Toen ik Leonie voor het eerst zag was ik ook gefascineerd, dat geef ik toe. Soms nog. Alles wat afwijkt, valt nu eenmaal op. Als ze pimpelpaars haar had gehad of een neus als Pinokkio, had ik dezelfde ontdekkingsdrang gehad. Ken je dat gevoel? Die onbedwingbare nieuwsgierigheid naar hoe het zit en kan bestaan.

Het overviel me vanmorgen nog in de trein. Ik zat tegenover een vrouw, die ik heel afstotend vond. Bijna vies. Zo iemand die ik vurig wens dat de schoonheid écht van binnen zit.

Om het afzichtelijke beeld van mijn netvlies te krijgen, staarde ik door het raam naar de voorbij flitsende tunnelmuren. Mijn spiegelbeeld drong zich aan me op. Stiekem keek ik, vergelijkend, naar mezelf. Daarna lukte het me niet meer om níet naar de vrouw in kwestie te kijken. Alsof er onzichtbare touwtjes aan mijn wenkbrauwen zaten, die mij dwongen de realiteit onder ogen te zien. Nee, het leven is niet altijd mooi. Hoe kon iets op deze aarde zo groeien? Ze beantwoordde mijn onderzoekende blik met een knipoog.

Zo zie je maar; het is maar net hoe je iets opvat.

Leonie was niet afstotend. Ze viel gewoon op. Door haar manier van lopen, haar wat lompe bouw. Niet dik, eerder grof. Onhandig, bijna sjokkend bewoog ze zich over de gang langs mijn raam. Ze liep voorbij met een gezicht dat tweeledigheid uitstraalde. Fier, maar op haar hoede.

Een week later stond ze aan mijn bureau. Haar opvallende stem, die van diep uit haar keel leek te komen, wakkerde mijn verwarring verder aan. Er was iets aan haar dat ik niet kon duiden.

De vier jaar die volgden had ik alleen sporadisch telefonisch contact met Leonie, omdat ze op diverse buitenlandse locaties werkte. Sinds kort is ze er weer. Ik kom haar af en toe  tegen in de gang. We maken dan een vriendelijk praatje. Haar stem is nog hetzelfde. Haar bewegingen lijken soepeler. Losser. Minder bedachtzaam, meer vanzelf. Ze oogt een fractie fijner gebouwd dan toen. Met een glimlach kijk ik haar na.

Vanmiddag mailde ze me wat ideeën over onze afdeling, die ik deelde in het overleg met mijn leidinggevende.

'Leonie kan zich beter met haar eigen werk bemoeien', zei Arjen.

'Ik vind haar wel slim', antwoordde ik, 'dit zijn toch goede ideeën?'

'Ze is zeker slim en prima als ze meedenkt, maar ze is aangenomen als projectadministrateur en dát gaat niet goed.'

Ik kijk hem niet begrijpend aan. 'Wat heeft ze de afgelopen vier jaar dán gedaan?'

'In vier jaar tijd heeft ze op vijf verschillende locaties gezeten. Overal weggestuurd. Het loopt niet lekker. Te weinig hands-on', sprak Arjen tot mijn verbazing. 'Ze is een probleemgeval. We hebben dringend iemand nodig op ons nieuwe project in Argentinië. Leonie wil er graag heen, maar Bart zit daar, die heeft al met haar gewerkt in Duitsland. Hij wil haar niet. Ook op het kustproject in Portugal zitten ze niet op haar te wachten.' Arjens bezorgde blik ging over in een lach. 'En het gerucht dat het een vent is, of is geweest, helpt natuurlijk ook niet.'