Karin Spaink - Interview

Schrijfster en feministe Karin Spaink (61) schuwt geen enkele maatschappelijke discussie. Daar staat ze om bekend. Ook nadat MS bij haar werd geconstateerd, en later borstkanker, stopte ze haar activistische werk niet.

Meerdere prijzen vielen haar ten deel, zoals het Roze Lieverdje, vanwege haar inzet voor de LHBTQIA-gemeenschap in Amsterdam. Onlangs sprak ze in de jaarlijkse Mosse-lezing* over het identiteitsdebat.

Wat is jouw verhaal? 
Vallen en weer opstaan. Dat is de meest kernachtige omschrijving. Ik heb een tamelijk wisselende carrière gehad. Ik ben juf Engels en computerprogrammeur geweest en toen gaan schrijven. De laatste tijd doe ik vooral eindredactiewerk. Dat bevalt goed.

Onlangs hield je jouw Mosse-lezing 'Tussen Grewel en Fortuyn: identiteit, privilege en verschil'. Een hele mondvol.
Ik heb er te veel in willen proppen. Als eerste dat het huidige identiteitsdebat een raar debat is. Bepaalde groepen worden afgescheiden: mensen van kleur, transgenders en homoseksuelen. Die hebben de focus in het debat. Ik vind dat je het breder moet zien. De discussie bestaat immers al langer? De schoolstrijd was bijvoorbeeld ook identiteitspolitiek. Ten tweede dat denken in groepen erg kunstmatig is. Ik kan homoseksueel en zwart zijn. Je valt in meer categorieën, niet in eentje. Bovendien is identiteit fluïde. We denken te weten wat een man of een vrouw is. Maar feitelijk is er een verloop tussen beiden. Daarbij zit een grote groep mensen tussen strikt homo en hetero zijn in. Of je als kleurling wordt beschouwd, verschuift ook. Kijk bijvoorbeeld naar Italianen in de Verenigde Staten. Het zogenaamde intersectioneel denken dekt die verschillende dynamieken uitstekend. Identiteitspolitiek zou naar mijn idee intersectioneel moeten zijn. Intersectioneel denken is in opkomst, met name onder zwarte mensen. De homobeweging doet er helaas veel minder mee. De vrees is dat wanneer je van dat categoraal denken afstapt, de belangenbehartiging in het gedrang komt. Maar beleid rondom homoseksualiteit kan juist beter worden door verfijning.

Identificeer je je met een letter van de LHBTQIA-reeks? 
'I mostly identify as tired.' In die uitspraak van de Australische cabaretière Hannah Gadsby in haar conference 'Nanette' (lees hier meer, red.) kan ik me het beste vinden. Ik heb niet zo de neiging om te categoriseren. Een hokje dekt nooit het leven. Ik schoof van L naar B naar S (seksueel wezen) en nu doe ik niets meer. Je moet niet vastzitten in het frame van de eigen sekse. Met al die hokjes komen behoeften en vooroordelen mee.

Je haalt in je lezing Gloria Wekkers The politics of passion aan. Daarin geeft ze een mooi voorbeeld van de Caribische cultuur waarin lesbisch doen niet gelijkstaat aan lesbisch zijn. 
Precies, daar zie je dat als je lesbisch doet, je daar niet meteen je hele identiteit aan op hoeft te hangen. Dat geeft een enorme vrijheid. Maar als je hier tot je 40e met mannen gaat en dan zegt dat je nu verliefd bent op Marietje, ben je alsnog lesbisch.

Lees meer

Reacties

Log in om reacties te lezen en zelf te reageren.



Recent nieuws:

Wat als

Claudia de Breij maakte een voorstelling over aardig zijn en aardig gevonden worden. Over overprikkeld zijn of gewoon eindelijk eens jezelf durven zijn. Over periodieke onthouding, zielige dictators en, wat als...

Lees verder

Het Archief Jilles

Mosse-lezing: Lisa Weeda vestigt de aandacht op haar grootvader Jilles. Steeds dichter komt ze bij hem en ook bij het heden: 'De geschiedenis heeft een hart nodig om weer in te kloppen.'

Lees verder

Verbinding door begrip

Eline van Gils vertelt over Who's afraid of Oscar Wilde, een voorstelling over de uitdagingen van queer ouderschap, het maatschappelijk debat, zichtbaarheid en haar eigen kinderwens.

Lees verder
Meer nieuws & achtergronden