'Door de glaswand had ik iets wonderlijks gezien dat ik beter wilde bekijken. Het oude ziekenhuis, waar Dinie altijd lag, het werd afgebroken. Tientallen jaren ellende zaten er in dat gebouw.'
Het was zo'n typische ontmoeting die je alleen na intensief online contact hebt: Vol verwachting, zou het spookje waar zijn, gevolgd door een lichte teleurstelling en een knop om: Dit is het echte leven.
We waren zo voorzichtig geweest, en toch gebeurde het, we kregen corona. Ik had alleen wat lichte klachten, maar Bianca werd flink ziek met hoge koorts. Ik zorgde voor haar.
'Wat ik ook doe, Willemijn blijft door mijn hoofd zweven. Zelfs als ik in de avond gezellig een wijntje drink met mijn vrouw op de bank.'
Ik durfde niet over meer te beginnen, al had ik hoop. Ik was bang om alles te verpesten. Het zou te mooi zijn om waar te zijn. Ik durfde de vraag niet te stellen. Tot vandaag.
Als ze dit aan haar vriendinnen zou vertellen, zouden ze niet meer met haar om willen gaan. Ze zouden zien dat ze niet normaal was. Ze ging zichzelf niet belachelijk maken.
Het is een paar maanden geleden dat ik de vrouw waarmee ik intelligente gesprekken kon voeren, kon lachen en hilarische fantasieën deelde achterliet aan die tafel bij het raam.
Verbaasd en gretig keek ze me aan. 'Echt?' vroeg ze. 'Ja echt.' En ik maar denken dat ík sociaal gehandicapt was.
Met onze ogen staan we elkaar af te tasten als de trein onverwachts begint te rijden. Ik besluit haar avances te beantwoorden.
Liefde was er toch wel. Het was vooral ijdelheid. Ik wilde dat zij wist dat ik gelijk had. Dat er wél iets was na de dood.
De inluiding van een paar weken kwelling en zelfhaat. Weken waarin ik haar langzaam toch weer kon overtuigen dat ze onweerstaanbaar was.
'Ik was nog heel klein toen ik al doorhad hoe het zat: de Kerstman was mijn papa. Natuurlijk! Dáárom was hij er nooit.'
De hoeveelheid gele koppen leek eindeloos. Het waren deze mini-zonnen die eenvoudig maar fris op de lichteiken kist van Rianne hadden gelegen.
'Met een knoop in mijn maag las ik het vonnis. Ik keek op naar Michelle. Verstard keek ze terug. Ik las hetzelfde stuk opnieuw. Het stond er echt.'
De vrees om te verliezen wat ze had, maakte dat ze dingen deed waar ze zich voor schaamde. Ze wilde het juiste moment afwachten. Dat moment komt nooit meer.
Ik schaamde me rot. Ik wist helemaal niet dat mensen het aan mij konden zien.
Ik begreep opeens heel goed waar de uitdrukking 'met stomheid geslagen' vandaan kwam.
Uren kon ik naar haar kijken. Ze had het nooit door.
'Dat decolleté zou verboden moeten worden. Of in elk geval in mijn buurt.'
Ze deed haar ogen open en flarden van het laatste gesprek met Emma keerden onmiddellijk terug. Gisterenavond was Jesse gedumpt.
Door gebruik te maken van onze site ga je akkoord met het plaatsen van cookies.