en die doos hoeft al helemaal niet in jouw kelderbox te staan.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Hij staat inmiddels hier in de kast,' ik wees naar de slaapkamer.

'Wat? Nog gekker. Nee hoor, hij gaat eruit. Die foto's, verslagen, dagboeken en krantenknipsels geven een heel mooi en waar beeld van de situatie in de jaren negentig, ik heb al gebeld: er is een goeie bestemming voor.' Willy klikte haar telefoon weer aan. 'Kijk, hier gaan we morgen heen, je mag mee als je wilt.'

Op het scherm zag ik de homepage van The Lesbian Herstory Archives. Willy gaf me haar telefoon en ik scrolde over de pagina. Het bleek een organisatie die precies doet wat de naam zegt: het is een archief van lesbische levens in New York en daarbuiten. Alles wat van nut of interessant kan zijn, voor de huidige of toekomstige generaties, wordt verzameld en gedocumenteerd, las ik. Ik zag voor me hoe de doos van Amy daar ook op z'n plek zou zijn. 'Wat een goed idee…' Ik klikte op het adres. 'Ze zitten in Brooklyn. Daar ben ik nog nooit geweest. Ik sluit graag aan. Hoe laat?' Ik gaf Willy haar telefoon terug.

'Amy wil zelf ook mee. Zij woont in Brooklyn, ook al 35 jaar op dezelfde plek als je het wilt geloven. We hebben om 11 uur met haar afgesproken bij de metrohalte vlakbij haar huis. Dat is net over de Brooklyn Bridge, vanaf daar is het nog zo'n twintig minuten naar Prospect Park. Dus als we hier de metro pakken om 10.30 zitten we goed.' Ze had het blijkbaar al helemaal uitgedacht. 'Oh en Beth gaat ook mee.'

Het leek me een bijzondere groepsexcursie en ik kon bijna niet wachten. Ik stond op en ging de doos vast halen. Zo op mijn eettafel zag hij er opeens kleiner uit dan in mijn herinnering. 'We gaan 'm niet openmaken, toch?'

'Nee zeg, dan moeten we alles ook weer inpakken. Hij gaat naar de Archives, en daar zullen ze er vast een goeie plek voor vinden. De inhoud kun je dan mooi een keer daar gaan bekijken als je zo nieuwsgierig bent.' We moesten allebei lachen en ik nam me voor dat ik dat inderdaad