Zij en Recht: Moeder worden van een dochter van bijna 25 jaar: over het erkennen van een volwassen kind.
'Tja, zo ging dat vijfentwintig jaar geleden'. Tegenover mij aan tafel zitten Saskia en haar dochter Ilse. Saskia vertelt hoe ze de biologische moeder van Ilse, Mirjam, destijds via een contactadvertentie in Zij aan Zij heeft ontmoet. Ze woonde niet in een grote stad en kende eigenlijk nauwelijks lesbische vrouwen, social media speelde nog geen rol. Wie een partner zocht zette een advertentie en dankzij Zij aan Zij hoefde dat niet meer in de krant.
Al snel werd er samengewoond en voorzichtig ook wel eens over kinderen gesproken. Een revolutionaire stap in die tijd. De plannen werden concreter, Mirjam zou de baby dragen en er volgde weer een advertentie, nu wel in de krant, en zo vonden ze Vincent. Een stoere Groninger die de donor werd voor hun prachtige dochter, Ilse.
Er was juridisch nog niet zoveel mogelijk, geen geregistreerd partnerschap, huwelijk, adoptie of erkenning. Mirjam werd formeel een alleenstaande ongehuwde moeder, maar Saskia en Mirjam deelden de volledige zorg voor Ilse. Vincent kwam een paar keer per jaar op bezoek.
Na de eerste verbazing en nieuwsgierigheid van de omgeving, was het allemaal zo gewoon geworden dat Saskia er nooit meer bij stil stond dat ze, juridisch gezien, geen moeder van Ilse was.
Vorige maand overleed een goede vriendin van Saskia die eenzelfde soort gezin had. Bij de afwikkeling van de nalatenschap bleek ineens dat de dochter van deze vriendin geen erfgenaam was, omdat zij juridisch geen dochter was. Het had er diep ingehakt. Alle reden voor Saskia om eens naar de notaris te gaan voor een testament.
Ik leg Saskia uit dat ze inderdaad een testament zou kunnen maken. Ze zou haar dochter kunnen laten erven, maar ook kunnen kiezen voor een constructie waarbij ze eerst zorgt dat Mirjam verzorgt achter blijft. Ilse krijgt dan later, na het overlijden van Mirjam, alsnog haar erfdeel. Allemaal prima te regelen.
Maar… Ilse is dan nog steeds formeel geen dochter van Saskia, dat betekent ook dat de toekomstige kinderen van Ilse geen kleinkinderen zijn. Bovendien wordt het lastig als Saskia ooit extra zorg nodig heeft, Ilse is geen familie, dus geen formeel aanspreekpunt. Zij kan bij de rechter ook geen bewind of mentorschap aanvragen over Saskia.
Saskia verzucht dat ze te vroeg is geboren, de jonge moeders van nu kunnen het wel goed regelen. Gelukkig heb ik goed nieuws. Saskia kan samen met Ilse naar de gemeente gaan en Ilse alsnog erkennen, zelfs nu Ilse meerderjarig is. Uiteraard moet Ilse dat wel goed vinden, maar ik zie aan haar stralende blik dat dat wel goed zit.
Het plan wordt opgevolgd, Saskia erkent Ilse en maakt vervolgens ook nog een testament om Mirjam verzorgd achter te laten en alvast iets na te laten aan die kleinkinderen waar ze stiekem op hoopt.
Meer informatie over het erkennen van kinderen vind je hier.
*
Hélène Faasen put voor deze fictieve verhalen uit meer dan 25 jaar juridische praktijkervaring. Zij heeft zich gespecialiseerd in allround coaching en training in het kader van meerouderschap en alle andere vormen van roze- of regenbooggezinnen.
Zij is bereikbaar via het platform van www.Perheita.nl: Perheita (Fins voor 'door de familie lopend') biedt coaching voor wensouders, ouders en donoren.