Zoenende vrouwen, dat is geil. Als ze tenminste nog enigszins neukbaar lijken. De Spaanse filmmaakster Iso Luengo en haar vriendin vallen blijkbaar niet onder die categorie. Zij werden op hun bek geramd laatst na het IDFA. Afschuwelijk uiteraard, maar zegt een fysieke aanval persé iets over de mate waarin je geaccepteerd wordt zoals je bent? Ik denk het niet.
Er is bijvoorbeeld een soort onder ons die nooit op hun smoel geslagen wordt, sterker nog iedereen vindt ze hartstikke gezellig, maar toch onbewust in het openbaar de hele dag door alles en iedereen in dit land uitgekotst wordt: de dikke vrouw. Dikke vrouwen worden nooit geil gevonden.
Iedere dag zie en voel ik zelf de onderdrukking van volle vrouwen. Laatst was ik op een feestje. Ik stond heerlijk te swingen toen een bekende naar me toekwam en in mijn oor fluisterde: 'Ik dacht, ik zeg het maar even discreet tegen je, maar wat je aan hebt kleedt niet erg af.'
Pardon? Hoe wil je maat 48 nog afkleden. En moet dat dan? Ik vraag jou toch ook niet om een boerka te dragen, omdat ik voor geen goud jouw magere smoelwerk met flaporen, vermoeide ogen en sluik haar zou willen hebben! Ik sprak het niet uit. Alle moed en energie, die ik voelde toen ik nog danste, had ze met haar opmerking weggerukt.
Dik zijn is crimineel.
Gisteren nog toen een collega gebak trakteerde, stond er in de uitnodiging: 'Even het schuldgevoel aan de kant, kom gezellig een stuk taart halen'. Schuldgevoel? Hoezo? Ik steel toch niet, je biedt dat gebak zelf aan!
'Ben je aan de lijn?' vraagt mijn eigen familie me regelmatig hoopvol, als ik ook eens een rondje oversla. Nee, moet dat dan? Misschien zit ik gewoon vol, omdat ik thuis tussen mijn ontbijt en lunch door al een reep chocola en een gevulde koek op heb. Of misschien zijn de hapjes die jij serveert helemaal niet zo lekker als ik zeg dat ik ze vind.
Ongevraagd bewegingsadvies, ook zo iets.
'Hardlopen is dat niets voor jou, of zwemmen?'
Nee natuurlijk niet! Als ik van sporten hield, was ik niet dik dombo.
Als zwaarlijvige word ik al mijn hele leven iedere dag geterroriseerd. Niet door vreemden op straat die ik nooit meer zie. Nee, door familie, vrienden, kennissen en collega's. Mensen waar ik iedere dag mee te maken heb. En door reclames voor afslankpillen, -poeders, -sapjes, - boeken, -recepten en niet te vergeten sportscholen. Alles wordt uit de kast getrokken om mij te veranderen.
Gelukkig houdt mijn vriendin van veel zacht, warm, deinend lijf. We lopen hand in hand. Ik omarm en kus haar in het openbaar. Nog nooit lastiggevallen. Misschien heb ik geluk gehad.
Maar snoepen…dat doe ik liever stiekem thuis. Ik zit nog in de kast wat dat betreft. (Vaak en veel.)
Want dik is het ergste wat je als vrouw kunt zijn. Op terminaal ziek na. Een eeuwig lijnende jojo-vriendin die op haar sterfbed ligt, zei, toen ik pas bij haar was, nu eens niet: kijk, ik ben weer wat afgevallen, super hè!
Dat is maar goed ook, want dan had ik haar hoogstpersoonlijk een mep op haar muil verkocht!
Foto: Beeld van kunstenaar Botero, tentoonstelling in Hong Kong.
*