Ze werd er geboren maar weet er niks meer van; toen ze met haar ouders verhuisden van New York naar Amsterdam was zij pas twee jaar oud. Vlak na haar 31^ste verjaardag verliet haar vriendin haar voor een ander, volkomen onverwacht. Het was de hoogste tijd voor een nieuw begin en Frances vertrok, terug naar haar 'roots' in The City That Never Sleeps. Deel 16.

De vorige delen vind je hier.

'Ja, ja en ze leefden nog lang en gelukkig.' Beth was al chagrijnig sinds we de metro waren uitgekomen, de zwart-wit foto aan de muur, van twee innig verstrengelde vrouwen, leek de druppel. 'Geloof jij in sprookjes?' beet ze me toe.

'Ik eh.. Het is wel een mooi verhaal, toch?'

Het bijschrift leerde ons dat de twee vrouwen elkaar als tieners uit het oog verloren waren tijdens de Tweede Wereldoorlog. Pas in 1967 vonden ze elkaar weer, toen bleek dat ze allebei met hun families uit Duitsland waren gevlucht. En ook nog eens allebei naar New York. Allebei waren ze nooit getrouwd. Ze hadden de rest van hun leven samengewoond in een huis in Brooklyn, niet ver van het Lesbian Herstory Archive, waar we inmiddels de doos van Amy hadden afgeleverd. Willy raadde me aan om een paar weken te wachten en dan weer eens langs te gaan. Kon ik eindelijk ook de inhoud eens bekijken. Niet dat ik daar nog zoveel behoefte aan had. De overblijfselen van Amy's mishandeling, zo heel veel jaren geleden, zouden niet veel toevoegen aan het verhaal wat ik inmiddels uitgebreid had gehoord. Ik hoopte dat het niet vergeten zou worden, maar ik was blij dat de doos niet meer in mijn kast stond. The Archive was een goeie plek, het was mooi symbolisch dat Amy, samen met ons als delegatie, de doos daar zelf had heen gebracht. Maar nu was het tijd om te gaan, niet in de laatste plaats omdat Beth niet te genieten was.

Willy had ook niet veel tijd meer. Jack zou haar om drie uur oppikken, dan zouden ze naar het vliegveld rijden, de huurauto inleveren en terugvliegen naar huis in Michigan.

'We hebben nog wel even,' zei zij optimistisch. 'Koffie ergens?'

Amy haalde haar schouders op en Beth bromde: 'Nou, zoveel tijd is er niet.'

Ik wilde best koffie, maar dit uitstapje moest maar niet te lang meer duren. 'Zullen we anders eerst richting huis gaan? Zet ik wel koffie, zijn we in ieder geval in de buurt.' Willy's bagage stond nog bij Beth thuis, en dat was bij mij om de hoek.

'Ja.' Beth draaide zich om en begon richting de metro te lopen. Amy, Willy en ik keken elkaar aan en moesten bijna lachen maar waren zo verstandig om er ook maar gewoon de pas in te zetten.

'Wat is er met haar?' vroeg ik zachtjes aan Willy.

'Nou.. zo deed ze ook toen ik de vorige keer wegging. Toen ging ik echt verhuizen, ik dacht dat het daarom was. Maar ik denk dat ze het niet zo leuk vindt dat ik weer ga..'. Willy kreeg rode wangen.

'Maar jullie spreken elkaar bijna dagelijks, zei je toch?'

Ook Amy mengde zich in het gesprek: 'Beth is niet de makkelijkste, dat had je vast al wel gemerkt. Een van de redenen dat wij uit elkaar zijn gegaan. Ze is needy, alles moet volgens haar regels en ze gedraagt zich als een klein kind als ze haar zin niet krijgt.' In de stem van Amy klonk oude pijn.

Willy vervolgde: 'Toen ik haar vertelde dat ik naar Michigan zou verhuizen, heeft ze twee weken niet tegen me gepraat. Ze was laaiend, voelde zich in de steek gelaten. Het maakte mij net zo goed boos, de wereld draait niet alleen om