Als Elze terug was naar haar eigen huis, of een week weg met de vrouw die minstens zo belangrijk voor haar was als ik, miste ik de knetterende energie die we in elkaar opwekten. Als ze dichtbij me was, miste ik haar soms nóg meer, omdat er dan verlangens in mij ontwaakten die zij op de een of andere manier niet kon vervullen. Verantwoordelijkheid, of dat andere klotewoord 'commitment'. Ik wilde niet jaloers zijn, écht niet. Maar toen ik na vele jaren van schipperen en de juiste weg zoeken er achter kwam dat zij en haar 'ex' nog steeds dezelfde liefkozingen appten toen wíj samen op vakantie waren, knapte er iets. Ik voelde me, met terugwerkende kracht, belazerd. Ik maakte het, in die B&B in Kent, ter plekke uit.

Die laatste paar dagen in Engeland waren warm en liefdevol. Een afscheid vol wederzijds begrip en respect. Ruim acht jaar lief en leed. Vele ups, die boven de hemel uitstegen. En diep teleurstellende downs. En een ex die er best had mogen zijn, als het maar niet zó dicht op de huid was geweest. Mijn plek veroveren kostte altijd zoveel kracht, dat er weinig over bleef om onze andere verschillen te overbruggen. We deden elkaar pijn. Irritatie en strijd kregen de overhand. Het eindpunt was bereikt, dat beseften we allebei. De laatste nacht in de B&B huilden we in elkaars armen.

Bedrukt reden we terug naar de pont in Dover. In Frankrijk regende het. De hele rit naar huis hielden we elkaars hand vast. Alleen als ik moest schakelen liet ik haar even los. Mijn huid  tintelde onder haar zachte vingers die op mijn been rustten.

Toen we Elzes wijk inreden, besloten we nog wat te eten in ons favoriete restaurant. De tafel aan het raam was nog vrij voor ons galgenmaal.      

De serveerster vroeg of alles naar wens was geweest. Elze en ik zetten beiden een vriendelijk gezicht op en knikten stil. Lege borden en schaaltjes werden weggehaald. We keken elkaar lange tijd aan. 

'Zullen we nóg een dessert nemen?' vroeg Elze met de ondeugende blik waar ik zo van hield. Ze pakte de menukaart. 'Ze hebben banoffee taart', zei ze met een kinderlijk blije stem.  'Jaaa, die nemen we', juichte ze. Ze klapte er nog net niet bij in haar handen, als een echt klein meisje. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze me vragend aan.

Vertedering en verdriet knepen mijn keel dicht. Ze keek naar de lege fles op tafel. 'Of  nog een glas wijn?'

'Om het uit te stellen…', zei ik zacht.

Haar mondhoeken zakten. 'Ja', fluisterde ze bijna onverstaanbaar met haar eigen volwassen stem.

Mijn ogen prikten en mijn kin begon spastisch te bibberen.

'Niet huilen', zei ze. Ze beet even op haar kiezen en ademde zwaar door haar neus. 'We leven toch nog?' Ze perste de woorden er uit.  

Met beide handen reikte ze over de tafel. Ik pakte ze vast. Ze wende haar vochtige ogen af en staarde door het raam naar buiten. Ze slikte. 'Of in ieder geval op z'n minst nog half.'