De impasse begon me tegen te staan. Hoezo bepaalt de natuur dat ik afwacht tot ik genomen word? Dat houden wij als twee vrouwtjes waarschijnlijk oneindig vol.
'Mijn leidinggevende weet dat ik ook val onder de groep met die lastige, lange letterreeks. Hij onderdrukt zijn lach en slikt wat ongemak weg.'
Het is een paar maanden geleden dat ik de vrouw waarmee ik intelligente gesprekken kon voeren, kon lachen en hilarische fantasieën deelde achterliet aan die tafel bij het raam.
Met onze ogen staan we elkaar af te tasten als de trein onverwachts begint te rijden. Ik besluit haar avances te beantwoorden.
Liefde was er toch wel. Het was vooral ijdelheid. Ik wilde dat zij wist dat ik gelijk had. Dat er wél iets was na de dood.
De inluiding van een paar weken kwelling en zelfhaat. Weken waarin ik haar langzaam toch weer kon overtuigen dat ze onweerstaanbaar was.
'Ik was nog heel klein toen ik al doorhad hoe het zat: de Kerstman was mijn papa. Natuurlijk! Dáárom was hij er nooit.'
De hoeveelheid gele koppen leek eindeloos. Het waren deze mini-zonnen die eenvoudig maar fris op de lichteiken kist van Rianne hadden gelegen.
'Met een knoop in mijn maag las ik het vonnis. Ik keek op naar Michelle. Verstard keek ze terug. Ik las hetzelfde stuk opnieuw. Het stond er echt.'
De vrees om te verliezen wat ze had, maakte dat ze dingen deed waar ze zich voor schaamde. Ze wilde het juiste moment afwachten. Dat moment komt nooit meer.
Als Jannie en allevrouw zichzelf maar lesbisch noemt en er uitziet als ieder ander, tja dan wordt jouw uniekheid natuurlijk behoorlijk ondermijnd.
De mate(n) waarin je geaccepteerd wordt zoals je bent.
Door gebruik te maken van onze site ga je akkoord met het plaatsen van cookies.