Het was Irma's eerste vakantie met Lies. Ruim een half jaar kenden ze elkaar nu, dus dat moest wel lukken, dacht ze. De eerste nacht viel niet mee. In dat krappe, vreemde bed was ze vooral bezig geweest met zo onopgemerkt mogelijk van haar linker op haar rechterzij draaien en vice versa. Daarin was ze goed geslaagd, want Lies, die de volgende ochtend pas om tien uur wakker werd, verklaarde 'heerlijk diep geslapen te hebben.'

Ze vertelde over haar eigen onrustige nacht.

'Waarom heb je me dan niet wakker gemaakt, liefie?', zei Lies. ' Dan had ik je misschien kunnen helpen ontspannen.' Lies knipoogde en pakte haar met een arm om haar middel beet. Ze trok de stoffen ceintuur van Irma's badjas los en leidde haar zoenend de vrolijk gekleurde, Italiaanse badkamer in.

Later die dag toerden ze door het zonnige, kleurrijke landschap van Toscane. Op weg naar Cortona. De eerste van de vele middeleeuwse prachtsteden die ze zouden bezoeken. Lies zat achter het stuur, dus kon zij relaxed naar buiten kijken.

De route kronkelde, als een slang die de weg wees, voor hen uit. Dwars door het palet aan groene heuvels met cipressen en geelbruine velden met graanrollen. Ze stond versteld van de pracht van deze omgeving. Dat ze deze ontdekking nu ze eind veertig was pas deed!

Na een kwartier in dit levende schilderij, passeerden ze een reusachtig veld vol zonnebloemen.  Het rukte haar uit haar comfortabele roes. Alsof haar ziel versprong. Een vroegere versie van haar leven drong zich aan haar op. Recht in haar hart. Het krampte. Ook haar ledenmaten verstijfde even. Net als de spieren in haar nek. Ze staarde naar buiten. Het veld was enorm. De hoeveelheid gele koppen leek eindeloos. 

Het waren deze mini-zonnen die eenvoudig maar fris op de lichteiken kist van Rianne hadden gelegen. Naast dit vrolijke boeket had haar vrouw alle bezoekers vanuit het fotolijstje toegelachen. Een vriendelijke bolle toet als herinnering aan hoe ze werkelijk was, toen ze dat zelf ook nog wist. 'Bedankt, je hebt weer even mens van haar gemaakt,' had haar schoonvader gefluisterd na de speech.   

'Halloho!' Er wapperde een hand voor Irma's ogen. 

Ze schrok en keek naar links, in de mooie ogen van Lies. Ze leek geïrriteerd, waarom?  

'Ik zei dus: zullen we op de terugweg een bosje plukken en buiten op tafel zetten?'

'Oh, uh…' Verleden en heden hadden even nodig om samen te smelten, voordat ze kon reageren.

'Niet té enthousiast.' Lies schakelde terug voor een bocht. 'Hou je niet van zonnebloemen?'

'Mag dat zomaar, denk je?'

'Nee, waarschijnlijk niet.' Lies stuurde door de bocht en lachte baldadig. 'Staan we lekker te plukken, komt er een vloekend Italiaanse boer met een jachtgeweer op ons af.'

Ze schoten allebei in de lach. 

Toen ze weer stil waren, pakte ze Lies' hand en legde hem in de hare op haar been.  

'Laten we dan op z'n minst een mooie foto maken,' opperde Lies enthousiast. 'Zodra het kan, zet ik de auto aan de kant.'

Irma slikte en staarde weer naar buiten.

Altijd als er geweerschoten klonken op televisie, dan dook Rianne ineen op hun bank. Met grote ogen keek ze dan schichtig om zich heen. Als ze dan zag dat Irma rustig in haar stoel zat, was haar verwarring compleet. Die weerloosheid tegen de onwerkelijkheid. Dat je niet meer wist wát of wie er niet klopte. Dat was het meest angstaanjagende om aan te zien.

Als Irma in de buurt was werd Rianne altijd wel kalm. Zelfs later nog, toen Rianne zich regelmatig hardop begon af te vragen wat 'die vrouw' toch altijd bij haar in huis deed.

Beelden van de dag waarop het echt niet meer ging, flitsten door haar hoofd. Het was op een zondagmiddag in mei dat ze besefte dat het beter was de zorg voor haar eigen vrouw uit handen te geven. Aan vreemden. Haar wegdoen. In een vreemd huis stoppen met allemaal enge, onbekende mensen. Het kon écht niet anders.

Die middag had ze de was opgeruimd en kwam de trap af. Meteen rook ze de poeplucht die beneden hing. Ze dacht dat Rianne ergens zomaar in huis was gaan zitten. Een trieste, maar logische vervolgstap. Om plasongelukjes te voorkomen zette ze Rianne al ieder uur op de wc.  Verslagen zocht ze de kamer af. Omdat ze nergens iets verontrustends kon vinden, liep ze naar de keuken. Wat ze daar aanschouwde, was het meest mensonterende dat ze ooit gezien had. Rianne stond achter het aanrecht. Ze neuriede Poesje mauw. Met haar rechterhand