Wauw, dat is nog eens aangepast gedrag! Dacht ik, toen ik las dat er lesbische vrouwen bestaan die het uiterlijk van andere roze dames als 'te hetero' bestempelen.
Er is een tijd geweest dat vrouwen met kort haar door hetero's voor 'pot' werden uitgescholden.
Mijn vader zei vroeger, toen hetero zijn voor mij nog heel gewoon was, vaak: 'Je lijkt wel een bouwvakker'. Iedere keer als hij mij in spijkerbroek en sneakers (die toen nog gewoon gympen heetten) zag.
Tegenwoordig lopen veel vrouwen er nogal 'genderneutraal' bij. Op mijn werk loopt bijna iedere collega op hippe, maar toch vooral comfortabele schoenen. Alleen de oudere collega's en de dames van het secretariaat lopen nog op hakken. En die laatste werkelijk alleen omdat ze daarvoor blijkbaar aangenomen zijn. Vorige week zag ik namelijk dat deze dames een deel van de lockers, bedoeld voor bezwete kleding van de fietsers onder ons, gebruiken als schoenenkast. Zij stappen 's ochtends letterlijk in hun rol.
Juist nu ik dacht dat de hokjesgeest redelijk terrein begon te verliezen, voelt een groep lesbische dames dus blijkbaar de behoefte om deze hardnekkig te behouden. Zouden deze vinniks (wat een mooi woord uit het theaterprogramma Tegenwind van Lenette van Dongen) misschien bang zijn om niet meer als bijzonder beschouwd te worden? Als Jannie en allevrouw zichzelf maar lesbisch noemt en er uitziet als ieder ander, tja dan wordt jouw uniekheid natuurlijk behoorlijk ondermijnd. Dat is wel het leuke aan gediscrimineerd worden: je valt in ieder geval op.
Na het lezen van de column 'Niet lesbisch genoeg' en met name de reacties daarop, keek ik in de spiegel. Ik deed wat mascara en lipstick op. Lekker puh, dacht ik en stak een denkbeeldige middelvinger op.
Die avond kwam een vriendin (J., hetero maar verder een hele normale vrouw hoor) bij ons eten. We zaten met z'n drieën aan tafel, volgens sommigen dus hartstikke 'te-hetero' te zijn (waarvan slechts één legitiem) toen het gesprek op theatervoorstellingen kwam. Iets specifieker; favoriete cabaretiers. Een leuk onderwerp, waarbij de nodige komische imitaties gedaan werden. Al snel kwam Sara Kroos ter sprake. Die vind ik al een paar jaar de beste en leukste in haar vakgebied. In rap tempo begonnen mijn lief en ik de grappen die we onthouden hadden enthousiast te reproduceren. 'Technisch gezien zat ik in het verkeerde lichaam, maar dat was maar tot hier (ik maak een hakgebaar met mijn hand net boven mijn elleboog), dus dat telt niet'. We klapten allebei dubbel over de tafel, van het lachen.
J. glimlachte beleefd. 'Ik heb Sara Kroos ook een keer gezien. Vond het wel leuk, maar toch iets te…', ze keek van mij naar mijn lief en terug. We waren direct stil, alsof de lachband stilgezet was.
''Nou ja, iets te…hoe zal ik dat eens netjes zeggen tegen jullie.'
'Te lesbisch?' riepen lief en ik koor.
'Ik bedoel het niet zo, maar ja…eigenlijk wel. De grappen waren al niet zo mijn ding, maar bij het Liklied ben ik echt afgehaakt. Ik vind het allemaal prima, maar ik hoef er geen plaatjes bij te hebben. Dat gaat me te ver.'
Te ver?
Mijn lief was de eerste die de stilte verbrak. 'Nou, dan weet je ook eens hoe dat voelt. Voor jou is het nog een keuze: koop geen kaartje meer en jij bent er vanaf.'
Ik vond het vooral vreemd om te constateren dat J., toch een goede vriendin, de heteroseksistische Theo's, Youps en fallusgerichte Berts van deze wereld prima kon hebben, maar dat een voorstelling van Sara dan toch te lesbisch was.
Het zette J. aan het denken. Dat was wel tof. En mij ook!
Na deze interessante avond lag ik in bed en dacht: te hetero, te lesbisch?! Ik ben gelukkig maar één dingen te: te oud om me hier nog druk om te maken.
*