Docent en schrijver Eke Krijnen (1985) publiceerde onlangs Een echte ouder. Over queer ouderschap. Ze is  moeder van twee kinderen, samen met nog een moeder en een vader, en vond geen herkenning in de bestaande literatuur over ouderschap.  Ze maakt zich boos over de ongelijke rechten van ouders die niet binnen de geijkte lijntjes kleuren.

Beeld: De foto van Eke Krijnen is gemaakt door Fjodor Buis, de omslag is ontworpen door Nanja Toebak.

Welke letter in de LHBTQIA-reeks past het best bij jou?
'Mag ik ook meer letters kiezen? Ik ben lesbisch. De L van lesbisch leerde ik als tiener kennen. Lesbisch is een oude term. Tegenwoordig vind ik mezelf steeds meer in de Q van queer. Queer zijn betekent dat je je verzet tegen bepaalde ideeën en dingen bevraagt.'

Hoe kwam je op het idee om het boek Een echte ouder. Over queer ouderschap te schrijven?
'Het idee ontstond toen ik kinderen kreeg. Ik had zelf zo'n behoefte om mezelf herkend te zien in boeken. Geen zelfhulpboeken, voor alle duidelijkheid, maar fictie of verhalen, waarin relevante vragen voorbijkomen, momenten van geluk, ongeluk en onzekerheden. Die literatuur was er niet. Films boden evenmin soelaas. Op het queer materiaal dat beperkt voorhanden was, was ook wel wat af te dingen. Ook in queer gezinnen is het niet continu rozengeur en maneschijn. Lesbische koppels scheiden ook, om maar wat te noemen. Queer ouders hebben de neiging om vooral te vertellen wat er goed gaat. Het is een reactie op vragen als 'mist-ie niks?', 'twee huizen voor de kinderen, is dat niet lastig?' Ik herken die reactie. Ik voel me soms wat minder vrij om te vertellen waar ik mee zit. Zo worstel ik met discriminatie. Dat het meerouderschap wettelijk nog altijd niet erkend wordt, legt druk op het gezin. Dat doet pijn. Uit angst dat mensen je een zeur vinden, hou je je mond, maar het moet toch verteld worden. Kortom, ik ben gaan schrijven wat ik zelf had willen vinden.  In mijn boek combineer ik non-fictie, ervaringen van queer families, inclusief de mijne, en die van standaardgezinnen met cultuur- en systeemkritiek. Ik leg de ideeën en aannames van de samenleving bloot. Hoe meer verhalen over queer samenlevingsvormen en ouderschap er komen, hoe vrijer mensen zelf hun families kunnen vormgeven.' 

Hoe kreeg het boek vorm? Hield je een dagboek bij? 
'Een dagboek had ik sowieso, maar daarin schreef ik weinig over ons gezin. Vanaf het moment dat het boekidee serieus werd, hield ik notities bij. In een app sloeg ik op wat ik zoal zag gebeuren en meemaakte, uit het leven gegrepen anekdotes dus. Zo kon ik zelfs blij zijn met die stompzinnige en impertinente vraag 'ben jij de echte moeder?' Jaha, die komt in het boek, dacht ik dan. Het boek bestaat uit acht delen. Elk deel heeft een bijvoeglijk naamwoord als titel zoals bang, wettelijk, echt en normaal. Die structuur had ik al bedacht en zo kon ik mijn aantekeningen meteen fijn ordenen.'

Welk deel van het boek vond je het makkelijkst en welk deel het lastigst om te schrijven?
'Het makkelijkst schreef ik het stuk over lichamelijk moederschap. Die ervaring was nog vers en moest er het eerst uit. Dat gebeurde in één ruk, maar uiteindelijk werd het toch lastiger dan ik eerst dacht, om het