Ze werd er geboren maar weet er niks meer van; toen ze met haar ouders verhuisden van New York naar Amsterdam was zij pas twee jaar oud. Vlak na haar 31ste verjaardag verliet haar vriendin haar voor een ander, volkomen onverwacht. Het was de hoogste tijd voor een nieuw begin en Frances vertrok, terug naar haar 'roots' in The City That Never Sleeps. Deel 2.
Het eerste deel lees je hier.
Het klonk nergens naar, maar Jack was dus een achter-achterneef. Twee weken voordat ik aankwam had hij tante Willy en al haar bezittingen ingepakt en naar Michigan verscheept. Waar hij de ruimte had, en een voormalige schuur, nu aanleun-studio voor haar. Dit appartement was van mijn vader, hij erfde het van zijn ouders en ik ben er geboren. Toen hij in 1995 met mij en mijn moeder naar Nederland vertrok, zou zijn tante er tijdelijk gaan wonen, tot zij zou trouwen in the Indian summer van 1996. Dat huwelijk ging niet door en tante Willy is nooit meer weggegaan. Tot ze haar heup brak, een paar maanden geleden, op het trapje bij de voordeur, tot grote schrik van de portier.
Jack vond dat Willy na haar revalidatie niet meer alleen kon wonen, gelukkig was zij het daarmee eens, en het appartement zou voor het eerst in een halve eeuw onbewoond zijn. Tante Willy had mijn vader altijd huur betaald, een symbolisch bedrag waar je nu nog geen parkeerplaats voor huurde. 'Het is voor jou', zei mijn vader toen duidelijk werd dat Willy zou vertrekken. 'Verkoop het, verhuur het. Doe ermee wat je wilt.'
Ik heb er heel even over gedacht, om het te verkopen. Het zou vast een exorbitant bedrag opleveren. Maar dat kon altijd nog en toen bleek dat Peet het met een ander deed en onze relatie door de afvoer kon, besloot ik er zelf te gaan wonen. Waarom niet, in Amsterdam was ik wel klaar. Het was een samenloop van omstandigheden met een duidelijke boodschap.
Aan Jack, die ik verder niet kende maar die zijn hele leven in de stad had gewoond en pas sinds de COVID-uittrek naar het geboortedorp van zijn vrouw in Michigan was verhuisd, vroeg ik of hij een aannemer wist die wat werk kon doen. Het appartement had ik nooit meer gezien na mijn vertrek op tweejarige leeftijd, maar dat het allemaal wat gedateerd zou zijn kon je op je vingers natellen. En zo kwam het dat Handy Cat Mona (dat stond op haar website, met een plaatje van een tijger in een overall) voor mijn aankomst aan de slag was geweest om de boel wat te moderniseren. De originele houten vloeren waren opnieuw in de lak gezet, de muren en het plafond hadden fris verfje gekregen en de roestige kranen in de keuken en badkamer waren vervangen door nieuwe exemplaren. Via de mail heeft Mona me overal van op de hoogte gehouden. Toen haar schilder klaar was heeft ze alles nog eens nagelopen, de leidingen, elektriciteit en centrale airco, en blijkbaar vond ze het allemaal 'ouderwets goed vakmanschap'. Toen ik arriveerde zag het er netjes uit. Ze had zelfs een nieuw bed voor me in elkaar gezet en de bezorger van het nieuwe matras binnengelaten. Toen ik foto's zag van hoe het er vóór Mona allemaal bijhing, was ik helemaal onder de indruk van haar werk.
En het was bijna af. Twee binnendeuren waren kromgetrokken, Mona had me eerder gemaild met de vraag of ze die moest vervangen. Het zou even kunnen duren, de voorraad was onvoorspelbaar, maar mijn zegen had ze. Gisteren, bijna een week na haar oorspronkelijke vertrek, mailde ze dat ze de deuren al had en vroeg of ze kon komen om ze te installeren. We zouden elkaar dus eindelijk ontmoeten.
Ik wist niet wat ze over mij wist. Dat ik net uit een relatiedrama met een vrouw kwam, bijvoorbeeld. En ik had zomaar aangenomen dat Mona de stereotypische kluspot met tuinbroek was. Maar ik had natuurlijk geen idee, misschien had ze een man en drie kinderen. Ik kon me niet inhouden en heb de avond voor haar bezoek op mijn laptop Bound gekeken. Heel langzaam begon ik mijn nieuwe avontuur, het leven in deze stad, toch wel te waarderen.
Toen de intercom zoemde werd ik me bewust van mijn zenuwen. 'Haaai!' riep ik overdreven hard in het kastje. 'Yo!
Lees meer