We woonden met zijn tweeën, mama en ik. Op de lage kast stond een foto van haar, lachend met een dikke man met witte baard in een rood pak. Hij had zijn arm om haar heen geslagen. Ze zaten op een kleed dat leek op de vacht van mijn knuffelbeer. Zo'n zelfde lichtbruin kleed lag met kerstmis altijd over een van de eetstoelen. Die stoel was als de troon van de koning. Niemand mocht erop zitten. Ik was nog heel klein toen ik al doorhad hoe het zat: de Kerstman was mijn papa. Natuurlijk! Dáárom was hij er nooit.

Super cool vond ik het. Wel moeilijk ook, want mama wilde het geheim houden. Ze vond het niet leuk voor mij dat ik anders was dan andere kinderen. Een echt kerstkindje, daar zijn er niet zo veel van. Ik had weleens van eentje gehoord die ze ook zo noemden, maar dat was niet eens een kindje van de Kerstman. Toch was hij beroemd over de hele wereld. Al die aandacht vond ze niet fijn, denk ik. Daarom zei ze altijd dat ik twee mama's had. Slim van haar. Was ik tóch bijzonder, maar hadden we het lekker rustig.

Samen keken we vaak in een boek vol met plaatjes van mama met die andere mevrouw. Mama Miek, noemde ze haar. Ze hielden elkaar vast en soms gaven ze elkaar kusjes. Het was alsof ze elkaar echt lief vonden, dus ik vond het niet erg om te doen alsof Miek een soort papa was. Soms moest mama een beetje huilen als we samen met het boek op schoot zaten. Vooral als er visite was die moeilijke dingen vroeg. Ik snapte dat wel. Ze moest jokken, wat eigenlijk niet mocht. Zo vertelde ze dat mama Miek er nooit was omdat die in de hemel woonde en dat het daar heel fijn was. Dat vond ik wel een beetje stom. Als het daar zo fijn was, waarom waren wij daar dan ook niet gaan wonen? Maar niemand was zo slim om dat te vragen.

'Je hoeft tegen mij niet jokken hoor mama, ik weet wie mijn echte papa is', zei ik een keer toen iedereen weg was. Volgens mij schrok ze daarvan. 'Ik zal het niet verklappen', beloofde ik.

De volgende dag was de foto met mama en de Kerstman kwijt. Die van de mama's met baby stond ineens vooraan. In de keuken hoorde ik mama's stem. In mijn roze nachtpon van Minnie Mouse, mijn lievelings, liep ik snel naar haar toe. Met koude voeten, dat weet ik nog, want ik was mijn sloffen vergeten aan te trekken.

'Ze zegt dat de Kerstman haar vader is', hoorde ik mama boos zeggen. Toen ze mij zag, stopte ze met praten. 'Uh…ik bel je zo terug', zei ze. 'Evi…' Ik rende naar mijn kamer, deed de deur dicht en besloot er nooit meer uit te komen. 

Maar al snel kwam ze me halen. Dat deed ze bijna altijd als het niet leuk was met ons. Heel fijn was dat, want dan mocht ik op mama's bed tegen haar aan liggen. Met zijn tweeën op dat grote bed. Dan kroop ik zo diep mogelijk in het holletje onder haar arm. Dan gingen we rustig praten. Als lieve mensen die van elkaar houden, zo heette dat.

Die keer hoefde ik niks te zeggen, zei mama, want ze ging me iets vertellen. Het was een kerstverhaal, dus eigenlijk vijf nachtjes te vroeg, maar dat was niet erg volgens haar, want het was echt gebeurd.

'Lieve Evi', begon ze, 'een hele poos geleden, toen jij er nog niet was, zouden we kerstavond vieren. Net zoals nu met Oma, tante Marja en ome Niek, Ans, ome Frank en Robin en Robert. We vierden het-'

'Je vergeet Omi en Opi', hielp ik haar.

'Nee lieverd,' mama lachte zacht,'Omi en Opi waren er niet bij. Dat zijn de papa en mama van mama Miek. Die kende ik toen nog niet.' Ze ging verder: 'Ik had net een eigen huis. Dit huis waar wij nu samen wonen.