Schrijver, kunstenaar en activist Fleur Pierets vertelt ons over haar nieuwe boek Beton. Een pamflet tegen onzichtbaarheid in 112 bladzijden. In Beton kijkt Fleur alle eenzaamheid in de ogen, op zoek naar de verhalen die haar pijn doen, om alle kwaadheid naar boven te laten komen. Om alle angst te voelen die ze voor de toekomst heeft. Inmiddels schrijft Fleur weer nieuwe verhalen die het onzichtbare zichtbaar maken.

Foto's gemaakt door Morgane Gielen.

Over Fleur Pierets

Als ik aan Fleur vraag hoe ze zichzelf zou introduceren, antwoordt ze: 'Als activist, kunstenaar en schrijver. Niet noodzakelijk in die volgorde.' In Beton combineert ze haar talenten en vertelt ze aan de hand van korte verhalen – met name op het gebied van vrouwenrechten – welk onrecht er is, was in het verleden en over haar angsten voor de toekomst.

Ze schreef het boek Julian (2019) waarvan meer dan 10.000 exemplaren zijn verkocht. Het tragische verhaal ken je wellicht al. Het gaat over wat Fleur in haar werkelijke leven meemaakte: ze zou met haar partner Julian trouwen in alle 22 landen waar twee vrouwen dat mogen. Daarmee wilden ze op een positieve manier gelijke huwelijksrechten onder de aandacht brengen. Na hun vierde huwelijk sloeg het noodlot toe. Julian kreeg de diagnose kanker, ze had agressieve hersentumoren en stierf twee maanden later.

In 2022 verscheen Fleur's roman Heerlijk Monster en het kinderboek Alle Dagen Sneeuw. Het boek Beton is nu net uit en ondertussen schrijft ze alweer aan iets nieuws.

Zichtbaarheid van beton

Fleur kreeg samen met 20 andere schrijvers de vraag om een boekje te schrijven van 15.000 woorden over hun favoriete kleur. Ze was de tweede in de rij en koos voor de kleur beton. Fleur: 'Ik was en ben nog steeds gefascineerd door de gebouwen van de architect Tadao Ando. En ik dacht: best een boeiende kleur toch? Zeker in deze polariserende tijd waarin alles zwart-wit is. Beton heeft veel nuance. Ik besloot niet om over beton te schrijven, maar over wat nu geen ruimte krijgt. Ik heb eigenlijk gewoon gedacht: wat zit er mij op dit moment allemaal dwars?'

Met het beperkte aantal woorden moest ze een beetje kiezen qua onderwerp. Niet al het onrecht past in 15.000 woorden. Vrouwenrechten komt, als thema, veelvuldig aan bod. Fleur: 'Ik schrijf graag over vrouwen en koos voor vrouwen die geen ruimte krijgen. Die ruimte wordt afgenomen.'

Wat raakt je zo diep in het thema vrouwen?

'Ik ben kunsthistorica van opleiding en wat mij altijd erg heeft gestoord - als ik research deed of geschiedenisboeken las of in de archieven was – is dat het allemaal geschreven en bewaard is vanuit een wit mannelijk heteronormatief perspectief. Daarmee lijkt het alsof vrouwen en ook mensen van kleur of queer personen, compleet afwezig zijn in de geschiedenis. Dat is iets waar ik al van jongs af aan heel hard tegenaan loop.' Zo las ze verhalen over witte heteroseksuele mannen en vroeg zich vertwijfeld af: Maar waar zijn wij? 

Fleur vervolgt: 'Ik kom uit een lezend gezin en herinner mij nog dat ik in kinderboeken las over moeders die in de keuken eten stonden klaar te maken. En ik werd opgevoed door een alleenstaande mama die een hekel had aan koken. Gelukkig zijn de kinderboeken nu wat meer gevarieerd dan vroeger.' Ik voel dat ze het verhaal beschrijft van grijs beton in een grotendeels zwart-wit denkende wereld. Het lot dat ze zelf ook draagt. Ze vertelt: 'Ik heb lang het gevoel gehad: Ik ben nergens. Er staan amper vrouwen op de leeslijsten op school, ik sta niet in de geschiedenisboeken, ik word niet beschreven in romans. Ik zie mijzelf letterlijk nergens terug.' Fleur vertelt dat de vrouwelijke personages die dan wel voorkwamen in de boeken waar zij mee opgroeide van bordkarton zijn. Fleur: 'Die zijn hysterisch en het gaat vaak ook over seks.'

De rol van mannen

Ik las in het boek: En voordat iemand zegt dat ik een mannenhater ben, wil ik laten weten dat er oase-aanmeldingsformulieren zijn voor iedereen die actief op de barricade staat voor vrouwenrechten en gelijkheid. Dié mannen zijn uiteraard meer dan welkom. De rest is 'just Ken'.

Fleur: 'Ja, we hebben alle levens nodig. Natuurlijk kunnen we ongelijkheid aankaarten, maar we moeten het samen doen. We moeten nu weer naar verbinding zoeken. Op dit moment is er zoveel informatie over ongelijkheid en genderkloven en