Werkdag 1: De trainpushers of Tokyo hadden er angstaanjagend uitgezien op het YouTube-filmpje. Met hun witte handschoentjes bleven ze reizigers naar binnen duwen, ook toen er mensen via de ramen van de trein uitgekotst leken te worden. Alsof ze een foie gras gans aan het voeren waren, bleven ze passagiers de coupé in proppen.

Ik haal diep adem en stap op de neergaande roltrap van Ikebukuro Station. Eén van de drukste stations van deze stad.

Beeld: Savvapanf Photo/ Shutterstock

Gisteren, na een vlucht van elf uur, ben ik begin van de middag op mijn harde hotelbed neergeploft. Ik kon nog net het alarm op mijn telefoon inschakelen, voordat mijn ogen dichtvielen. Een uur slapen, niet langer. Net genoeg om de ergste moeheid kwijt te raken en het vol te houden tot een uur of negen 's avonds.

'We' gaan een windmolenpark bouwen aan de Oostkant van Japan in de Stille Oceaan. Ik ben hier vier dagen heen gestuurd om de nieuwe projectcontroller en wat lokale mensen, in het kantoor hier in Tokyo, wegwijs te maken in het financiële systeem waar ze mee moeten gaan werken.

Ondanks het harde matras heb ik lang en diep geslapen vannacht. Ik voel me best fit. Op naar kantoor! Met mijn laptoptas in de ene hand en de andere op de leuning van de roltrap daal ik af naar de ondergrondse. De drukte valt mij mee. Slechts een rij mensen voor me. Ik ben echter nog geen paar centimeter gedaald of ik voel iets onbehaaglijks in mijn nek. Er prikt iets in mijn aura. Als ik achterom kijk, schrik ik van de vele strakke gezichten met spleetogen die me als maskers van dichtbij aanstaren. Snel draai ik mijn hoofd weer terug en bekijk de enkele rij links voor mij nog eens. Ik sta aan de verkeerde kant! Ik doe een stap naar links en word direct ingehaald door een heel leger Japanners. Links staan, rechts lopen; zo werkt dat hier dus.

Onder de grond lijkt het, met ontelbare, door elkaar krioelende hoeveelheid zwarte kapsels, wel een mierennest. Rustig blijven, spreek ik mezelf moed in, concentreer je op de borden boven de menigte. De trein- en metrolijnen worden aangegeven in het Japans, Engels, met letters uit ons alfabet, een nummer én een kleur. Het kan (en mag blijkbaar) niet fout gaan.

Handtastelijk gedrag

Als een werkmier loop ik in één van de vele colonnes naar het juiste perron. Daar sluit ik achteraan in één van de keurige rijen, die allemaal precies beginnen op een op de grond aangegeven plek. Binnen een minuut stopt er voor iedere rij een wagon. Deuren gaan tegelijk open. Er stappen weinig mensen uit, maar er willen nog wel heel veel mensen bij, in de al volle coupé. Geen pusher te zien, gelukkig, dus prop ik me zelfstandig naar binnen.

Vijfendertig minuten sta ik ingeklemd tussen zwarte pakken, aktetassen, en weke delen tegen mijn been, waarover ik probeer niet teveel na te denken. Lichtelijk onpasselijk stap ik uit bij groene halte JY29, Shimbashi Station. Als de trein wegrijdt, kijk ik nog even om. In een flits zie ik in grote, roze letters Women only op één van de andere wagons staan.

Mijn Japanse collega legt me later uit dat die speciale coupés in het leven zijn geroepen na flink wat klachten over handtastelijk gedrag tijdens de piekuren. Vastbesloten om me niet meer te laten swaffelen, of erger, besluit ik de volgende ochtend de vrouwencoupé te nemen.

Strak tussen de vrouwen

Werkdag 2: In de dameswagon is het ook druk. Maar goed, liever tussen een paar ladies ingeklemd dan letterlijk tussen de kantoorpikken. Ik stap naar binnen. Er is nog ruimte om een paar passen te nemen. Met mijn één meter tachtig ben ik een kop groter dan de meeste van mijn coupégenoten. Dat levert een nogal gênant moment op als ik stil kom te staan en me omdraai. De dame die achter mij de trein is binnengelopen, lette blijkbaar niet op. Ze botst tegen me aan met haar hoofd tussen mijn borsten. 'Sorry, sorry', stamelt ze en kijkt omhoog. Een prachtige dame. De Aziatische Ruby Rose, in een nauwsluitend krijtstreeppak. Heb ik altijd een zwak voor. Pittig, kort, roodbruin kapsel met een paar losse slierten langs haar fascinerend gave gezicht met diep bruine ogen. Verbeeld ik het me, of lijkt zij ook aangenaam verrast? Even kijkt ze weer naar mijn boezem, groter dan ze wellicht ooit gezien heeft, en dan weer in mijn ogen. Haar lippen blijven op elkaar, maar ze beweegt ze zodanig dat ze een licht brutale uitstraling krijgt.

Mijn gevoel zegt dat zij ineens net zo nieuwsgierig naar mijn lijf is als ik naar dat van haar. Met onze ogen staan we elkaar af te tasten als de trein onverwachts begint te rijden. Ze valt naar voren. Voor de tweede keer in één minuut zit deze onbekende dame met haar neus tussen mijn tieten. 

Zonder op te kijken stapt ze naast me en grijpt een vrij handvat boven zich.

Vijfendertig minuten staan we, door de drukte, dicht tegen elkaar aan te wiebelen. Gespannen stap ik uit bij groene halte JY29, Shimbashi Station. Als de trein wegrijdt, kijk ik nog even om. In een flits zie ik haar naast de grote, roze letters Women only, naar me knipogen.

Verlangende ogen

Werkdag 3: Het was zo druk in de ontbijtzaal dat ik moest wachten tot er een tafel vrijkwam. Ongeveer vijftien minuten later dan de afgelopen twee dagen loop ik het perron op. Er zijn weer veel passagiers op de been. Toch zie ik haar direct staan. In een licht grijze pantalon met getailleerd jasje leunt ze quasi nonchalant tegen de limonadeautomaat. Bij de gedachte dat ze speciaal op mij staat te wachten, schiet er een kriebel door mijn lijf die tussen mijn benen blijft zitten. Zodra ze mij ziet gaat ze meer rechtop staan. Als vanzelf loop ik op haar af. Ze lacht naar me. Ietwat ongemakkelijk lach ik terug en zeg: 'Hai'. Ik zie haar mond bewegen, maar haar stem wordt overruled door de piepende remmen van de trein.

Zodra we, strak tussen de vrouwen, dicht tegen elkaar aan staan voel ik een hand op mijn bil. Wat mij vooral verbaast is dat ik er niet van schrik. Ook niet als ik voel dat ze haar vingers