Op een andere planeet kunnen ze me redden

Lieke Marsman is ongeneeslijk ziek. In haar boek neemt ze je mee in het proces waarin ze denkbeelden herziet. Ze heeft het zelfs over bekeringen. Ondanks dat sommige stukjes - waarin ze al filosoferend haar gedachten deelt - voor mij wat te lang van stof zijn, laat het boek iets zien waarvan ik denk 'hé, hé', dit geluid miste ik! Waarom dit boek in mijn ogen magisch goed is… bijna buitenaards, dat lees je hier.

Het raakt

Ik vind het nogal wat om te stellen dat iets iedereen zou raken. Maar mij raakt het boek in ieder geval zeker! Bij het voorwoord moet ik al huilen…  Precies bij: 'Omdat mijn kwaliteit van leven niet wordt bepaald door de afwezigheid van lijden maar door de aanwezigheid van hoop.'

Het helpt natuurlijk niet dat ik tijdens het lezen weet dat nog geen twee uur geleden mijn tante euthanasie heeft gekregen. En dat mijn schoonmoeder 'een kansje' op weer kunnen lopen aangreep en nu alweer een paar weken loopt. Nou ja, soms meer schuifelt, maar toch…

Die zin van Lieke blijft hangen… terwijl ik in het boek lees over hoe onze wereld ingesteld is op het niet 'onnodig laten lijden', heeft Lieke meer aan hoop. En dat botst en schuurt. Met rake voorbeelden uit haar leven maakt ze zichtbaar hoe ze hierin niet gehoord en gezien wordt.

Als ratio niet toereikend is

Als de wetenschap haar niet kan helpen aan hoop... Op welke manier kan je dan verder? Lieke haalt een quote aan uit het boek 'Mijn heldere afgrond' van de Amerikaanse dichter Christian Winman. Die quote luidt als volgt: 'Mijn oude ideeën waren simpelweg niet toereikend voor de uitersten van vreugde en verdriet die ik onderging.'

Waar het boek in uitmunt, is het proces weergeven in hoe god (het universum, of hoe je het ook noemt) voor Lieke voelbaar wordt. Onzichtbaar, niet theatraal. Onzichtbaar in een weekend weg op de Veluwe, waar ze moedeloos ploeterend door de modder loopt – want ze wilde met haar vriendin wandelen. En daar, beschrijft Lieke, 'krijgt het verdriet, dat harder is dan ooit, zo nu en dan zachte randen.' Het voelde voor haar alsof de wereld er voor haar was. Gewoon door er te zijn.

Vanaf daar voel ik als lezer een kanteling, hier gaat ze van 'enkel ratio' naar van alles weer opnieuw bevragen met een nieuwe blik. Dit brengt haar onder andere naar gedachten over buitenaards leven. Zou het kunnen bestaan? Misschien kunnen zij haar daar wel redden..? Wat in mijn beleving dit boek zo subliem maakt, is dat Lieke je overtuigend meeneemt naar het idee dat het gewoon zomaar eens waarheid kan zijn, buitenaards leven.

En wat ze ook in het boek met diverse stukjes laat zien is dat er steeds meer voortschrijdend inzicht is geweest in de wetenschap en dat er nog veel meer is om te ontdekken. De waarheid is nog helemaal niet in zijn totaliteit zichtbaar. Als dat al mogelijk is.

Waarheidsbubbels

Zelf vraag ik mij af of er niet meerdere waarheden kunnen zijn. Voor nu houd ik de optie open. Ik zie wel in mijn omgeving dat iedereen – inclusief mijzelf natuurlijk – in verschillende 'waarheidsbubbels' zit. Totdat het leven je uitdaagt, en er bepaalde stukjes doorgeprikt worden. Lieke haalt niet voor niets een bekend Engels gezegde aan 'There are no atheists in foxholes', oftewel 'In de loopgraven zijn er geen atheïsten.'

Soms lijkt iets heel gek. Totdat het je helpt bij uitdagingen waar 'ratio niet tegen is opgewassen.' Om het hoofd boven water te houden, ook al staat het je aan de lippen. Lieke geeft in Buitenhof aan: 'Ik wil een oproep tot leven zijn.' En ik denk dat ze daar met dit boek cum laude in slaagt.

*

Op een andere planeet kunnen ze me redden – Lieke Marsman: meer info vind je hier.

Blijf op de hoogte: