Na een drukke werkdag reed ik om zes uur mijn straat in. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik langs een geparkeerde blauwe Mini Cooper cabrio reed. Ik checkte het kenteken. Het was inderdaad Michelles auto. Leuke verrassing!

Ik reed verder, op zoek naar een lege plek. Dat viel niet altijd mee op dit tijdstip. Zachtjes reed ik door, in de hoop dat ik niet terug hoefde. Voor keren was het, met aan weerszijden geparkeerde auto's, te smal en recht achteruitrijden was niet mijn sterkste kant. Ik passeerde links en rechts diverse kleuren en maten bolides. Mijn oog viel op een open plek achter een… Mini Cooper cabrio. Precies dezelfde als Michelle, maar dan in het zwart. Een verkramping in mijn maag. Judith? Ik wist haar kenteken niet, maar het was wel erg toevallig. Niemand van mijn buren had zo'n auto. Mijn enthousiasme maakte plaats voor bezorgdheid.

Ik zette mijn wagen neer, griste mijn leren schoudertas van de bijrijderstoel en haastte me naar mijn voordeur.

'Michelle?' riep ik zodra ik binnen stond. Stilte.

De gangdeur stond half open.

'Mies?' Met een mix van angst en nieuwsgierigheid stapte ik mijn eigen woonkamer binnen.

Daar zat ze. Op de bank. Ze begon te huilen zodra ze me zag.

Judith, de ex van Michelle, was er inderdaad ook. Ze zat naast mijn lief en keek me argwanend aan.

Ze was een keer eerder hier geweest. Twee jaar gelden. Daarna nooit meer. Op mijn verzoek. Judith was zo'n 'ik was twintig jaar geleden de reddende engel en ik ga nooit meer weg-ex'. Zo'n 'bij iedere familiegelegenheid ook altijd aanwezige-ex'. Zo'n 'als je vriendin advies nodig heeft gaat ze altijd naar háár -ex'. Zo'n 'nee hoor, jij hoeft niet vrij te nemen, Judith gaat al mee-ex'. Zo'n Siamese-tweeling-ex die dus zelfs in dezelfde auto rijdt als mijn vriendin. Ze presteerde het ooit om tegen mij te zeggen: 'maar jij bent natuurlijk óók belangrijk voor Michelle.' Op een tergend aardig toontje, dat waarschijnlijk nog gemeend was ook. Altijd aanwezig. Was het niet fysiek, dan wel op de achtergrond, of ergens in mijn kop.

Michelle vond dat ik niet moeilijk moest doen over deze 'nu eenmaal hele goede vriendin'. Dat probeerde ik. Soms lukte het. Heel even. Maar als ik dan eindelijk eens het gevoel had dat ik inderdaad de plaats van partner had weten te veroveren op een familieaangelegenheid, dan was er altijd wel íemand die zich vergiste in mijn naam. Zelfs Michelle zei nog geregeld Juud tegen me. Niet in bed, maar toch. 

Judith was als een dikke bromvlieg die maar tegen de ruit bleef zeuren: deed niemand kwaad, maar zo fucking irritant! 

Er was slechts één verschil; een vliegenmepper was niet genoeg om haar uit de weg te ruimen.

'Sorry,' begon de bromvlieg, 'ik kon haar zo echt niet alleen laten.' Ze stond op om plaats te maken.

Die eeuwige correctheid! Dat ze me nooit een goed motief gaf om kwaad te worden. Juist dat maakte me bloeddorstig.

Ik ging naast Michelle zitten en sloeg mijn arm om haar heen.

Ze sprong op.

'Blijf van me af!'

'Wat is er aan de hand?' Omdat Michelle maar bleef huilen, zocht ik oogcontact met de bromvlieg.

'Dit.' Ze wees op een stuk papier op tafel. Ze keek er uiterst vriendelijk bij. Met een perfect uitgestreken tv-domineesmoel.

Het bleek een geprinte mail van STAR-MDC: de uitslag!

Michelle liep al enige tijd rond met vage buikklachten. Het resultaat van het urine-en bloedonderzoek was binnen. En die was blijkbaar niet best.

Ik baalde ervan dat de bromvlieg als eerste op de hoogte was. Wat ik natuurlijk weer niet kon uiten, omdat de diagnose belangrijker was dan mijn 'ego-dingetje', zoals Michelle dat vaak noemde.

Met een knoop in mijn maag las ik het vonnis. Ik keek op naar Michelle. Verstard keek ze terug. Ik las hetzelfde stuk opnieuw. Het stond er echt. Schuingedrukt. Zwart op wit: Chlamidia.

We zwegen, alle drie. Minutenlang raasde er van alles door mijn hoofd. Te ongrijpbaar om woorden te vormen, laat staan er iets zinnigs mee te zeggen.

Bromvlieg deed als eerste haar mond open. 'Michelle vindt het heel erg moeilijk, daarom-'.

'Michelle…,' zei ik lijzig in een poging net zo rustig en keurig te blijven als zij,'…is een volwassen vrouw die heel goed zelf het woord kan doen tegen haar eigen vriendin.'

We keken naar Michelle. Die staarde naar haar, aan haar blouse frunnikende handen.

'Jezus!' zei ik en stond op.

'Laten we heel eerlijk zijn,' Bromvlieg keek mij nu doordringend aan. 'Jij bent de enige die het ook met mannen doet.'

Er ontsnapte een korte proestlach uit mijn mond. 'Pardon?'

Toen ik zag dat ze het meende, was ik even te verbijsterd om te reageren. Op de scheidslijn tussen 'me niet laten kennen' en 'haar vermorzelen' bleef ik bewegingsloos staan. Eén woord. Zoem nog één keer in mijn oor en ik mep je helemaal aan stukken!

'Juud, het is misschien beter dat je ons even alleen laat', fluisterde Michelle.  

Die ingreep was fijn, maar de ontsteltenis over het feit dat mijn eigen lief mij in deze vernederende positie had gebracht was groot. Al veel langer voelde deze ex-complex-relatie als een Jenga toren die wankelde. Was dit het laatste blokje dat het vertrouwen deed omvallen?